Για μια ολόκληρη περίοδο μετά τον πόλεμο –κυρίως τη δεκαετία του ’50, μέχρι που σχηματίστηκε, επιτέλους, όπως σχηματίστηκε η Ένωση Κέντρου το 1961-, ο δευτερότοκος γιός του ιδρυτή του ελληνικού φιλελευθερισμού Ελ. Βενιζέλου – ο Σοφοκλής (ή «Κλικλής» για τους πιο γνώστες)· όστις είχε κληρονομικά και άλλα δικαιώματα επί του χώρου, βρέθηκε ουκ ολίγες φορές σφόδρα διαφωνών με την άλλη ισχυρή προσωπικότητα του «δημοκρατικού φιλελευθερισμού», τον Γεώργιο Παπανδρέου – τον ήδη γνωστό μας και ως «Γέρο». Καθ’ όλην την περίοδο αυτή, λοιπόν, και ενώ παράλληλα είχε ανατείλει για τα καλά το άστρο του Κ. Καραμανλή (του πρεσβύτερου) στη χώρα, ο δημοκρατικός χώρος σπαράσσονταν συθέμελα – ουσιαστικά δεν υπήρχε.
«Κλικλής» και Γεώργιος Παπανδρέου έβρισκαν εξαιρετικά δύσκολα συναντίληψη, κοινή συνισταμένη και κοινή πορεία· με αποτέλεσμα, πριν ολίγων μικρών φάσεων που υπήρξαν συναρχηγοί σε συνασπισμό κομμάτων υπό την ίδια στέγη, να επιλέγουν εντελώς διαφορετικές πορείες ως του (διαλυτικού), σημείου, μάλιστα, να οικοδομούν και να συντηρούν εντελώς προσωπικά κόμματα – δίκτυα πολιτών και ψηφοφόρων (Βλ. «Κόμμα Βενιζελικών Φιλελευθέρων» ο Σοφοκλής, «Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου» ο γέρος!). Κατά περίσταση δε, χρήζονταν μέχρι και υποψήφιοι του αντίπαλου κόμματος, ώστε, να εκλεγούν και να επιβιώσουν πολιτικά – αν επιβίωναν βεβαίως (βλ. με τον Ελληνικό Συναγερμό του Αλ. Παπάγου ο Παπανδρέου, με την Ε.Ρ.Ε του Κ. Καραμανλή ο Βενιζέλος)!!
Και δεν ήταν μόνο αυτοί που καθόριζαν, εν πολλοίς, τα πράγματα και τις εξελίξεις : υπήρχαν ακόμη ο πολύ αξιόλογος Γεώργιος Καρτάλης (που θεωρούνταν ο πλέον ενδεδειγμένος για μελλοντικός αρχηγός – πέθανε όμως πολύ νέος το 1957 μόλις 49 ετών), ο έμπειρος και αξιόμαχος Σάββας Παπαπολίτης (δεξί χέρι παλιότερα του Ν. Πλαστήρα, τελευταίος αρχηγός της Ε.Π.Ε.Κ ), ο πολύτροπα καταρτισμένος και υπεύθυνος Γεώργιος Μαύρος, ο αγροτιστής λαϊκός ηγέτης Αλέξανδρος Μπαλτατζής που έμεινε στην ιστορία ως ο αναμορφωτής της ελληνικής γεωργίας, ο Στέφανος Στεφανόπουλος, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Ηλίας Τσιριμώκος, ο Γεώργιος Αθανασιάδης – Νόβας, ο Παυσανίας Κατσώτας κ.ά. Κοντολογίς : στο χώρο του δημοκρατικού φιλελευθερισμού, την ίδια πάντα εκείνη περίοδο, κινούνταν και πολιτεύονταν δέκα, τουλάχιστον, «οιονεί πρωθυπουργοί» της χώρας, καθ’ όλα άξιοι και ικανοί ως προς τις ικανότητες και τα προσόντα τους.
Τούτη η ιστορία ομοιάζει κατά πολύ να επαναλαμβάνεται πάλι και πάλι. Έχει επαναληφθεί, άλλωστε, και στο πιο πρόσφατο παρελθόν (1990, 1996, 2007, 2012 και εντεύθεν), ωστόσο, υπό διαφορετικές συνθήκες, όρους και συσχετισμούς δυνάμεως απ’ ότι σήμερα : τότε, το ΠΑΣΟΚ (ως ο μοναδικός εκφραστής του)· ήταν το κυρίαρχο πολιτικό υποκείμενο που ηγεμόνευε ιδεολογικά και κοινωνικά και κυβερνούσε την χώρα με ποσοστά πάνω από 40%, ενώ σήμερα (μετά την έλευση της κρίσης, την ατυχή και ανεπαρκή διαχείρισή της, την φθορά και τη σύγχυση που ακολούθησαν)· κατατάσσεται, από τα ίδια τα πράγματα, ως ελάσσονα πολιτική δύναμη της τάξης του 5 – 7 %. Επιπλέον, και αυτό είναι προφανές, έχει παρεισδύσει ικανά στη «βάση» και τον «κορμό» του χώρου, τόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί εμμονικά, θαρρείς, για τον εαυτό του μια «νέου τύπου» ηγεμονία και μακροημέρευση (σαν πόλος εξουσίας), όσο, και η Νέα Δημοκρατία που χρειάζεται, εκ των ων ουκ άνευ, να διευρύνει στρατηγικά το πολιτικό και εκλογικό της σώμα, προκειμένου, να διεκδικήσει την διακυβέρνηση της χώρας με καλύτερες προπαρασκευές και προϋποθέσεις.
