Του Λίνου Υφαντή,
Το παράδειγμα του Πανεπιστημίου και της επιλεκτικής αντιμετώπισης της κυβέρνησης προς Αγρίνιο και Ηλεία δείχνουν σημάδια παρακμής ιστορικού χαμηλού. Όταν περιφρονείς έτσι έναν Δήμο 100 χιλιάδων και έναν από τους μεγαλύτερους νομούς της Ελλάδας, την Αιτωλοακαρνανία, πρέπει να δεις γιατί φτάσαμε τόσο χαμηλά, χωρίς ιστορικό προηγούμενο.
Πρώτα απ’ όλα η “βουτιά” αυτή των κέντρων αποφάσεων έχει αρχή και αιτίες. Πριν πάμε στο “απεταξάμην τους πολιτικούς” οι οποίοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών πρέπει να δούμε το βάθος του παγόβουνου και όχι την πολιτική.
α) Δεν υπάρχει σπουδαίος οικονομικός παράγοντας που να έχει επιρροή στα κέντρα αποφάσεων και να εισακούγονται στα Υπουργεία και Κυβερνήσεις. Υπάρχουν ισχυροί οικονομικοί πόλοι σίγουρα, οι οποίοι δε ζουν στη ρομαντική εποχή των δωρεών και των ευπατρίδων αλλά στο σημερινό σκληρό περιβάλλον ανταγωνισμού. Ίσως αυτό έχει την απόλυτη προτεραιότητα στη σύγχρονη καθημερινότητα. Εν ολίγοις δεν υπάρχει ένας αναγνωρίσιμος στα κέντρα αποφάσεων οικονομικός παράγοντας τύπου Παπαστράτου που να παρέμβει και να τον υπολογίσουν. Δεν υπήρχε περίπτωση καμία κυβέρνηση να έδιωχνε κανένα πανεπιστήμιο αν υπήρχαν παρεμβάσεις τέτοιου τύπου.
β) Αν η πρώτη αιτία φάνηκε κάπως άκρως καπιταλιστική, ας το προσεγγίσουμε από λαϊκή η λίγο μαρξιστική σκοπιά. Δεν υπάρχουν συλλογικότητες, συντεχνίες, οργανωμένα συνδικάτα με ρόλο στα κέντρα αποφάσεων που να μπορούν να παρέμβουν αποτελεσματικά για την πόλη. Ποιος είναι ο λόγος; Απλά δεν υπάρχει οικονομική ζωή, δεν υπάρχει όραμα, δημιουργικότητα, μόχθος άρα δεν υπάρχει πάλη κοινωνικών στρωμάτων ή οικονομικών ατομικών οραμάτων. Ο καθείς από εμάς κοιτά τον εαυτό του για να επιβιώσει. Για αυτό το λόγο δεν είμαστε Κρήτη, ένα συμπαγές μπλοκ με διασυνδέσεις σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής που θα μπει στα υπουργεία και θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι.
Όλα αυτά έφεραν την παρακμή που έχει χρονικό “όνομα και επώνυμο”. Ξεκίνησε μετά το 2010 φτάσαμε στο κτύπημα των καρεκλοκένταυρων Πανεπιστημιακών και γραφειοκρατών του τότε Υπουργείου το 2014 και όλη αυτή η επιρροή τους συνεχίστηκε έως το 2021 παρόλο που άλλαξαν τόσες κυβερνήσεις. Το μόνο έργο που έτρεξε ήταν η Ιόνια Οδός και αυτό επειδή υπήρχαν πέντε παράγοντες που το απαίτησαν.
