Αν ρωτούσες κάποιον πριν 30 χρόνια σε τι θα ήλπιζε για οικονομική ανάπτυξη της Αιτωλοακαρνανίας, η απάντηση ήταν : αγροτικός τομέας. Ήταν ήδη τα καπνά ανεβασμένα, υπήρχαν επιδοτήσεις και η κινητικότητα αυτή εξέθρεφε την ελπίδα.
Το διακύβευμα αυτό άλλαξε στις αρχές του 2000. Η αγροτική ανάπτυξη, όσο λεφτά και αν έφερνε, δεν συμβάδιζε με τον fashion-in οργασμό της τουριστικής φούσκας στην Ελλάδα. Ενώ η Μύκονος, η Σαντορίνη και τα Ιόνια νησιά κατακλύζονταν από τουρίστες, στην Αιτωλοακαρνανία πετάχτηκε το τυράκι για αγροτουρισμό, που προέβλεπε φυσιολάτρες τουρίστες να μένουν στις καλύβες του μπάρμπα-Θωμά στην αιτωλοακαρνάνικη ύπαιθρο και να απολαμβάνουν τα ντόπια προϊόντα της. Ανάμεσα σε αυτά υπήρχαν τα παυσίπονα του Πανεπιστημίου και άλλων δημοσίων οργανισμών.
Όλες αυτές οι ονειρώξεις σε ένα περιβάλλον χωρίς υποτυπώδη ανάπτυξη και κουλτούρα κατακρημνίστηκαν με την οικονομική κρίση. Ακολούθησαν χρόνια χωρίς όραμα και ελπίδα, που εναπόθεταν τις προσδοκίες τους στο άνοιγμα της Ιόνιας Οδού. Σύντομα όμως γίνεται αντιληπτό ότι για να υπάρχει ανάπτυξη και μεταφορά εμπορευμάτων, θα πρέπει να υπάρχουν και κύτταρα στην οικονομία που τα παράγουν. Και ενώ στο σχεδιασμό ελάχιστες αναλαμπές υπάρχουν, εμφανίστηκε μια ωραία μέρα το πετρέλαιο.
Στην οικονομική ρητορική του σήμερα, το πετρέλαιο είναι εκείνο που δίνει την όποια ελπίδα. Βέβαια οι εταιρείες που θα αναλάβουν τις εξορύξεις φρόντισαν να μας προσγειώσουν στην πραγματικότητα: Ούτε οικολογική καταστροφή είναι, ούτε θα γίνεται σαουδάραβες. Θα δούμε. Αν βρεθεί κοίτασμα, καλό θα είναι.
Αυτή είναι η ορατή τουλάχιστον ελπίδα εν έτει 2017. Όσο και αν εναπόκειται σε πιθανότητες, νοηματοδοτεί τουλάχιστον κάποια προσδοκία σε μια ιδιαίτερη δύσκολη εποχή. Ας είναι και old fashioned δραστηριότητα σύμφωνα με την Οικολογική Δυτική Ελλάδα. Άλλωστε στην Αιτωλοακαρνανία πάντα παλαιομοδίτικοι ήμασταν σε όλα.
Λ.Υ.