Όθεν, αν, τελικά, κεντρικό ζήτημα και ζητούμενο για τον ιστορικό δημοκρατικό και φιλελεύθερο χώρο της χώρας (ή της «Κεντροαριστεράς» ή του «δημοκρατικού Σοσιαλισμού» ή της «ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας» όπως προτιμούν άλλοι – όχι άστοχα πάντως), είναι να υπάρχει μόνο και μόνο για να επικαιροποιεί (με εναλλαγές) την «κρίση κορυφής» που διέρχεται, να διευκολύνει εκατέρωθεν τους ηγέτες και τα στελέχη του, ώστε, τούτοι να διατηρήσουν πάση θυσία ρόλους, οφίτσια, ερείσματα, καθώς, και για να αναπαραχθεί -ετεροχρονισμένα ίσως, όλο εκείνο το προσωπικό δίκτυο που είχε ενθυλακωθεί με τα χρόνια εντελώς παλαιοκομματικά και κακόγουστα… τότε γίνεται το ίδιο κρίσιμο λάθος που έγινε και στο παρελθόν. Τα συμβολικά γεγονότα, τα εμβληματικά πρόσωπα όσο ισχυρά και ικανά κι αν είναι (σε κινήσεις «από τα πάνω»), δεν αποτελούσαν και (κυρίως) δεν αποτελούν την «εναργή ΑΠΑΝΤΗΣΗ» ή την «κοφτερή ΛΥΣΗ» που χρειάζονταν (και τότε), και χρειάζεται (και τώρα), το μείζον πρόβλημα που έχουμε. Πρόβλημα που δεν είναι άλλο από την ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ της Πατρίδας μας. Την Ανοικοδόμησή της από την Καταστροφή – την κατάντια και τον διασυρμό που, φευ, την βρήκε…
◙s.h.tagas@hotmail.gr
4 Σχόλια
ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΙΑΣΚΟ. ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΠΙΔΑ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ ΤΟ ΚΙΔΗΣΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΠΟ ΥΕΠΙΑΣΕ / 14% ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΕΛΕΓΑΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΔΩ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΜΕ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ / ΤΩΡΑ ΒΟΥΡ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΠΑΣΟΚ ΠΟΥ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΑΠΌ ΦΘΑΡΜΕΝΟ ΠΡΟΙΟΝ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΓΙΝΕ ΠΑΛΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΠΙΔΑ.
ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ. ΘΑ ΠΑΝΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ, ΟΙ ΕΠΑΛΛΕΜΑΤΙΕς Η ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΞΑΝΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΕς ΚΑΙ….. ΝΑ ΕΚΤΙΘΟΝΤΑΙ ; ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ Ο ΠΝΙΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥ ΠΙΑΝΕΤΑΙ ;……….
ΣΩΡΡΑΣ ΜΕΓΑΛΕ ΤΩΡΑ !!!!
ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ.
ΕΙΔΙΚΑ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΟΥΣ ΜΕ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, ΑΛΛΑΓΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΛΠ ΚΑΙ ΚΕΙ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΛΥΣΤΡΑΣ ΕΓΙΝΑΝ ΟΛΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ. ΧΟΡΤΑΣΑΝ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΞΩΡΕΞΙΑ. ΜΑΥΡΟ ΔΑΓΚΩΤΟ.
Δε νομίζω ότι ο κ Τάγκας λέει αυτά που εσείς νομίζετε. Κάνει μιασψ προσσέγγιση που μπορεί να ξεπαρνάη αυτές τις σκέψεις. ε΄γώ συμφωνώ να χαθεί μια γιια πάντα το πασοκ και κάθε πέρα δ΄θε παραμύθι μπακάλικου αλλα αυτό που θ’ελει να πει είναι ότι δεν είναι υπάρχει α΄΄αλος χρόνος για τέτοια. Δθστυχώς με την ανοχή μας τα ισοπεδόσαμε όλα και θάψαμε μια και καλή τη πατρίδα μας. Τα στημένα που δεν θέλουμε η δε μπορούμαι να ξεπεράσουμε ενώ δούλευαν για μας γύρισαν εναντίο μας.
το πασοκ είναι ο φορέα που θα γεννήσει το νεο κόμμα αλλαγήςντόκτορ.
μέχρι χθες λέγαμε άλλα γιατι αυτό ήταν το χθες.
Αυριο που θα ξαναρθούμε δυνατοί και κηβερνήτες όλα μα όλα θα αποτελούν ένα μακρινό παρεθθόν για όλους
…Το γνωστό παλίο κακό και ολοιδιο πασοκ έκανε ξανα την εμφανισή του…….