Την ώρα που γράφονται οι παρακάτω γραμμές η κυβέρνηση έκανε κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει από το ξεκίνημα της φετινής χρονιάς. Διέκοψε το πρωτάθλημα «επ’ αόριστον» κάτι που ήταν πλέον μονόδρομος(παίρνει η στήλη ως δεδομένο ότι, λίγο ως πολύ, ξέρετε τι συνέβη χθες εις το λαϊκόν γήπεδο του λαϊκού σωματείου ΠΑΟΚ…). Γιατί έπρεπε να γίνει από το ξεκίνημα της χρονιάς; Διότι φέτος μάθαμε ότι εκκρεμούν σοβαρές δίκες για παράγοντες του ποδοσφαίρου, φέτος μάθαμε ότι τα τηλεοπτικά καταρρέουν, φέτος είδαμε παράγοντες της μπάλας να έχουν τόσο απροκάλυπτες σχέσεις με την πολιτική ώστε να προβλέπουν ποιος δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός ή να παραδέχονται ότι έχουν συμμετάσχει ως «λαγοί» σε διαδικασία αδειοδότησης για τηλεοράσεις. Και άλλα πολλά.
Αυτό το «επ’ αόριστον» φυσικά δεν σημαίνει τίποτε, θα ήταν πιο αποτελεσματικό αν το κράτος έλεγε «για φέτος ξεχάστε τις Ευρώπες και τους ίδιους τους τίτλους, δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσουμε μέσα σε λίγες μέρες για όσα δεν έγιναν για χρόνια». Βέβαια αυτή η λύση ενείχε έναν άλλο κίνδυνο: να της πουν ότι η γενικευμένη απαγόρευση στην μπάλα στην ουσία επιβραβεύει τον παραβάτη, στην προκειμένη περίπτωση τον ΠΑΟΚ, για την ακρίβεια, τον ιδιοκτήτη του, Ιβάν Σαββίδη. Διότι οι Λατίνοι πάντα αναρωτιόταν: «cui bono?» Ποιος ωφελείται;
Λέμε ότι στη μπάλα λειτουργούν μαφίες. Αλλά ο μέσος οπαδός δεν νοιάζεται για την μαφία, δείτε από χθες την αφωνία των οργανωμένων του ΠΑΟΚ που είναι «κατά του σύγχρονου ποδοσφαίρου». Γιατί; Εδώ πρέπει να πάμε στο δια ταύτα: στην Ελλάδα υπάρχουν πάρα πολλοί άεργοι, συνταξιούχοι και δυστυχώς άνεργοι που ζουν μέσα από την ομάδα τους. Περιμένουν δικαίωση και σημασία στη ζωή από τον μάγκα πρόεδρο. Για τον λόγο αυτό υπάρχουν και τόσες πολλές εφημερίδες. (Τρεις μόνο υπάρχουν για τους οπαδούς μιας ομάδας! ).
Οι «φίλαθλοι» αυτοί θέλουν ή μόνο επιτυχίες ή-όταν το παίζουν ότι εκείνοι είναι κάτι «διαφορετικό»-θέλουν να έχουν λόγο στα τεκταινόμενα. Θέλουν να είναι «η δικιά τους ομάδα». Θέλουν να διοργανώνουν αιμοδοσίες και να μαζεύουν τρόφιμα για τα φτωχά παιδιά αλλά όταν κάποιος παρείσακτος μπαίνει στη περιοχή τους, στο τσιφλίκι τους, να του λιώνουν το κεφάλι. Και, φυσικά , όλοι μαζί θέλουν ότι ο μέσος Έλληνας. Αν είναι επιχειρηματίες και δυνατοί θέλουν προνομιακές δουλειές, με το κράτος κυρίως. Κι αν είναι απλοί προλετάριοι ή μικροαστοί θέλουν διορισμό!
Και οι ομάδες έχουν πολλά πόστα για διορισμό. Ειδικά οι μεγάλες. Κι αν δεν έχουν και είναι ξεπεσμένες, τότε υπάρχει άλλο δέλεαρ. Ο οπαδός μπορεί να κάνει «κουμάντο» όπου μπορεί. Υπάρχει κοινό, υπάρχουν και πολλά μικρά παιδιά. Ακόμη και στα μυαλά ή τις πεποιθήσεις όσων βλέπουν μαζί του ένα παιχνίδι μπορεί να κάνει κουμάντο. Υπάρχει μια εξουσία για τον πρόεδρο λοιπόν και μια κοινωνική εξουσία για τον οπαδό, στο γήπεδο ή στον καφενέ.
Κοινώς, στην Ελλάδα, ο πρόεδρος, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, ο οπαδός, παίζουν ένα παιχνίδι εξουσίας και όχι ένα σπορ. Γι’ αυτό και το χάλι της μπάλας είναι το ίδιο με της κοινωνίας!
Γ.Σ.