Όμως εδώ το βύθισμα των σχέσεων με το κέντρο πάει ακόμα περισσότερο. Επί Δημάρχου Μοσχολιού γίνεται συλλαλητήριο το 2014 για το Πανεπιστήμιο λόγω του πλήγματος της κατάργησης του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδος.. Τότε θεωρήσαμε ότι έπαιξε ρόλο η κομματική διαφορά αυτοδιοίκησης με κεντρική κυβέρνηση Σαμαρά. Έρχεται η επόμενη κυβέρνηση. κάνει κάποιες παλινωδίες με τους συντεχνιακούς των Πανεπιστημίων αλλά τελικά επικράτησε κάποια λογική με “Ιφιγένεια” που θυσιάστηκε το τμήμα Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών.
Και φτάνουμε στην πολιτική ευθυγράμμιση του 2021 Δήμου-Περιφέρειας-Κυβέρνησης. Και όμως! Έρχεται το απόλυτο πλήγμα. Μια κυβέρνηση ολόκληρη περιφρονεί “τα δικά της πολιτικά παιδιά” για πέντε πανεπιστημιακούς; Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο τόπος δε θα ξανασηκώσει ποτέ κεφάλι;
Αυτή είναι η κορυφή του παγόβουνου. Δεν υπάρχουν δεύτερες και τρίτες γραμμές πίσω από το πολιτικό προσωπικό. Για αυτό γυρίσαμε πίσω περισσότερο από 100 χρόνια πριν την εποχή του καπνού. Τότε που η πόλη οριοθετούνταν ξανά στην Πλατεία Μπέλλου ενώ σήμερα επεκτάθηκε και λίγο προς το συντριβάνι. Τότε (ια να ακριβολογούμε από τη δεκαετία του 20 και μετά) δεν έπινε καφέ στην πλατεία ο μέγας Παπαστράτος ή οι καπνεργάτες με διασυνδέσεις στην άλλη Ελλάδα είτε ως επιχειρηματίες είτε ως συλλογικότητες με Καβάλα, Βόλο και αλλού μέσω της πολιτικοποίησης. Τότε πίναν καφέ αυτοί που ρίχνανε πέτρες και αναθεματίζαν το Βενιζέλο που πολλαπλασίασε την Ελλάδα και το άξιο τέκνο της πόλης στρατηγό Δαγκλή. Γιατί πολύ απλά είμαστε απομονωμένοι.
Αυτά και σήμερα με τη διαφορά ότι βγάζουμε και selfie. Ας κάνουμε λοιπόν την αυτοκριτική μας.
2 Σχόλια
Ευχαριστώ τον αρθρογράφο γιατί μου θύμισε ότι η ιστορία θα γράψει ότι η Ν.Δ. με δύο υπουργούς της χτυπά δύο φορές και την Ηλεία και την Αιτωλοακαρνανία. Δεν πέρασαν και τόσο πολλά χρόνια που γιά την εφαρμογή του σχεδίου Αθηνά το 2013 έφυγε γιά πρώτη φορά η Μουσειολογία ως ΤΕΙ του Πύργου από το Μηχανογραφικό συγχωνευόμενη με το τότε τμήμα ΔΟΕΠΤΜ και έκλεισε το Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας με συγχωνευόμενα τα τμήματά του στο Πανεπιστήμιο Πατρών επί υπουργού Αρβανιτόπουλου.
Η δεύτερη φορά είναι φέτος πάλι επί Ν.Δ. και με υπουργό την Κεραμέως η οποία και εξαφανίζει τα 3 τμήματα ΔΕΑΠΤ, ΔΠΠΝΤ και ΔΙΦΠ που ξεκίνησαν να λειτουργούν στο Αγρίνιο το 1998 και διαγράφει την Ηλεία από τον ακαδημαϊκό χάρτη. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2019 η οποία κατάργησε και το ΔΠΠΝΤ με συνοπτικές διαδικασίες και άλλα τμήματα της Ηλείας και της Αιτωλοακαρνανίας με πρωτοκορυφαίο το τμήμα Μηχανικών Πληροφορικής της Ναυπάκτου.
