Δύο νέοι από το Αγρίνιο, μιλούν για την τέχνη του parkour, την εξάσκησή τους σε περιοχές της πόλης και καλούν όσους ενδιαφέρονται, να τους ακολουθήσουν… στη φυγή!
Ελευθερία, κίνηση, δύναμη. Δεν είναι εύκολο κανείς να περιγράψει συνοπτικά αυτή την τέχνη. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το parkour. Τέχνη που δίνει σε νέους ανθρώπους τη δυνατότητα να εκφραστούν μέσα από το σώμα τους αλλά και να αθληθούν, να επικοινωνήσουν, να ξεφύγουν και να… φύγουν.
Αυτό που γενικά ορίζεται ως parkour είναι η ταχύτατη και βέλτιστη δυνατή μετακίνηση από οποιοδήποτε σημείο σε κάποιο άλλο χρησιμοποιώντας μόνο το σώμα και έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του στη Γαλλία τη δεκαετία του ’80. Στην Ελλάδα έφτασε πολύ αργότερα, χωρίς ακόμη και σήμερα να έχει γίνει ευρέως γνωστό.
Η υπερπήδηση φυσικών και τεχνικών εμποδίων είναι μόνο μία όψη του parkour. Γιατί αυτή η μη ανταγωνιστική ,σωματική και πνευματική τέχνη έχει, όπως εξηγούν στο «Γεγονός» οι Νίκος Πατερέκας και Γρηγορης Μπάνης, πολλές ακόμη πτυχές…
Ο Νίκος και ο Γρηγόρης, δύο παιδιά 21 και 23 ετών αντίστοιχα, ασχολούνται με το parkour μόλις πέντε μήνες. Οι δύο traceurs (έτσι ονομάζονται όσοι κάνουν parkour), δεν το θεωρούν άθλημα, αλλά τρόπο ζωής, έκφραση.
«Το parkour το μαθαίνεις κυρίως από το ίντερνετ. Εκεί «ξεσηκώνεις» τις πρώτες κινήσεις… Το πιο σωστό βέβαια και το πιο ασφαλές, είναι να το διδαχθείς από κάποιον πιο έμπειρο traceur», εξηγούν τα παιδιά που, μαζί με τον αδερφό του Γρηγόρη και έναν πιο έμπειρο traceur από το Αιτωλικό έχουν συγκροτήσει τη δική τους ομάδα.
Πέραν της μαγείας των κινήσεων του parkour, τα παιδιά μιλούν για κινδύνους που ελλοχεύουν και από τους οποίους πρέπει να προφυλαχθούν οι νέοι που κάνουν την πρώτη τους απόπειρα: «Υπάρχουν κίνδυνοι για σωματικές βλάβες. Αν κάτι πάει στραβά μπορεί να υπάρξει σοβαρός τραυματισμός», προειδοποιεί ο Νίκος.
Στο Αγρίνιο είναι αρκετοί οι χώροι που γίνονται οι προπονήσεις τους. Κυρίως στον προαύλιο χώρο του Ναού Ζωοδόχου Πηγής, στην κεντρική πλατεία, στην πλατεία Δημάδη… «Δοκιμάσαμε και σε άλλες γειτονιές όπως στο παλιό νοσοκομείο, αλλά… υπήρξε πρόβλημα με τους γείτονες», λέει ο Γρηγόρης, με τους δύο να παραδέχονται πως έχουν δεχθεί συστάσεις ακόμη και από την αστυνομία, από διαμαρτυρίες περιοίκων των περιοχών στις οποίες προπονούνταν.
Με χιουμοριστική διάθεση παραδέχονται πως «είναι λογικό, για όσους δεν γνωρίζουν, όταν βλέπουν κάποιον να περνάει από ταράτσα σε ταράτσα ή να κινείται λες κι θέλει να ξεφύγει από κάτι, να απορούν…»
Η άλλη αγάπη τού Νίκου, μαζί με το parkour,είναι η φωτογράφιση, κυρίως άγριων ζώων! Και εξηγεί πως, κάτι που του κέντρισε το ενδιαφέρον στο parkour είναι ότι οι κινήσεις που κάνει το σώμα για να μεταβεί από ένα σημείο σε ένα άλλο, είναι παρόμοιες με των άγριων ζώων. «Το υπέροχο στο parkour είναι ότι μαθαίνεις ουσιαστικά το σώμα σου, χρησιμοποιώντας όλα τα μέρη του. Νιώθεις μια αίσθηση ελευθερίας, αδρεναλίνης!», εξηγεί.
Wall runs, cat walks, palm spins και πολλές ακόμη κινήσεις που ο Νίκος και o Γρηγόρης παραδέχονται ότι ακόμα προσπαθούν να τελειοποιήσουν: «Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε επαγγελματίες, θέλουμε πολλή δουλειά ακόμα για να φτάσουμε σε τέτοιο επίπεδο. Καλούμε όσους νέους από Αγρίνιο και όχι μόνο, ενδιαφέρονται, να μας συναντήσουν και να δημιουργήσουμε μια πολυμελή ομάδα».
Πέραν της χρησιμότητας του να μετακινείται κανείς γρήγορα, να γυμνάζεται, να ξεπερνά τα όριά του, είναι και κάτι ακόμα που κάνει τα παιδιά αυτά «να πηδάνε από ταράτσα σε ταράτσα». Είναι αυτό που ο Νίκος επισημαίνει στο τέλος της συνέντευξης. Και δεν είναι άλλο από την αίσθηση του να είσαι ψηλά, εκεί που νιώθεις ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σε βλάψει: «Είναι κάποια κτίρια που, από την ταράτσα τους, η θέα της πόλης είναι μοναδική, ξεχωριστή. Μια εικόνα που, σε όποιο μέρος κι αν πας με το αυτοκίνητο ή με άλλο μέσο, δεν μπορείς να την έχεις…»
Μαρίνα Ζαρκαβέλη-ΓΕΓΟΝΟΣ