Του Λίνου Υφαντή,
Η μετεμφυλιακή περίοδος καταδίκασε στη λήθη το τραυματικό γεγονός της εκτέλεσης των 120 στο Αγρίνιο. Η θυσία τους στην Αγία Τριάδα μαζί με εκείνη των τριών απαγχονισθέντων στην κεντρική πλατεία του Αγρινίου δεν τιμήθηκε ούτε με ονοματοδοσία ούτε με ανάδειξη των χώρων. Μνημόσυνο υπό την αιγίδα του Δήμου Αγρινίου τελέσθηκε για πρώτη φορά το 1963 επί Δημαρχίας Γεωργίου Παπαϊωάννου. Ο διάδοχος του Τάσος Παναγόπουλος προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα προτείνοντας για πρώτη φορά τη μετονομασία της κεντρικής Πλατείας του Αγρίνιου από “Πλατεία Μπέλλου” σε πλατεία “Εθνικής Αντιστάσεως” το 1964.
Ο Παναγόπουλος όχι μόνο παρέπεμπε σε ένα κεντρικό χώρο στον απαγχονισμό των τριών, Σούλου, Σαλάκου και Αναστασιάδη και γενικά στη Θυσία των 120, αλλά στην ανάδειξη γενικότερα του Αντιστασιακού φρονήματος
ενάντια στην ναζιστική θηριωδία. Με άλλα λόγια το τραγικό γεγονός θα αναδεικνύονταν ως εμβληματικό για την πόλη του Αγρινίου αφού κεντρικός της χώρος θα αφιερώνονταν στην Μ. Παρασκευή του 1944.
Μια τέτοια, όμως, ιδεολογική σύνδεση δεν μπορούσε να ευοδωθεί στο ρευστό ιδεολογικό και πολιτικό περιβάλλον της εποχής και νομοτελειακά ακολούθησε αντίστροφη πορεία, όταν τη διακυβέρνηση της χώρας και δη της αυτοδιοίκησης ανέλαβε η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967. Έτσι η πρόταση του Παναγόπουλου έμεινε στα χαρτιά.
Με πληροφορίες από:
“Αγρίνιο: Νέες μορφές αστικού χώρου και οι αναπαραστάσεις τους”, Μεσολόγγι: Γράμμα, 2021.