Αφού η αρχή έγινε το 2013, η συνέχεια του 2019 με το τελευταίο τμήμα ήταν όπως συμπεραίνουν οι περισσότεροι, αναπόφευκτη και φυσιολογική. Όμως αν συγκρίνουμε την αναβλητικότητα, την παθητικότητα και την ευγένεια με την οποία αντιμετώπισαν τότε οι φορείς της Αιτωλοακαρνανίας τους διαπραγματευτές- καθηγητές του Πανεπιστημίου Πατρών με τη σκληρή διαπραγματευτική στάση των αντίστοιχων φορέων της Θεσσαλίας πάνω σε τμήματα ίδιου αντικειμένου, βλέπουμε ότι οι Αιτωλοακαρνάνες ευθύνονται ΟΛΟΙ. Γιατί στη Θεσσαλία και στα τμήματα της Λαμίας υπήρχαν συνολικά 4 τμήματα με αντικείμενο την Πληροφορική. Κι εκεί, οι ακαδημαϊκοί του Βόλου προωθούσαν το κλείσιμο έστω ενός, στη Λάρισα ή στη Λαμία. Οι φορείς λοιπόν της Λάρισας με κορυφαίο τον καθηγητή-περιφερειάρχη Αγοραστό κράτησαν άμυνα και διατήρησαν (ΚΑΚΩΣ γιά τις οικονομικές αντοχές της χώρας)και τέταρτο τμήμα Πληροφορικής στην ίδια περιοχή και μάλιστα στη Λάρισα με ελαφρά αλλαγμένο όνομα και αντικείμενο “Ψηφιακών Συστημάτων κι Επικοινωνιών”. Η τότε κεντρική κυβέρνηση αλλά και η επόμενη όπως και οι ακαδημαϊκοί του Βόλου το κατάπιαν αμάσητο. Εδώ και ο τότε περιφερειάρχης και ο νυν, λιγότερο βέβαια. άφησαν τους ακαδημαϊκούς της Πάτρας να περάσουν τη γνώμη τους κι ας είχαμε μόλις 2 τμήματα με αντικείμενο την Πληροφορική, κανένα όμως γιά απλούς προγραμματιστές.
Σα να μην έφτανε αυτό, πέρασε “αντουφέκιστη” η κατάργηση του τμήματος Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής το οποίο είχε προκριθεί από το 2013 με το δικό τους σχέδιο “Αθηνά” να λειτουργήσει στο Μεσολόγγι. Το τμήμα ως αντικείμενο, υπήρχε εδώ και 40 χρόνια και κρίθηκε από τους σοφούς πανεπιστημιακούς της Πάτρας ότι δεν αξίζει να λειτουργεί κι ότι οι υποψήφιοι από τη Δυτική Ελλάδα πρέπει να ξενιτεύονται σε Πρέβεζα, Καλαμάτα και Αθήνα όπου λειτουργούν αντίστοιχα τμήματα.. Μ’ αυτή λοιπόν την απόφαση αποδείχνεται και α)ΠΩΣ ΕΝΝΟΕΙ Ο ΝΥΝ ΠΡΥΤΑΝΗΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ και β) πώς βλέπει το Πανεπιστήμιο Πατρών (με έδρα το Ρίο) τις αποκλειστικά γειτονικές του πόλεις Αίγιο, Μεσολόγγι και Ναύπακτο που πρακτικά σε λίγα χρόνια θα είναι προάστια της Πάτρας, όταν “ξεφορτώνεται” τους νέους της περιοχής σε Πρέβεζα, Καλαμάτα και Αθήνα. Φυσικά, όλα αυτά ποτέ δεν ερευνήθηκαν όπως έπρεπε και ξεχάστηκαν γρήγορα από τους φορείς της Αιτωλοακαρνανίας.
Όμως οι υπεύθυνοι γι’ αυτά καθηγητές της Πάτρας όχι μόνο τα ξέχασαν, αλλά και οργανώθηκαν γύρω από το σημερινό πρύτανη ο οποίος δεν παραιτήθηκε τότε από τις διαπραγματεύσεις επειδή δεν του γινόταν το χατίρι, αλλά επειδή δεν του γινόταν ΟΛΑ ΤΑ ΧΑΤΙΡΙΑ.
