Όλο και συχνότερα η ζωή σε τούτη την πόλη θυμίζει πολλούς μαχαλάδες, πολλά χωρά μαζεμένα. Όλο και περισσότερο απομακρυνόμαστε από τις συνήθειες μιας σύμβασης συμπεριφοράς σαν εκείνες που «συνυπογράφουν» οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο όταν ζουν σε αστικά κέντρα. «Αστική συνείδηση» είχαμε μόνο όταν μπαίναμε στο αστικό(πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και μάλιστα πέρα από πολιτικές πεποιθήσεις, να μην αδικούμε ορισμένους), κάτι που ξεχάστηκε από την ζωή με τα πολλά δανεικά και από την ευκολία των διακοπών και των εξορμήσεων κάθε τρεις και λίγο. Μετά ήρθαν και οι ψευδαισθήσεις της εμπορικής πόλης, της πόλης/παρόχου υπηρεσιών, καθώς και η άλλη-η πιο ψευδής από όλες-, εκείνη που λέει ότι έχουμε και… ακαδημαϊκή ζωή. Κάπως έτσι, είναι να σε κόβει κρύος ιδρώτας αν αναλογιστείς το Αγρίνιο χωρίς τον «ξένο κόσμο» που είναι οι φοιτητές, οι καθηγητές και οι επισκέπτες αμφότερων…
Γιατί τα θυμήθηκα σήμερα όλα αυτά; Πριν δυο μέρες έφτασε στο γραφείο η κραυγή αγωνίας ενός φίλου που οδηγούσε στην εθνική οδό προς το νοσοκομείο. Μας έγραψε ο αναγνώστης μας: «Καλημέρα, δεν κατάφερα να βγάλω φωτογραφία αλλά μιλάμε για τρέλα. Μετά το στρογγυλό προς νοσοκομείο βλέπω μια μπάλα να περνά κάθετα στο δρόμο αναμενόμενο κόβω να και τρία πιτσιρίκια το πολύ 6-7 χρονών….περνώ σιγά και κοιτώ καθρέφτη. Μπήκε το ένα στο κέντρο της εθνικής να πάρει τη μπάλα, αμάξια, χαμός, δεν ξέρω αν έπρεπε να στείλω σε εσάς μήνυμα ή σε κανένα κοινωνικό λειτουργό! Καλημέρα…»
Πραγματικά, δεν είναι απίθανη η αναφορά του φίλου; Μένω κοντά και ξέρω ότι έτσι είναι. Δεν υπάρχουν κυανόκρανοι να φωνάξουμε; Είναι κατάσταση αυτή που επικρατεί στην Εθνική σε πάνω από 6-7 σημεία πια; Που διάολο μας έχει βγάλει ο χωροχρόνος; Στις ελληνικές ταινίες στα τέλη του ’50 όπου έπαιζαν τα παιδιά τσέρκι στο δρόμο και πέρναγε ο Φωτόπουλος νεαρός με την… κούρσα; Σοβαρά τώρα, είναι συνθήκες πόλης αυτές που ζούμε;
Ναι, ξέρω, εμείς όμως δεν έχουμε σκουπίδια όπως η Αθήνα! Έχουμε όμως πανηγύρι σαν το προχθεσινό, της Παρασκευής το βράδυ στις εργατικές κατοικίες του Αη-Γιάννη του Ρηγανά! Κανονικά θα έπρεπε να γράψω τα παλιά μου κολλήματα σχετικά με το ποια άδεια επιτρέπει να παίζεις στα 140 ντεσιμπέλ είκοσι μέτρα από τα σπίτια ανθρώπων που είναι στα όρια νευρικής κρίσης. Αλλά θέλω να ρωτήσω κάτι άλλο: στο Θεό που πιστεύετε, ρε συμπολίτες. Είναι «μουσική» αυτή που ακούτε; Το ξέρετε ότι πρέπει να ακούτε τις πιο ζωώδεις, εξαγριωτικές, απάνθρωπες γκαρίλες; Ότι δεν αφήνετε ούτε εμάς στα 1500 μέτρα να κοιμηθούμε από το παράφωνο κλαρίνο σας και το καμηλιέρικο τουμπερλέκι σας (κληρονομιά του Ιμπραήμ κι αυτή…), πόσο μάλλον τους κατακαημένους δίπλα σας;
Το ξέρετε ότι όποιος ακούει αυτή την «μουσική» και μάλιστα νομίζει εσφαλμένα ότι είναι …παραδοσιακή(εδώ γελάμε!) δεν μπορεί να ζήσει στον σύγχρονο κόσμο; Το ξέρετε ότι η μουσική κανονικά εξημερώνει τα ήθη ενώ εσείς με τα παράφωνα βιολιά σας μας πάτε στον Πρωτάνθρωπο; Ουφ, δεν άντεξα, έπρεπε να τα γράψω κάπου! Γούστα είναι αυτά, τουλάχιστον εγώ τα γράφω ενώ εσείς, οι πολλοί, με βάζετε και τα υφίσταμαι!
Ποιο είναι το καλύτερο όμως; Το ίδιο πανηγύρι ήταν προγραμματισμένο και για το επόμενο βράδυ, το Σάββατο. Όμως δεν έγινε, ματαιώθηκε. Πέρασε κάποια «αστυνομία μουσικής» και αποφάσισε να προστατέψει τις νότες από την κακοποίηση; Έγινε κάποιος έλεγχος για ηχορρύπανση; Όχι. Κάτι προσωπικές διαφωνίες μάθαμε ότι θα έκαναν την… συναυλία του Σαββάτου επικίνδυνη, διότι κάτι καλά παιδιά πέρασαν την Παρασκευή και άφησαν το… στίγμα τους. Οπότε κρίθηκε ορθότερο να ματαιωθεί η δεύτερη μέρα του «φεστιβάλ». Στα πανηγύρια κάποιες «παρέες» και κοινωνικές ομάδες κάνουν κουμάντο άλλωστε, όλοι το ξέρουν πια αυτό…
Σοβαρά τώρα. Είναι πόλη αυτή που ζούμε; Είσαι σοβαρή ρε «σιωπηλή πλειοψηφία»;
Γ.Σ.