Σήμερα η Κυριακάτικη εκδρομή με ποδήλατο αποκάλυψε μια σκληρή αλήθεια. Αποκάλυψε χωριά έρημα κατά τη διάρκεια της διαδρομής από Αγρίνιο προς Προυσσό. Κυριακάτικους επισκέπτες και λίγους μόνιμους συναντούσες μόνο στα ορεινά χωριά που ήταν κοντά στην Τριχωνίδα, όπως Νερομάνα, Παλαιοκαρυά, Καλλιθέα. Μετά άρχιζε η απόλυτη κατάθλιψη. Δυό με τρία ανοικτά καφενεία και ταβέρνες από Στριγανιά έως Λαμπίρι και μετρημένα κυριολεκτικά στα δάκτυλα του ενός χεριού τα σπίτια που κάπνιζε το τζάκι τους. Τα μαγαζιά αυτά έδιναν την δική τους μάχη με τις δύσκολες συνθήκες, ιδίως Σαββατοκύριακα.
Αντίθετα ο κόσμος που πηγαινοέρχονταν με Ι.Χ. προς και από Προυσσό ήταν πολύς. Σκεφτόμασταν ότι η διαδρομή προς εκεί ήταν τελείως έρημη.
Όλα τα παραπάνω μπορεί να τα πιστοποιήσει κανείς κάνοντας την δύσκολη αυτή διαδρομή με ποδήλατο. Σταματάει πιο εύκολα, ρωτάει, πιάνει κουβέντα. Νιώσαμε ότι διανύαμε μια παντελώς έρημη διαδρομή, που το κοντινότερο πολυσύχναστο σημείο της ήταν η Καλλιθέα.
Η δυσκολία αυτή δεν μένει στα όρια της Αιτωλοακαρνανίας. Προχωράει και στην Ευρυτανία. Εκεί επενδύθηκαν πολλά χρήματα σε ορεινό τουρισμό, καταλύματα, ξενοδοχεία, Αν εξαιρέσεις το Καρπενήσι, ο ορεινός τουρισμός περνάει την κρίση του. Αλλού λιγότερο αλλού περισσότερο.
Τα τραγικά λάθη της ανάπτυξης του ορεινού τουρισμού στις χρυσές εποχές.
Η εννοούμενη ανάπτυξη του ορεινού τουρισμού την δεκαετία του 2000 αναγνώστηκε από επενδυτές, αυτοδιοικητικούς και διαχειριστές προγραμμάτων ως ενοικιαζόμενα δωμάτια και φαί. Τίποτε άλλο. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να παράξει και να αναδείξει ντόπια προϊόντα. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να κάνει χώρο εστίασης βασισμένο σε προϊόντα που ο ίδιος παράγει.
Αν κάνει κάποιος μια βόλτα στο Πήλιο το πρώτο πράγμα που θα δει θα είναι προϊόντα της περιοχής σε συσκευασίες να πουλιούνται. Και αναρωτιέστε σίγουρα, αν αυτά θα ήταν αρκετά για να μην ερημώσουν τα χωριά. Ναι, θα ήταν. Θα ήταν και γιατί ο χώρος εστίασης θα είχε λιγότερα λειτουργικά έξοδα. Γιατί το μέρος θα αποκτούσε δική του καταναλωτική φυσιογνωμία, που ο περαστικός θα θυμάται. Γιατί ο ντόπιος παραγωγός θα είχε πρόσθετα έσοδα για τα προϊόντα του, χρόνο να γεμίσει, χωρίς να φύγει.
Αλήθεια απασχόλησε κανέναν το πως θα γεμίσει η μέρα ενός επισκέπτη; Θα φάει και θα πιει μόνο; Δεν θα πάει ένα περίπατο, ένα ραφτινγκ έστω, μια βόλτα; Δεν θα πάει να δει κανένα πέρασμα, κανένα ιστορικής αξίας μνημείο;Αλήθεια η ανάπτυξη μοντέλου 2000 δεν τα προέβλεψε όλα αυτά;
Αλήθεια προγράμματα όπως Leader, Leader+ τι έγιναν; Τι δομές δημιούργησαν; Λειτουργούν ακόμα; Θυμάται κανένας ότι η Αιτωλοακαρνανία και ο ορεινός όγκος της Πίνδου μπήκε τα τελευταία χρόνια στη ζώνη προγραμμάτων για αξιοποίηση ορεινών όγκων;
Αυτά και άλλα πολλά δεν έγιναν. Μερικοί θα φέρουν ως αίτιο αποτυχίας τον παράγοντα βενζίνη που έφτασε στα ύψη. Αυτό όμως δεν δείχνει να πτοεί το μόνο που μας έμεινε τώρα είναι ο θρησκευτικός τουρισμός και το πέρασμα για κανέναν προσκυνητή προς και από τον Προυσσό. Κρίμα πάντως. Πολύ κρίμα.
Λ.Υ.
1 Σχόλιο
Η ύπαιθρος πέθανε. Ειδικά η ορεινή.
Όσοι πήραν επιδοτήσεις να χτίσουν ξενοδοχεία το έκαναν προκειμένου να φάνε λεφτά των ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ. Στην καλύτερη έφτιαξαν καταλύματα τα οποία λειτουργούσαν σαν δικά τους εξοχικά και ποτέ δεν φιλοξένησαν επισκέπτες.
Όσο για το εμπόριο τοπικών προϊόντων, αν ο αρθρογράφος βλέπει κάποια ευκαιρία, τότε καλή επιτυχία να του ευχηθούμε.
Στην καλύτερη κάποια ξενοδοχεία τέτοιου είδους θα γίνουν Host Spots για να τσεπώσουν οι ιδιοκτήτες τα τελευταία ευρώπουλα πριν τη δραχμή.