Όπως είναι γνωστό, το Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας που περιλάμβανε τα 3 ΑΕΙ του Αγρινίου ήταν ουσιαστικά η μόνη “ακαδημαϊκή Ιφιγένεια” .Αυτή θυσιάστηκε στο Αθηνά 1 το 2013 για να δείξουμε ότι μαζεύουμε το χάος των ΑΕΙ. Φυσικά αυτό δεν ίσχυσε για άλλες περιοχές και τότε το παιχνίδι παίχτηκε με μικροπολιτικούς και τοπικιστικούς όρους-αυτούς που ευαγγελίζονταν ότι θα καταργούσε.
Τέσσερα χρόνια αργότερα η ..Δύση εμφανίζεται στην Αττική αυτή τη φορά με σκοπό την ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Φυσικά σκοπός του άρθρου δεν είναι να αναλωθεί στο προφανές,γιατί κλείνουν το Δυτικής Ελλάδας και φτιάχνουν το Δυτικής Αττικής έστω ως σκέψη.
Το μετά είναι η ταμπακιέρα. Και αυτό προκύπτει από τον τρόπο συγχώνευσης. Επί της ουσίας συζητιέται να συγχωνευτούν τα Ανώτατα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα Αθήνας και Πειραιά (Α.Τ.Ε.Ι.) .
Και εδώ δώστε βάση: Σε ρεπορτάζ πανελλαδικών ΜΜΕ γράφτηκε ότι “πρόκειται για μέτρο που θα εξυπηρετήσει την αναλογία μόνιμου διδακτικού προσωπικού και αναπληρωτών στα δύο Α.Τ.Ε.Ι. που αυτή τη στιγμή κυμαίνεται περίπου στο 60 – 40%.” (σ.σ. πάντα το διδακτικό προσωπικό είναι το όχημα στην μετακίνηση ή όχι ενός ΑΕΙ, θυμηθείτε δικά μας παραδείγματα εδώ).
Και το κερασάκι: «Στο πλαίσιο αυτού του Πανεπιστημίου, που βεβαίως θα έχει τμήματα 4ετούς φοίτησης, θα δημιουργηθούν και θα ιδρυθούν και νέες διετείς δομές που θα παρέχουν διπλώματα ευρωπαϊκών επαγγελματικών προσόντων για αποφοίτους των Επαγγελματικών Λυκείων», συμπλήρωσε ο πρωθυπουργός.
Εδώ είναι το ερώτημα. Μήπως οι ανακατατάξεις προσωπικού και οι διετείς δομές ( μιλάνε πιθανόν για εκπαιδευτικά μορφώματα με σύσταση ΚΕΚ) αποτελέσουν προηγούμενο; Δηλαδή μήπως ανοίξει ένας κύκλος συγχωνεύσεων ΑΤΕΙ ή ΑΕΙ;
Και σε ποια εποχή; Εκείνη που πλέον οι σπουδές και η φοιτητική ζωή του στυλ φεύγω μακριά απαξιώθηκε οικονομικά αλλά και ως τρόπος ζωής. Σε μια εποχή που τα ΑΤΕΙ και τα μικρομεσαία ΑΕΙ επανδρώνονται κυρίως από φοιτητές που έχουν ως μόνιμη κατοικία την περιφέρεια που έχουν έδρα. Στην περίπτωση αυτή η διετής εκπαίδευση καλύπτει την τοπική ανάγκη εκπαίδευσης έστω και με τη μορφή της μεταλυκειακής.
Αυτό ήταν το ερώτημα “και μετά”. Οι καιροί αλλάζουν. Ας έχουν λοιπόν γνώση οι φύλακες.
Λ.Υ.