«Εμένα δεν με ενδιαφέρουν οι Μακεδονίες», μου έλεγε ένας φίλος χθες, θέλοντας μάλιστα να μάθει «εμένα γιατί με νοιάζει». Με εκνεύρισε τόσο πολύ η συζήτηση που φυσικά έχασα την ψυχραιμία μου και άρχισα να φωνάζω και να χάνω μαζί και τα δίκια μου. Δεν ήταν ώρα να καθίσω να απαγγέλνω Σολωμό σε έναν φίλο που ουδέποτε θέλησε να έχει ελληνική εθνική συνείδηση. Γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν έτσι ενώ τα πανεπιστήμια είναι γνωστό πως έχουν υποταχθεί πλήρως στον διεθνισμό ίσως και σε ένα μητροκτόνο συναίσθημα μίσους απέναντι σε κάθε τι «ντόπιο», όπως το λένε για να μην πουν την λέξη «ελληνικό».
Δεν τον κατηγορώ, ως εκ τούτου, τον φίλο μου. Διάβασα όσα έγραψε ο Πρύτανης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Περικλής Μήτκας: «Δεν αναγιγνώσκουμε με τον ίδιο τρόπο όλοι οι Έλληνες τα πράγματα, αφού δεν μας αγγίζουν το ίδιο. Με άλλη μεζούρα μετράμε τους φόβους, τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας αναφορικά με το Μακεδονικό όσοι είμαστε Μακεδόνες, έτσι όπως οι Κύπριοι ή οι Μικρασιάτες είναι πολύ πιο ευαίσθητοι με ό,τι συμβαίνει στους δικούς τους τόπους καταγωγής. Και φυσικά αλλιώς γευόμαστε και τις ήττες μας. Πιο έντονα, πιο επώδυνα, πιο βαθιά. Σαν να θάμπωσε η λάμψη, το κλέος, η περηφάνια, σαν να στέρεψε μια παλιά πηγή, σαν να πνίγεται η φωνή της ράτσας που πρέπει να αντηχεί μέσα μας»
Έβλεπα τις προάλλες ένα ντοκιμαντέρ με ένα μέλος του Ρουβίκωνα που πολεμά στη Συρία. Ο πόλεμος τον είχε αλλάξει. Θυμόταν ότι μεγάλωσε σε περιβάλλον χωρίς ελληνική εθνική συνείδηση, με διεθνιστικές/μαρξιστικές αρχές, ότι λυπήθηκε όταν η Ελλάδα πήρε από την Σοβιετική Ένωση. Όμως έλεγε ότι δεν είναι ανθέλληνας. Ότι αγαπά τον τόπο του, τις συνήθειες, τις παραδόσεις! Γιατί, λέει, για να είσαι διεθνιστής πρέπει να αγαπάς τους δικού σου…
Υπάρχει μεγάλη πίστωση, όσο κι αν θα έχει κόστος για την κυβέρνηση η «Βόρεια Μακεδονία» με την μακεδονική γλώσσα και εθνότητα. Σε δυο-τρεις μέρες δόθηκε η… λύση στο λεγόμενο «μακεδονικό» και στην ουσία υπογράφτηκε ένα πρόγραμμα ελέγχου για πολλά χρόνια, δηλαδή ένα μνημόνιο. Κάποτε πήγαινε να αλλάξει η ημερομηνία ζωής του γάλακτος και γινόταν πόλεμος. Τώρα 4 χιλιάδες άνθρωποι πήγαν να φωνάξουν, τους αποκάλεσαν φασίστες, έφαγαν το ξύλο τους, η ΕΡΤ δεν είχε εικόνα. Δεν πρόκειται για ένα φαινόμενο μόνο των εθνικών θεμάτων ή της οικονομίας. Στο Αγρίνιο χθες μια γυναίκα πήρε 50 χάπια και χαροπαλεύει κι λίγο πιο πέρα ένας συντοπίτης μας αυτοκτόνησε με καραμπίνα. Όπως μαθαίνω και μια άλλη περίπτωση που θεωρήθηκε δημοσιογραφικά ατύχημα, δεν ήταν, επρόκειτο για απελπισμένη κίνηση.
Είδατε κανέναν να εξανίσταται; Είδατε οργή για τις ζωές που χάνονται; Είδατε κανένα μνημείο;
Γ.Σ.
1 Σχόλιο
ΦΙΛΕ ΣΥΝΤΑΚΤΗ ΜΑΘΕ ΠΡΩΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΖΕΙΣ ΠAΤΡΙΔΟΚΑΠΗΛΟΣ ΚΑΙ ΞΕΡΟΛΑΣ.ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΟ…..CHRISTOS