Η δική μου ιστορία δεν διαφέρει από τις περιπέτειες και τις διαδρομές στη ζωή του όπως άλλων ανθρώπων
Είναι “καθημερινό φαινόμενο” θεωρούν να ακροτηρειαζεσαι γιατί εργάζεσαι στο ψυγείο με τά τυριά και τα σαλάμια. Ηταν που η κυρία με το καρωτί μαλλι και τα νεύρα τσιτωμένα, ήθελε τις φέτες από το φουαντρέ λεπτές.
“Σας παρακαλώ τι φέτα είναι αυτή;
πιο λεπτή αν γίνεται!”
“Μάλιστα κυρία μου”
“Ακόμα πιο λεπτή σας παρακαλώ” “Μάλιστα ξέρετε όμως δεν υπάρχει δυνατότητα στο μηχάνημα κοπής ακόμα πιο λεπτή.”
“Αυτό δεν αφορά εμένα δεσποινίς εγώ θέλω ότι ζήτησα ο πελάτης άλλωστε έχει πάντα δίκιο το γνωρίζετε υποθέτω”!
“Το γνωρίζω κυρία”
Χαμογελώ ευγενικά.
“Τότε κάντε ό,τι σας ζητώ”
Τα δάκρυα από τα μάτια έπεφταν πάνω στο χαρτί με τις φέτες του αλλαντικού αλλά δεν με ένοιαζε ας έτρωγε και σας έπινε τα δάκρυά μου.
Η φωνή πίσω μου δεν σταματούσε να επιβάλλεται στην διπλανή μου συνάδελφο.
“Κορίτσι εσύ! ένα κιλό φέτα θα ήθελα όχι πολύ αλμυρή ούτε πολύ πικάντικη!’ “Θέλετε μυζήθρα δηλαδή;”
Ακούω την υπομονετική Ευγενία να λέει.
” Οχι κοπέλα μου δεν σου ζητώ μυζήθρα!δώσε μου να δοκιμάσω από αυτήν, και από αυτήν τη φέτα και θα αποφάσισω μόνη μου γιατί εσύ….”
Η ουρά στο ψυγείο έφτασε τουλάχιστον στα δέκα άτομα με τα χαρτάκια αριθμημένα, δάχτυλα ανυπόμονα….
κάποια βλέμματα ή άκρη του ματιού μου τα έπιασε να συμπονούν, κάποια να ενοχλούνται από την αναμονή.Η Ευγενία περίμενε τις δοκιμές από το στόμα της “συμπαθέστατης” κυρίας έχοντας τελειώσει τη δική μου ιεροτελεστία με τις λεπτομέρειες στις λεπτοκομμένες φέτες η ανακούφιση μου ήτανε εμφανής χαμογελώντας στον επόμενο πελάτη.
Η τσιριχτή φωνή με επανέφερε στην πραγματικότητα.
“Δεν τελείωσα δεσποινίς σας κάνει κόπο να με ρωτήσετε αν θέλω κάτι άλλο; θα διαμαρτυρηθώ στο αφεντικό σας!
Βάλτε μου μισό κιλό τυρί τριμμένο και σύντομα με έχετε καθυστερήσει!
Ηθελα να ήξερα γιατί προσλαμβάνουν αγράμματες και αμόρφωτες!”
Οι πελάτες την κοίταξαν με απέχθεια. Τα αυτιά μου βούιζαν από θυμό και πίεση, το χέρι μου έτρεμε.
Συνομιλίες όπως: “Δεν ντρέπεστε που σας φέρεστε έτσι;
Είστε απαράδεκτη!
Βασανίζετε τις υπαλλήλους!
Δεν σας ανήκει το προσωπικό κυρία μου!”
