Οι δημοτικές εκλογές τελείωσαν και η “σκόνη” όλων των ημερών κατακάθεται σιγά σιγά. Δεν θα αναλωθούμε στις αυτονόητες αναλύσεις του στυλ ” ο τάδε συνδυασμός πήρε τόσους από κει, ο άλλος από αλλού” κτλ. Απλά οι δημοτικές εκλογές για το Αγρίνιο του 2019 υπερτόνισαν κάποια συνήθη ύποπτα χαρακτηριστικά που , αν μη τι άλλο, ισχύουν πανελλαδικά.
Στο Αγρίνιο όλο αυτό το διάστημα λίγοι ρωτούσαν για πρόγραμμα . Οι κλασσικές ερωτήσεις ήταν “τι κόμμα είναι” και το “αν ήταν Δήμαρχος ή Αντιπεριφερειάρχης”. Στη συνέχεια ακολουθούσε μια επιφανειακή κρίση για το τι έκανε ο ένας και το τι ο άλλος, πάντα στη σφαίρα της υποκειμενικότητας. Αυτή είχε ως αφετηρία την αρχική προδιάθεση του ψηφοφόρου.
Ακολούθως σημαντικό ρόλο στην επιλογή του συνδυασμού ήταν το “κοντινό πρόσωπο”. Ο φίλος, ο κολλητός, ο άνθρωπος που εκτιμούμε για χίλιους δυο λόγους επέδρασε καταλυτικά στην επιλογή του ψηφοδελτίου. Στις περισσότερες περιπτώσεις η επιλογή είχε προσωποπαγή χαρακτηριστικά. Το “ψηφίζω εκεί γιατί είναι ο τάδε”, επέδρασε καταλυτικά. Αν το πρόσωπο πολλές φορές ήταν καταλυτικό για να επιλέξει κάποιος συνδυασμό, ίσχυσε ως ένα βαθμό για την πολιτική προέλευση του και ακόμα λιγότερο για το πρόγραμμα του. Αν και όλοι οι συνδυασμοί είχαν βγάλει πρόγραμμα, αν και στην περίπτωση της Σταρακά έγιναν συζητήσεις με τα τοπικά συμβούλια για τη διαμόρφωση του, εντούτοις αυτό δεν έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο.
Αντιθέτως η λαϊκή ετυμηγορία ήταν προϊόν προσωπικών προτιμήσεων, προδιαθέσεων, αντίρροπων δυνάμεων και αμφιταλαντεύσεων.
Όλη αυτή η συζήτηση δεν έχει να κάνει με το ποιος συνδυασμός βγήκε πρώτος, αλλά με την όλη διαδικασία που ακολουθήθηκε στην μακρά αυτή προεκλογική περίοδο. Ελάχιστοι συζητούσαν για την κάθετη σύνδεση Αγρινίου-Αντιρρίου, για το δρόμο Αγρίνιο-Καρπενήσι, για τις λίμνες, για την ανάγκη νέων έργων. Ακόμα λιγότεροι μιλούσαν για νέες προτάσεις έξω από τα τετριμμένα. Αν υποθέσουμε ότι γίνονταν και αυτό, όλη η συζήτηση γειώνονταν με το “τι κόμμα είναι, ποιος στηρίζει; στηρίζει ο τάδε;”.
Αυτή είναι η ουσία που έμεινε. Ήταν οι εκλογές “των κοντινών προσώπων”, του στυλ “ποιος βάζει”, χωρίς ιδεολογικό η προγραμματικό αφήγημα. Η προσδοκία που μένει είναι ο δημόσιος διάλογος να ξανααποκτήσει ως βάση τα προγράμματα και τα έργα. Ο χρόνος θα δείξει.
Λ.Υ.
1 Σχόλιο
δηλαδη μιλησατε εσεις με 100 χιλιαδες πολιτες και βγαλατε πορισμα?εγω σαν νεος αγρινιωτης αποφοιτος ΑΕΙ, οπως και η παρεα μου ψηφισαμε με βαση ποιος ειναι ικανοτερος και ποιος εδειξε μεγαλυτερο εργο. ειναι γνωστο οτι η πολη εχει καταστραφει απο κατι 50-60αρηδες πασοκους που ειχαν την τυχη να διοριστουν καπου και κανουν και τα παιδια τους σαν τα μουτρα τους. ετσι δεν παμε μπροστα ομως. η νεα γενια πρεπει να δωσει το παραδειγμα πλεον. οι βυσματωμενοι μεσηλικες δεν αλλαζουν.