Έως την δεκαετία του ’60 για να γίνουν τηλεφωνικές κλήσεις δεν αρκούσε μόνο να σχηματιστεί ο αριθμός. Έπρεπε να καλέσεις στο τηλεφωνικό κέντρο και εκεί να ζητήσεις από μια τηλεφωνήτρια να σε συνδέσει στην πόλη που ήθελες να καλέσεις. Από εκεί το τηλεφωνικό κέντρο σε συνέδεε στον συνδρομητή.
Έως τον Μάρτιο του 1967 για να καλέσει κάποιος από Αγρίνιο στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα ή άλλού έπρεπε να το ζητήσει από μια τηλεφωνήτρια. Η τηλεφωνήτρια του Αγρινίου με την σειρά της δεχόταν το αίτημα και τον αριθμό, τα σημείωνε σε μια καρτέλα, συνέδεε το αντίστοιχο βύσμα, λ.χ. Πάτρα, με την τηλεφωνήτρια της Πάτρας πρώτα, η οποία με τη σειρά της έκανε την τελική σύνδεση. Η σύνδεση γίνονταν σε ένα μηχάνημα που λέγονταν μεταλλάκτης: Ήταν μια ογκώδης κονσόλα, με δεκάδες βύσματα, υποδοχές, διακόπτες και φωτάκια, τα οποία αντιστοιχούσαν σε κάθε πόλη ουσιαστικά.
Αν επρόκειτο για διεθνείς κλήσεις βέβαια έπρεπε να συνδεθείς πρώτα με Αθήνα και μετά με το εξωτερικό. Για την πόλη ( μόνο) του Αγρινίου αυτό σταμάτησε συγκεκριμένα στις 5 Μαρτίου του 1967. Στην Ελλάδα η αυτοματοποίηση του δικτύου έγινε μέσα στην δεκαετία του ’60 και ολοκληρώθηκε την δεκαετία του ’70. Έκτοτε γινόνταν το αυτονόητο. Καλούσε κανείς τον αριθμό του συνδρομητή και ακούγονταν ο αριθμός κλήσης…χωρίς την παρέμβαση κάποιας φωνής τηλεφωνήτριας!