Ο αστικός ιστός του Αγρινίου όπως διαμορφώθηκε μεταπολεμικά έπασχε ασφυκτικά από χώρο βόλτας για τους πεζούς. Το γεγονός ο σχεδιασμός της πόλης “πάτησε” πάνω σε στενούς δρόμους, στένεψε ακόμα περισσότερο τα πεζοδρόμια. Οι όποιες πεζοδρομήσεις έγιναν και θα γίνουν έδωσαν μια πνοή στην πόλη, δεν την διαφοροποιεί όμως από το κακέκτυπο της μεσογειακής στενής πόλης, το οποίο δυστυχώς ισχύει και σε άλλους αστικούς χώρους στην Ελλάδα.
Η βόλτα πολλές φορές περιορίζεται και στο επίπεδο πρόσβασης όλων των πολιτών. Μικρά παιδιά και άτομα με ειδικές ανάγκες που χρησιμοποιούν καρότσια πρέπει να έχουν εύκολο ανέβασμα και κατέβασμα στο πεζοδρόμιο, δηλαδή ράμπες. Με μια πρόχειρη βόλτα χαρτογραφήσαμε πάντα κατά προσέγγιση τις διαδρομές που ένα καρότσι μπορεί να κάνει κάποιος μέσα στην πόλη χωρίς να το παίρνει στα χέρια και να το ανεβάζει ή κατεβάζει στο πεζοδρόμιο.
Δυστυχώς οι δρόμοι αυτοί περιορίζονται πέριξ του κέντρου της πόλης. Σταματάνε βόρεια στην Πλατεία Φλέμινγκ, Ανατολικά στην Πλατεία Δημάδη, Δυτικά στην πλατεία Χατζοπούλου και νότια στο άγαλμα του Παναγιώτου. Από κει και πέρα τα παλαιάς κατασκευής πεζοδρόμια δεν είχαν τέτοιες προβλέψεις, με αποτέλεσμα η φιλική βόλτα να περιορίζεται σε συγκεκριμένους χώρους όπως πλατείες ή λοιποί ανοικτοί χώροι άντε που και που σε μεμονωμένους πεζόδρομους που υπάρχουν σε διάφορα σημεία του περίκεντρου της πόλης.
Ίσως και στα παλιά πεζοδρόμια εύκολα μπορεί να υπάρξει πρόβλεψη για ράμπες με μικρές παρεμβάσεις.Με τον τρόπο αυτό θα διευρυνθεί η δυνατότητα βόλτας για κάποιες ομάδες συνανθρώπων μας. Αρκεί να υπάρχει όραμα, μιας και το κόστος είναι αρκετά μικρό. Ας μπει λοιπόν και αυτή η λεπτομέρεια στη δημόσια κουβέντα για το πως η πόλη μας μπορεί σε απλά καθημερινά πράγματα να βελτιωθεί.
Λ.Υ.
1 Σχόλιο
Να κλείσει όλο το κέντρο και να γινει πεζόδρομος και έτσι θα ανεβεί η τοπική εικονομαχία αλλα και θα είναι προσβάσιμη η πόλη σε όλους