Εδώ έχουμε πετύχει Αγρινιώτες κι Αγρινιώτισσες αλλού κι αλλού, δεν θα πετυχαίναμε στο γήπεδο της Ριζούπολης χθες; Και δεν μιλάμε για τα δέκα άτομα που βρέθηκαν κοντά στον Παναιτωλικό, όπως προβλεπόταν, αλλά για έναν συντοπίτη που ήταν στην φύλαξη του γηπέδου.
Πάμε να περάσουμε από την πόρτα που χώρισε τον διάδρομο με την εξέδρα κι ακούμε κάποιον να μας φωνάζει με το μικρό όνομα! Με μάσκες κι εμείς, με μάσκες και ο άνθρωπος, δεν καταλαβαίναμε ποιος ήταν. Οπότε λέει “έλα ρε, ο… τάδε είμαι, Αγρινιώτης είμαι, τα λέμε στο facebook κάποιες φορές”! Αυτά είναι, παντού είναι πατρίδα, σκεφτήκαμε…
Γενικά πάντως, οι άνθρωποι του γηπέδου είχαν εξαιρετική συμπεριφορά. Όσο για τα μέλη της διοίκησης και τους ανθρώπους του Παναιτωλικού, τους πήγαν μακριά, απέναντι από τα επίσημα. Γενικά δεν είχαν παράπονο, να τους έδιναν και οι άνθρωποι των γηπεδούχων ένα νεράκι να πιουν, θα ήταν τέλεια!
Όπως και να το κάνεις, φιλοξενία σαν αυτή στο Αγρίνιο, δεν υπάρχει πουθενά…
ο (υ)περαστικός