Το χθεσινό δημοτικό συμβούλιο έδειξε ότι η υπόθεση αποκατάστασης του Πάρκου Αγρινίου είναι μακριά. Και αν ακόμα επιχειρηθεί να αποδοθεί η σημερινή απραξία του Πάρκου σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες ή ιδεοληπτικές εμμονές, μια βόλτα σε άλλα μέρη της Ελλάδας εξίσου θα απογοητεύσει.
Αμέσως αμέσως βρήκαμε πρόσφατο ρεπορτάζ για το Πάρκο Τρίτση στο Ίλιον ( δείτε εδώ). 2900 χιλιάδες στρέμματα σε απραξία.
Στην Αθήνα μάλιστα έγινε και ολόκληρο αφιέρωμα σε τρία εγκαταλελειμμένα πάρκα ( δείτε εδώ). Δεν ταυτίζονται απόλυτα όμως με την περίπτωση του Παπαστράτειου Πάρκου γιατί προήλθαν ως παράγωγα βιομηχανικών περιοχών.
Πάμε λίγο πιο μακριά, σε Καλαμπάκα ( δείτε εδώ) και στο Πάρκο Αλχαδέφ της Ρόδου ( εδώ). Στη γειτονιά μας την τιμητική έχει το Σκαγιοπούλειο Πάρκο της Πάτρας, στο οποίο γίνονται μεν φεστιβάλ, όμως πολλές φορές η κατάσταση του γίνεται πεδίο δημοτική αντιπαράθεσης (αντίστοιχο ρεπορτάζ εδώ ).
Βλέποντας τα παραπάνω εύκολα κανείς γίνεται επιρρεπής στην άποψη “να πουληθούν σε ιδιώτες να τελειώνει η υπόθεση”. Ακόμα και αν στιγμιαία το σκεφτεί κανείς για το Πάρκο Αγρινίου, έρχεται αυτόματα η εικόνα Πάρκων στον υπόλοιπο κόσμο που εγκαταλήφθηκαν από ιδιώτες άκρως αποκαρδιωτική ( Μια ματιά στο αφιέρωμα για τα εγκαταλελειμμένα Πάρκα του κόσμου θα σας πείσει εδώ).
Τα χάλια άλλων πάρκων στην Ελλάδα δεν αποτελούν δικαιολογία. Το συμπέρασμα είναι ότι το πρωτίστως το νομικό πλαίσιο δεν έχει θωρακίσει την όποια πράξη μπορεί να γίνει για τη βελτίωση ένος πάρκου. Επίσης το κράτος αποδεικνύεται ιδιαίτερα κοντόφθαλμο, υδροκέφαλο αλλά και αδύναμο λόγω νομικού πλαισίου σε τέτοια θέματα. Τα πάρκα μάλλον θέλουν “δυνατούς παίκτες” στο μάταιο γραφειοκρατικό κόσμο που ζούμε. Και φυσικά λίγη τύχη και ευρεία συναίνεση.
Λ.Υ.