Δεν είναι πρώτη φορά που το Αγρίνιο πλημμύρισε, βέβαια όχι σε τέτοιο βαθμό. Σε αυτό μπορεί να συντέλεσαν μια σειρά από παράγοντες όπως φρεάτια, λούκια, αποχετεύσεις, ξαφνική νεροποντή και ένα σωρό άλλα ζητήματα.
Η εύλογη απορία όμως που δημιουργείται είναι ο τρόπος έκφρασης του πλημμυρικού φαινομένου. Επέλεξε ρέματα και κοίτες ποταμών ως μέσα διεξόδου με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ερμίτσα και περιοχές πέριξ της πόλης του Αγρινίου.
Πως όμως θα έβρισκε διεξόδους όταν το νερό που έπεφτε ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που μπορούν να υποδεχτούν οι σωληνώσεις με τις οποίες τη δεκαετία ιδίως του ’60 οι τότε δημοτικές αρχές( αριστερές, δεξιές και η “ένδοξη χούντα’ βεβαίως βεβαίως) έπιασαν τα ρέματα της περιοχής;
Και αν οι σωληνώσεις των ρεμάτων πιάνουν το νερό από ψηλά, πως θα διοχετεύονται οι υπόλοιπες μικροεστίες;
Αλίμονο, τα ρέματα 50 χρόνια πριν ήταν εστία μόλυνσης γιατί νερό δεν υπήρχε τόσο ώστε να μην δημιουργούνται λιμνάζοντα ύδατα και τα τότε τεχνικά μέσα της εποχής επέλεξαν την εύκολη λύση του κλεισίματος. Υπάρχει όμως η εικασία ( με σιγουριά θα το πει ένας μηχανικός) ότι σε πολύ έντονα καιρικά φαινόμενα τα κλεισμένα ρέματα ενδεχομένως να έπαιρναν τη ρεβάνς. Αν υπήρχαν βέβαια θα παρατηρούνταν εικόνες τύπου ερμίτσας μέσα στο κέντρο του Αγρινίου, εξίσου επικίνδυνες.
‘Αλλωστε η εικόνα που βλέπετε από το συγκεκριμένο σημείο της πόλης, αν την παρατηρούσατε σε πολεδομικό χάρτη του 19ου αιώνα, θα διαπιστώνατε ότι πλησίον του σημείου τούτου..πέρναγε ρέμα!
Και κάτι ακόμα για να είμαστε δίκαιοι: Αυτή τη φορά με τη δημοτική αρχή υπήρξε μια διάχυτη επιείκεια, λόγω της μοναδικότητας των φαινομένων. Άλλες φορές σε παρόμοια φαινόμενα δεν υπήρξε. Ούτε βέβαια υπήρξε επιείκεια και στην Μάνδρα, που εκεί τα πράγματα ήταν δικαιολογημένα πιο συγκρουσιακά γιατί χάθηκαν ανθρώπινες ζωές.
Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας και ας αναζητούμε ψύχραιμα τις αιτίες κάποιον προβλημάτων σε δομικές αιτίες.
Λ.Υ.
1 Σχόλιο
Ακριβώς έτσι είναι