Σήμερα ξεπέρασαν τις δέκα οι μέρες από τότε που βρέθηκε νεκρός ένας 23χρονος σπουδαστής στο ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας στο Μεσολόγγι. Οι έρευνες μετά από καιρό, και αφού δεν βρέθηκαν πολλά στοιχεία που να μπορούν να αξιολογηθούν άμεσα, έχουν στραφεί ακόμη και στην περίπτωση να επιβαρύνθηκε η ψυχολογία του από κακές συμπεριφορές απέναντι στον αδικοχαμένο νεαρό.
Αυτά λένε οι πληροφορίες, οι οποίες-πολύ σωστά-βγαίνουν με το σταγονόμετρο….
Αλλά για μια στιγμή. Η φοιτητική κοινότητα έχει βγάλει κάποια ανακοίνωση; Οι παρατάξεις; Τα εργατικά κέντρα; Οι οργανώσεις που έχουν στην ατζέντα τους την Παιδεία και τον ανθρωπισμό; Η Εκκλησία; Οι καθηγητές; Η διοίκηση του ΤΕΙ; Τι στα κομμάτια όλοι κρατούν την αναπνοή τους για κάποιο λόγο; Που πήγε η φωνή για τον χαμό των νέων; Πιθανόν να έχουν γραφτεί στον τόπο του μοιραίου λόγια που δεν τα έχουμε δει αλλά δεν μιλώ γι’ αυτά. Μιλώ, για κραυγή, για ΕΠΙΣΗΜΕΣ ανακοινώσεις, για πανό.
Κάθε μέρα περιμένουμε στο γραφείο να έρθει το δελτίου Τύπου που θα λέει: «Εμείς οι φίλοι του, οι παρατάξεις, οι αγωνιστές, τα κόμματα, οι βουλευτές, οι θεοί, οι δαίμονες, οι καθηγητές, οι φύλακες, οι καλοί, οι κακοί, οι δεξιοί, οι αριστεροί, εκείνοι που πίστευαν ότι στην Ελλάδα συνέβαιναν 6 χιλιάδες αυτοκτονίες τον χρόνο, εκείνοι που έβγαζαν πύρινους λόγους για την περίπτωση Γιακουμάκη(και δικαίως), οι δημοσιογράφοι, όλοι είμαστε συντετριμμένοι που έφυγε έναν νέος άνθρωπος μέσα στον χώρο μάθησης, όλοι λυπούμαστε βαθιά. Όλοι θα βοηθήσουμε να χυθεί φως στα αίτια. Όλοι θα καταθέσουμε το παραμικρό που μπορεί να βοηθήσει. Και μετά θα κάνουμε και μια πολιτική αναγωγή για το τι ωθεί τους νέους στην αυτοκτονία…»
Κι όμως, ανάσα. Σαν να έχουν αδειάσει οι πόλεις. Σαν οι αγωνιστές να μην έχουν πια να δώσουν αγώνα. Στη χώρα που στήνεται ένα αγράμματο μνημείο έξω από την ΕΡΤ και πενθούν αλληλέγγυοι και μετακλητοί για άνθρωπο που χάθηκε σε αυτοκινητιστικό την επίμαχη περίοδο του «μαύρου», δεν υπάρχει ούτε μια κουβέντα συμπάθειας για έναν νέο που αυτοκτόνησε κάπου, κάποτε.
Πού είναι οι δράσεις που σχεδίασαν στην μνήμη του κάτι νεολαίες που μας παίρνουν τα αυτιά με τις κραυγές τους για τα νιάτα που χάνουν; Έχει σημασία ο λόγος για τον οποίο αυτοκτόνησε;
Δεν συνεχίζω γιατί θα παρεκτραπώ. Έχω κάτι φάτσες στον νου μου αυτή τη στιγμή, εκείνων που είναι σε όλα τα πένθη και σε όλες τις διεκδικήσεις μέσα, που θα ξεφύγω αν δεν το «πνίξω». Ίσως είναι διακοπές.
Κάποτε θα γράψουν οι ιστορικοί για ετούτη την εποχή. Την εποχή που ακούστηκαν μέχρι τον ουρανό(όπου θα έκαναν έφοδο)όλοι οι υποκριτές και οι ξεφτίλες.
Υ.Γ. Σχεδόν εύχομαι να βγει κάποιος και να μου πει “μην ασχολείσαι, το θέμα είναι προσωπικό,δεν είναι για εκμετάλλευση”. Θα έχει δίκιο. Τότε θα θυμηθούμε την αληθινή ξεφτίλα που ζήσαμε και η οποία ακόμη δεν έχει τελειώσει.
Γ.Σ.