Στην άλλη άκρη του διαδρόμου τα μάτια της κόρης μου που μόλις είχε σχολάσει και πέρασε να της δώσω το κλειδί του σπιτιού κοιτούσε τρομαγμένη. ντράπηκα ναι εγώ η αμόρφωτη η απόφοιτη Λυκείου με πτυχίο διερμηνέα,να τσακώνεται ο κόσμος για μένα!
Για την όποια εμένα που η κοινωνία δεν μπορεί να πιστέψει ότι έχει δικαίωμα στην εργασία, την τίμια εργασία!
Αυτή που έχουμε όλοι και η μορφωμένοι και η αγράμματοι και οι γνωστικοί και η φτωχοί.
Η κόρη μου έκλαιγε, ήρθε με αργά βήματα και τότε κοιτώντας την κυρία στα μάτια ύψωσε το χέρι της το χαστούκι που της άστραψε ήταν το τελευταίο που θυμάμαι με τη φράση:
“Τη μαμά μου δεν θα την ξαναπροσβάλλετε ποτέ το ακούτε;
και καμία μάνα του κόσμου!
Η μαμά μου έχει καρκίνο,δουλεύει για να με μεγαλώσει καταλάβατε!”
δεύτερο χαστούκι…
Το μόνο που θυμάμαι όταν ξύπνησα ήταν τα τελευταία λόγια της κόρης μου τον παραλληλισμό στο market και το διευθυντή μου να με παίρνει στα χέρια. Το χέρι μου… τα δαχτυλα του χεριού μου από τον καρπό και κάτω το χέρι μου που είναι… δάκρυα αυλάκωναν το μέτωπο μου.
Δίπλα μου η 14χρονη κόρη μου και ο διευθυντής μου.
Ξύπνησες καλή μου…με καλημέρισε με συμπάθεια ο κύριος Γρηγόρης.
Ηταν από τους πιο συμπαθητικούς εργοδότες μέσα στα πλαίσια που όριζε βέβαια το εργατικό δίκαιο.
Μου εξήγησε ότι πριν λιποθυμήσω άφησα το χέρι μου στη μηχανή και μου έκοψα τις αρτηρίες όλες,με μάτια βουρκωμένα ότι θα κάνει τόσο ίδιος όσο και διεύθυνση του market κάθετί δυνατόν ώστε να αποκατασταθεί τεχνητά το κάτω μέρος του χεριού μου και συγχρόνως θα εργαζόμουν έως την συνταξιοδότησή μου στο γραφείο προσωπικού αν φυσικά επίβιωνα από τον καρκίνο του μαστού.
Το τραγελαφικό της περιπέτειας ήταν ότι η “καλή κυρία” έκανε μήνυση στην κόρη μου σε μένα και στο market για ανάρμοστη συμπεριφορά.
Στο δικαστήριο παρευρέθηκαν όλοι συνάδελφοι μου ο εργοδότης μου το παιδί μου και πλήθος εργαζομένων από δεκάδες market απ’ έξω με πανό. Χρειάστηκε να χάσω το χέρι μου ώστε να αντιληφθεί ο κόσμος ότι το προσωπικό τον ιδιωτικών ή αλυσίδων επιχειρήσεων δεν είναι σκλάβοι. Χρειάστηκε να δώσω αγώνα για να ζήσω.
Χρειάστηκε να φτάσω στο θάνατο. Χρειάστηκε να γίνετε όλοι καλύτεροι άνθρωποι.
Χρειάζεται να πιστέψετε ότι εργαζόμαστε από ανάγκη και όχι από χόμπι .
Χρειάζεται να πιστέψετε ότι έχουμε τα ίδια δικαιώματα.
Χρειάζεται να ουρλιάξω και να πω πως:
Οχι ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο.
Ο πελάτης επιβάλλεται να έχει φιλότιμο.
Ο πελάτης χρειάζεται να έχει υπομονή
Ο πελάτης έχει υποχρέωση να είναι ευγενικός.
Ο πελάτης είναι άνθρωπος όπως και εγώ.
Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Συγγραφέας
Αρθρογράφος