Καθημερινά στην Ελλάδα καταφθάνουν πρόσφυγες από την Ουκρανία, ξεσπιτωμένοι λόγω της ρωσικής εισβολής.
Οι ιστορίες τους συγκινούν και αναδεικνύουν μια ανθρωπιστική κρίση. Κάποιοι έχουν προορισμό συγγενικά τους πρόσωπα και σχετικές περιπτώσεις υπάρχουν και στην Αιτωλοακαρνανία
Χαρακτηριστική είναι και η ανάρτησή της Βικτωρίας Μπονάρεβα για τα συναισθήματα που τη διακατέχουν αναμένοντας στο Μεσολόγγι την άφιξη συγγενών της από την Ουκρανία. Αναφέρει:
«Από τον πατέρα μου δεν έχω κανένα συγγενή. Από την μάνα μου μόνο από την πλευρά της γιαγιάς μου. Μεγάλο σόι αλλά σκορπισμένο, στην Αρμενία, Γεωργία, Ρωσία, Αμερική, Αυστραλία, Νορβηγία, Ελλάδα, Κύπρο, Πολωνία, Ουκρανία και που αλλού δεν δεν ξέρω.
Μόλις ξέσπασε ο πόλεμος επικοινώνησα να δούμε πως θα μπορούσαμε να βοηθησούμε, δυστυχώς δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Τους προσκαλουσαμε να έρθουν εδώ στο Μεσολόγγι να τους φιλοξενησουμε όσο χρειαστεί, δυστυχώς, οι γυναίκες δεν θέλανε να αφήσουν τα ενήλικα αγόρια τους, τα αδέρφια τους, τους συζύγους. Ήλπιζαν ότι θα τελειώσει ο εφιάλτης, επέμεναν να μείνουν όλη η οικογένεια μαζί.
Σήμερα δέχτηκα τηλεφώνημα, μια φωνή αγωνίας “δεν αντέξαμε άλλο!” Άφησαν τους άνδρες και ξεκίνησαν το ταξίδι για να σωθούν όσοι μπορούν. Ταξιδεύουν με προορισμό την πιο φτωχή και την πιο φιλόξενη πόλη του κόσμου, το μικρό αλωνάκι της καρδιάς μας.
Τους περιμένω με αγωνία. Θα γνωρίσω συγγενείς που μόνο από τις ιστορίες της γιαγιάς μου έχω γνωρίσει».