Η μεγαλύτερη συγκέντρωση των τελευταίων δεκαετιών έλαβε χώρα στο Αγρίνιο σήμερα, 28η Φεβρουαρίου 2025. Ηχηρό υπήρξε το μήνυμα για Δικαιοσύνη για την τραγωδία των Τεμπών. Μεγάλη συγκίνηση κατά την ανάγνωση των ονομάτων των 57 νεκρών.
Δυο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών η χώρα βρίσκεται σε απεργιακό κλοιό, ζητώντας δικαιοσύνη για την τραγωδία και ασφάλεια στις μεταφορές. Δυο χρόνια μετά πάνδημο είναι το πένθος και με την παρουσία στις συγκεντρώσεις τιμάται η μνήμη των 57 θυμάτων.
Και στο Αγρίνιο έλαβε χώρα ογκώδης συγκέντρωση με την συμμετοχή ανθρώπων κάθε ηλικίας ενώ η παρουσία των μαθητών υπήρξε μαζική. Πρόκειται χωρίς αμφιβολία για τη μεγαλύτερη συγκέντρωση των τελευταίων δεκαετιών στο Αγρίνιο.
Ο κόσμος συγκεντρώθηκε στην πλατεία αρκετή ώρα πριν τη συγκέντρωση ενώ τα καταστήματα της πόλης είναι κλειστά. Μαθητές επίσης προέβησαν σε καταλήψεις σχολείων και ακολούθως με πορείες προσήλθαν στο κέντρο. Σύλλογοι, φορείς, σωματεία συμμετέχουν στην κινητοποίηση με τον ξεσηκωμό να είναι μεγάλος.
Ομιλίες απηύθυναν ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Αγρινίου Κωνσταντίνος Γιαννόπουλος, ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Αγρινίου Γιώργος Αλεξόπουλος, η πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αγρινίου-Θέρμου Αγγελική Συργιάννη, ο αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Αιτωλοακαρνανίας Γιάννης Καρναβιάς, ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αγρινίου Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου και η πρόεδρος του Συλλόγου Κομμωτών Αγρινίου Μαρία Σωτηροπούλου.
Απο το πρωί εξάλλου στην κεντρική πλατεία είχαν τοποθετηθεί πινακίδες στις κολώνες φωτισμού. «Πάρε με όταν φτάσεις», «δεν έχω οξυγόνο», «θα αργήσω απόψε» ή ακόμα ακόμα και «ντροπή, αίσχος», τα μηνύματα. Πολλά λόγια των ίδιων των αδικοχαμένων 57 νέων ανθρώπων που χάθηκαν…
Από τον πεζόδρομο της Παπαστράτου και προς την πλατεία οι γραμμές του τρένου «κατέρχονται» συμβολικά φτιαγμένες με ταινία. Καταλήγουν στο ψηφιδωτό, στο κέντρο της πλατείας, εκεί όπου έχουν τοποθετηθεί χάρτινα περιστέρια. Τριγύρω θα εντοπίσει κανείς και άλλα μηνύματα καθώς και τα ονόματα των θανόντων του δυστυχήματος…
Μεγάλη υπήρξε η συγκίνηση στην ανάγνωση των ονομάτων των νεκρών εκώ μετά τη συγκέντρωση ακολούθησε πορεία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.
Οι φωτογραφίες από drone του Κώστα Μουρτζιάπη:
6 Σχόλια
Από έναν “λαό” που δεν έχυσε ποτέ ένα δάκρυ τους καμένους στο Μάτι δεν περιμένω τίποτα καλό… Από κόμματα που επιλέγουν ποιους νεκρούς θα κλάψουν περιμένω τα χειρότερα…
Ξύδι
Επιτέλους Σεβασμό στους Νεκρούς που ΔΕΝ εφταιξαν σε Τίποτα. ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ ΤΏΡΑ!!! ΟΙ ΈΝΟΧΟΙ να ζητήσουν συγνώμη και να Αποχωρήσουν!!!! Μπράβο στον ΛΑΌ Νέους, Γέρους και Μεσήλικες που ξύπνησαν. Αίσχος σε αυτούς που δεν έχουν ούτε μια φορά ελεγχθεί από την Τυφλή Δικαιοσύνη και δεν πλήρωσαν για τα Εγκλήματα τους!!! γιατί κύριοι και κυρίες εθνοπατερες θάβεται τους Νέους ενώ τα δικά σας παιδιά τα έχετε στα κολέγια και στο Παρίσι!! Σας συχαίνομαι όλους και τους 300…… Είστε όλοι Απαράδεκτοι και ακατάλληλοι να τρώτε από το πετσί του Έλληνα.
“Λυκοι δεν θα υπαρχουν αν δεν υπαρχουν προβατα…”
που ελεγε και μια ψυχη με φαβοριτες.
Δυναμη σε οσους θρηνουν τα αγαπημενα τους προσωπα …
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ αλλα μην εχουμε ψευδαισθησεις…το ξερουμε και το νιωθουμε…
Παμε και οτι γινει…
Πάντως ομολογουμένως,είναι μεγάλη πίκρα να βλέπεις τόσες χιλιάδες κόσμο στο δρόμο.
Εκεί που νόμιζες πως τον είχες στο τσεπάκι αποβλακωμένο και άβουλο νάσου ξαφνικά μπροστά σου,απέναντί σου,ενάντιά σου!
Είμαι σίγουρος ότι θα τραβηχτούν αφτιά,τι σας πληρώνουμε ανίκανοι, χαραμοφάηδες, άμα δεν μπορείτε να τους έχετε για πάντα κοιμισμένους αραχτούς στους καναπέδες;
Αυτοί είναι ακόμα ζωντανοί, ικανοί να μας πάρουν αμπάριζα αν το αποφασίσουν αύριο.
Έχουν απόλυτο δίκιο να ανησυχούν,ίσως πρέπει να ταΐσουν κι’αλλο τα μαντρόσκυλα να μπορούν να γαυγίζουν πιο δυνατά,μπάς και καταφέρουν να πορέψουν για κάμποσο ακόμα.
Ένα όμως είναι σίγουρο,δεν μπορείς να κοροϊδευεις πολλούς για πάντα….
Είναι ένα φως γύρω μας και μέσα μας, που δε στερεύει.
Δε χωράει ο πόνος μες στο φως.
Ας τον διώξουμε, θα τον διώξουμε.
Όπου κι αν ψάξεις είναι φως, το φως κερδίζει απ’ την αρχή τα χέρια μας.
Είναι άνοιξη πια, δε χωράει η πίκρα μέσα στο φως.
Να λες: ουρανός· κι ας μην είναι.