Όπως κάθε τι στην Ελλάδα έτσι και η Επέτειος του “ΟΧΙ” του 1940 δεν έχει αποτιμηθεί ακόμη ιστορικά, υπάρχει η επίσημη εκδοχή και κάποιοι που προσπαθούν να την αμφισβητήσουν. Εν πολλοίς, αυτό οφείλεται στην ανελευθερία που υπάρχει στην ιστορική έρευνα στην Ελλάδα η οποία με τη σειρά της οφείλεται στο πατρονάρισμα που έχουν υποστεί από κόμματα και επιδοτήσεις τα πανεπιστήμια και η τέχνη. Σε αυτά τα πλαίσια διαπιστώνεται κι ένας τραγέλαφος, ευτυχώς μικρής κλίμακας, όπου διάφοροι απίθανοι προσπαθούν να μπλέξουν το «΄40» με τις δικές τους ιστορικές στιγμές τις οποίες έχουν πρόχειρες.
Το αποτέλεσμα είναι απτό σήμερα, 28η Οκτωβρίου. Ο κόσμος είναι κουρασμένος και σαφώς λίγος στις παρελάσεις, οι οποίες, μην το ξεχνάμε, επρόκειτο να καταργηθούν. Μόνο οι γονείς των παιδιών που πρωτοπαρελαύνουν είναι οι πιο φανατισμένοι, ίσως γιατί πλήρωσαν για τη στολή. Λιγότερος κόσμος από άλλες χρονιές αλλά και… ειρήνη. Καμία σχέση με εποχές που ήταν must η μούντζα ή που τα κοκκινόμαυρα πανό ήταν πιο πολλά από τα γαλανόλευκα. Ολίγοι διαμαρτυρόμενοι εδώ κι εκεί. Αυτό είναι καλό διότι σημαίνει πως το βιοτικό επίπεδο έχει ανέβει τον τελευταίο καιρό… Άσε που δεν διαβάζουμε και ειδήσεις –ουρακοτάγκους για το πού πήρε δυσμενή μετάθεση όταν πήγε φαντάρος ο ηρωικός παραστάτης που έριξε την πιο δυνατή μούντζα στην παρέλαση του 2011…
Δεν έχουν περάσει παρά λίγα χρόνια από την μέρα που ο Μανώλης Γλέζος είχε σχολιάσει την αποπομπή και φυγάδευση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας από την εξέδρα των επισήμων με τον μοναδικό του τρόπο που γαλούχησε γενιές και γενιές ξεσηκωμένων: «Σήμερα ζήσαμε το αληθινό νόημα της επετείου, όπου ο Στρατός παρέλασε μόνο μπροστά στον Λαό»! Ύστερα ο Γλέζος έφυγε απογοητευμένος-γιατί είχε μεγάλα σχέδια για έναν άλλο κόσμο εφικτό-και ήρθαν δύο φολκλορικές επέτειοι του Πάνου Καμμένου με φαντάρους να μοιράζουν σημαιάκια στον δρόμο…
Αλλά ας μην ξύνουμε πληγές, έχουμε σοβαρά προβλήματα, καλό είναι που περνάνε κάπως ξενέρωτες οι επέτειοι πλέον(άλλωστε το Αιγαίο δεν έχει σύνορα και ανήκει στα ψάρια του, όλοι το ξέρουν αυτό) Δίδαγμα από μόνη της είναι η άγνοιά μας για τους αληθινούς ήρωες. Ξέρουμε ότι κάποιοι έδωσαν μεγάλο αγώνα «μπροστά, στην πρώτη γραμμή, με αυτοθυσία». Αλλά αν δεν αναφέρεις έναν τέτοιο «κάποιον» αυτές οι πατριωτικές κορώνες είναι κενές, άνευ σημασίας. Ένας τέτοιος «κάποιος», για παράδειγμα ήταν ο Ταγματάρχης Δημήτρης Κασλάς, με όνομα κι επώνυμο. Από εκείνους τους αξιωματικούς της Ελλάδας που δεν λένε μεγαλοστομίες, που είναι χαμηλών τόνων και οικογενειάρχες και που απλά δίνουν τη ζωή τους στα κρίσιμα, όπως δεν έχουν φανταστεί ποτέ κάτι εθνοπατριώτες και λαϊκιστές της συμφοράς.
Είναι πολύ εύκολο στις μέρες μας να ψάξουμε το όνομα και να μάθουμε γι’ αυτόν, κράτησε ένα ύψωμα μέχρι τις 14 Απριλίου στην Αλβανία ενώ οι Γερμανοί είχαν ήδη μπει στη Θεσσαλονίκη! Και συντεταγμένα έφερε πίσω τους άνδρες του, σε ώρες διάλυσης. Μετά πολέμησε στον ΕΛΑΣ, μετά τον αποστράτευσε το μικρόψυχο μεταπολεμικό κράτος, μετά εξορίστηκε και μετά έφτασε να ορκίζει τα εγγόνια του να μην γίνουν ποτέ στρατιωτικοί…
Η μέρα είναι σημαντική αλλά η περιγραφή ανήκει στον Ελύτη:
«Όμορφη και παράξενη πατρίδα/ ω σαν αυτή που μου `λαχε δεν είδα /
(…) μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς/ ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύραννους/πέντε μεγάλους βγάνει πάνω τους βαρεί/να λείψουν απ’ τη μέση τους δοξολογεί/»
Γ.Συμψηρής
1 Σχόλιο
Και μόνο που στα επίσημα κάθονται οι ΟΧΙΝΑΙδες και μιλούν για τη σημασία του ΟΧΙ δεν αξίζει να πάει κανείς στη παρέλαση…