Του ΣΠΥΡΟΥ Χ.ΤΑΓΚΑ στο MATRIX 24
Αυτό που, κοντολογίς, προέταξε και μας «θύμισε» τούτη τη φορά ο ειδικός διαπραγματευτής του Ο.Η.Ε για το «Σκοπιανό» Μάθιου Νίμιτς είναι λίγο-πολύ δυσάρεστο· εν τούτοις, γνωστό για τους έχοντες (σ’ αυτό το τόπο) λίγη ακόμη μνήμη, λογική και σύνεση. Και τι περίπου μας θύμισε και προέταξε ο κ. Νίμιτς ; Ότι το πολιτικό σύστημα της Ελλάδος κατά το (ένδοξο) παρελθόν, ήγουν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου μέχρι το 1992, αλλά, και τη σημερινή εποχή, έχει αποδεχτεί ουκ ολίγες φορές τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία» από μέρους της γειτονικής χώρας!
Το αποδέχτηκε με τον πολύ, όντως, Στρατάρχη Γιόζιπ Μπροζ Τίτο (που, μάλλον, πήρε τα ανταλλάγματά του για την -κομβικής φύσεως-, διαφωνία του με την Ε.Σ.Σ.Δ, την αλλαγή Άξονα και το σταμάτημα της βοήθειας στους αντάρτες του Δ.Σ.Ε), το αποδέχτηκε με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1992, όταν ακόμη και εκείνο το ασαφές, μακρόσυρτο και στρυφνό «Π.Γ.Δ.Μ» περιείχε στην σύνθεσή του τη λέξη «Μακεδονία» (με αποτέλεσμα 100 κράτη – μέλη του ΟΗΕ να την αναγνωρίσουν μετά ως σκέτη Μακεδονία!), το αποδέχτηκε αργότερα με τις συνεχείς διμερείς και άλλες συσκέψεις και διαπραγματεύσεις υπό τον κ. Νίμιτς, αλλά, και πολύ αργότερα ακόμη -το 2008, επί Κ. Καραμανλή· με τη λεγόμενη συνθήκη του Βουκουρεστίου όταν, παρά τη διαφωνία, η συζήτηση γινόταν, εν πολλοίς, επί της ίδιας βάσεως.
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι λάθη υπήρξαν και, μάλιστα, συνεχή. Τούτο οφείλονταν, κυρίως, στην εσωτερική έλλειψη συνεννόησης, στην όχι συνεκτική -καθαρή και σταθερή, στρατηγική μας και, βεβαίως, στις ισορροπίες που επέβαλαν οι διεθνείς συσχετισμοί δυνάμεων και δη οι σύμμαχοι σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον.
Καταδείχθηκε, όθεν, ότι ένα μέρος του εγχώριου πολιτικού συστήματος (βλ.: η Αριστερά), δεν είχε καμία αναστολή και κόλλημα με ονόματα και τέτοια, η δε Δεξιά παρ’ ότι είχε εκδηλωμένα διαφορετική άποψη δεν μπόρεσε τελικά να αποτρέψει την προσωρινή μεν, αλλά, σύνθετη ονομασία (με τη λέξη) ούτε μπόρεσε να ανατρέψει την επιχειρηματολογία των Σκοπιανών που διεκδικούσαν τελικά όχι μόνο το «όνομα», αλλά, την «εθνικότητα» , τη «γλώσσα» και την «ιστορία»! Σ’ αυτή την ίδια βάση, θα μπορούσε να λεχθεί, ότι μόνο με την λεγόμενη «ενδιάμεση συμφωνία» (1994 – 1995), επιτεύχθηκε ένα κάποιο διακριτό αποτέλεσμα κι αυτό είχε αναφορά στην απόσυρση (sic), του κλασσικού συμβόλου του «Ήλιου Της Βεργίνας» από τη σημαία της γείτονος.
Σήμερα, με δεδομένες τις γεωπολιτικές ζυμώσεις και μεταβολές στην ευρύτερη περιοχή (βλ.: Κάθοδος της Ρωσίας προς Νότο, ενδεχόμενη διαφοροποίηση της Τουρκίας από θεμελιώδεις πολιτικές του ΝΑΤΟ, πόλεμος στη Συρία και γενική αναπροσαρμογή των συστημάτων Ασφάλειας), οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ πιέζουν πάλι τα «Σκόπια» και την Ελλάδα, να προχωρήσουν σε αμοιβαίες υποχωρήσεις, ώστε, να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση. Σήμερα πάλι, περισσότερο από ποτέ, τα «Σκόπια» δείχνουν να συζητούν, καθώς, είναι πρόδηλο, εναποθέτουν ζωτικά, αφενός, την συνοχή και την ασφάλειά τους στο ΝΑΤΟ και, αφετέρου, την οικονομική και κοινωνική ευημερία τους στην ΕΕ.
Για τούτο είναι, τόσο, χωροχρονικά, όσο, και ιστορικά η πλέον κατάλληλη στιγμή, ίσως, μετά το 1992 για μια ελληνική κυβέρνηση να επιχειρήσει και να διεκδικήσει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, τόσο, στην ονομασία, όσο, και στην οριστική αλλαγή Συντάγματος της γειτονικής χώρας που, παρά τις συχνές μετατροπές του (υπολογίζεται ότι μεταπολεμικά έχει αλλάξει 20 φορές), αναφέρεται με εκτυφλωτική σαφήνεια σε «Μακεδονική εθνότητα», σε «μακεδονικές μειονότητες» και «εκπατρισμένους Μακεδόνες» στα πέριξ!!
Όπως και να χει πάντως, και, προκειμένου, να μπορέσει η ελληνική πλευρά να συναινέσει, επιτέλους, στην …«οριστική διευθέτηση του ζητήματος» τα ανταλλάγματα (αυτολεξεί), θα πρέπει τεράστια. Και εποχή που ζούμε, όταν λέμε τεράστια, εννοούμε μαζί με τα άλλα και την ξεκάθαρη σταδιακή απεμπλοκή της χώρας από το σημερινή οικονομική βαρβαρότητα…
*Πηγή: MATRIX 24