Αποχαυνωμένοι, χωρίς αντιδράσεις κι άμυνες λοιπόν και οι Αιτωλοακαρνάνες και οι Ηλείοι άκουσαν αυτές τις μέρες ότι ο πρύτανης γιά να ντύσει με κάποια δημοκρατική έγκριση την προειλημμένη απόφαση του συνδυασμού του, διαφημίζει εδώ κι εκεί ότι η πρόταση αυτή πέρασε από τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου με συντριπτική πλειονοψηφία 46 στους 51 συμμετέχοντες. Μα κι αυτή ακόμα η συντριπτική πλειονοψηφία αποκαλύπτει εύγλωττα τον ακαδημαϊκό λαϊκισμό της Πάτρας που απαιτεί οι Σχολές που εργάζονται, να είναι έξω από τα σπίτια τους. Γιατί ακόμα και οι συνάδελφοί τους στο λεκανοπέδιο λιγότερο από μισή ώρα γιά να πάνε στα ιδρύματά τους δεν κάνουν. Εκείνοι όμως ζητούν και πετυχαίνουν μερικές φορές να κλείσουν ή να μεταφερθούν ακόμα και σχολές με έδρα τη Ναύπακτο, το Αίγιο και το Μεσολόγγι που όπως είπα, σε λίγο θα είναι προάστια της Πάτρας. Αλλά οι ακαδημαϊκοί της Πάτρας δεν ενδιαφέρονται γιά την περιφερειακή ανάπτυξη της περιοχής γι’ αυτό ΛΕΝΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΑΝ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Το μόνο γιά το οποίο νοιάζονται είναι τα συντεχνιακά τους συμφέροντα να εξυπηρετήσουν. Και αντί να σιωπήσουν, επιτίθενται κιόλας στους ντόπιους μιλώντας γιά λαϊκισμό, ενώ εκείνοι πραγματικά συμπεριφέρονται ως σύγχρονες Μαρίες Αντουανέτες.
Πρέπει λοιπόν να δείξουν οι ντόπιοι και μάλιστα το ξεκίνημα να γίνει από την Ηλεία που αντιμετωπίζει σοβαρά κ’ οξύτατα προβλήματα στον τομέα της Υγείας και των συγκοινωνιών, με δυναμικές κινητοποιήσεις ότι μέχρι εδώ και μη παρέκει. Αντίστοιχα, οι φορείς της Αιτωλοακαρνανίας να χρησιμοποιήσουν το λογικό και ιστορικό επιχείρημα των 200 ετών από την Επανάσταση μέσα από το παράδειγμα της Εξόδου του Μεσολογγίου και να θέσουν προ των ευθυνών του τον πρόεδρο του τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Αγρινίου, ο οποίος πάντα προκαλεί ψηφίσματα μέσω των μελών ΔΕΠ του τμήματος γιά μεταφορά του στην Πάτρα. Να τον ευαισθητοποιήσουν γιά την Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου που γι’ αυτόν ειδικά θα έπρεπε να είναι τιμή να υπηρετεί σε τμήμα που έχει έδρα την ηρωική πόλη του Μάγερ και του Μπάιρον. Και φυσικά οι ίδιοι φορείς να συνεννοηθούν με τους αντίστοιχους της Ηλείας γιά ταυτόχρονες κινητοποιήσεις. Καμία κεντρική κυβέρνηση δε θα τους ακούσει αν δεν κάνουν τίποτα.
Αφού διαπιστώνεις αυτα και συμφωνεις, τοτε γιατι διαχρονικα μαλλον λογοκρινετε σχολια, που γραφουν τα ιδια;
Το ξερεις οτι ετσι συμβάλλετε στο διαχρονικο συμπλεγμα του νομού να νοιαζεται για τη βιτρινα, ενω σκεπαζει τα προβληματα και βυθιζεται στην παρακμη;