Ο Σωτήρης Σκίπης, Έλληνας δημοτικιστής ποιητής, πεζογράφος, δραματουργός, μεταφραστής και ακαδημαϊκός, γεννήθηκε το 1881 γεννήθηκε στη συνοικία της Πλάκας στην Αθήνα και πέθανε στη Γαλλία το 1952.
Γονείς του ήταν ο αξιωματικός του στρατού Ευάγγελος Σκίπης, με καταγωγή από το Αγρίνιο και η μητέρα του κατάγονταν από την Ιθάκη. Ο παππούς του από την πλευρά του πατέρα του ήταν από το Σούλι, έλαβε μέρος στην Επανάσταση του 1821, και πήρε μέρος στις μάχες στο Μεσολόγγι. Όταν αποφασίστηκε η έξοδος πυροβόλησε τις δύο κόρες του, για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Οι Τούρκοι τις βρήκαν αιμόφυρτες και τις πάντρεψαν με μπέηδες στην περιοχή της Θεσσαλίας. Ο Ευάγγελος Σκίπης, αναζητώντας τις αδελφές του εγκαταστάθηκε στη Λάρισα, όπου ο Σωτήρης Σκίπης έζησε στο σπίτι της Νοϊλέ, μιας από τις αδελφές του πατέρα του.
Τα παιδικά του χρονια τα έζησε στη Λάρισα. Το 1897 γύρισε στην Αθήνα για τις σπουδές του. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου και συνεργάστηκε με την Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Σπούδασε επίσης Αισθητική και Λογοτεχνία στο Παρίσι.
Μεγάλο διάστημα της ζωής του το πέρασε στη Γαλλία. Φίλοι του εκεί ήταν ο Φρειδερίκος Μιστράλ και ο Ζαν Μορεάς. Από το γάμο του με την Σαρλότ Λεκλέρ απέκτησε το 1917 μία κόρη, την Μαργαρίτα Σκίπη-Παννέκ. Το 1922 τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων. Το 1924 διορίστηκε διευθυντής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.
Το 1914 παρουσίασε το θεατρικό έργο «Ξεφαντώματα». Αλλά΄ένας ποιητής με ψυχολογικά προβλήματα ονόματι Ηλίας Κουλουβάτος, θεώρησε το έργο ήταν προσβλητικό για το πρόσωπό του. Στις 4 Ιουνίου 1914, πυροβόλησε τον Σκίπη έξω από, τα γραφεία της εφημερίδας «Σκριπ» (όπου εργαζόταν τότε ο Σκίπης), που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Αρεταίειο σοβαρά τραυματισμένος. Παλαιότερα, ο Κουλουβάτος είχε γράψει έργο με τίτλο «Ξεφάντωμα» και θεώρησε ότι ο Σκίπης με τα «Ξεφαντώματα» είχε στόχο να τον γελοιοποιήσει. Η δίκη του Κουλουβάτου στο Κακουργιοδικείο ήταν μια από τις σημαντικότερες φιλολογικού χαρακτήρα. Έγινε τον Φεβρουάριο του 1915 και ο δράστης αθωώθηκε λόγω ακαταλόγιστου.
Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Σωτήρης Σκίπης μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου.
Το 1946 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Η Γαλλία τον τίμησε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής και με το βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας για την «Ανθολογία» του, γραμμένη στα γαλλικά.
Ανήκε στη Νέα Αθηναϊκή Σχολή. Η ποίησή του ήταν λυρική όσο και δραματική.
Προς τιμήν του ο Δήμος Αγρινίου έδωσε το όνομα του σε δρόμο της πόλης .
Εργογραφία
Ήταν πολυγράφος και διακρίθηκε για την έντονη λατρεία της εθνικής μας ιστορικής παράδοσης. Έγραψε ποιήματα, κριτικά δοκίμια, μελέτες, μετέφρασε τον Ησίοδο και από τους ξένους Μορεάς, Κιτς, Ομάρ Καγιάμ.
Ποιήματα
- «Τραγούδια της ορφανής», το 1900,
- «Silentii Pissolutio», το 1903,
- «Σερενάτα των Λουλουδιών», το 1901,
- «Ο Γύρος των ωρών», το 1905,
- «Η μεγάλη αύρα», το 1908,
- «Κάλβεια μέτρα», [το 1909, ποιήματα εμπνευσμένα από τον επαναστάτη Ανδρέα Κάλβο ],
- «Juvenilia», το 1909,
- «Ο Απέθαντος», το 1909,
- «Τρόπαια στην τρικυμία», το 1910,
- «Οι τσιγγανόθεοι», το 1910,
- «Δίχως φτερά», το 1919,
- «Απολλώνιου Άσμα», το 1919,
- «Προσφυγικοί καημοί», το 1922, με πρόλογο του Ανατόλ Φρανς,
- «Αιολική Aρπα», το 1922,
- «Ανθολογία», το 1922,
- «Επίλογοι», το 1922,
- «Προτού ν’αράξουμε», το 1924,
- «Προσφυγικοί καημοί», το 1924,
- «Γαλάζια μεσημέρια», το 1924,
- «Λουλούδια της Μοναξιάς», το 1927,
- «Ανθεστήρια», το 1928,
- «Κολχίδες», το 1931,
- «Λιμάνια και σταθμοί», το 1936,
- «Η Ελλάδα δεσμώτρια», το 1943,
- «Μέσα από τα τείχη», [το 1945, έργο αφιερωμένο στην Εθνική αντίσταση],
- «Λυρικό ημερολόγιο, Προμηθέας», [το 1948, για τους αγωνιστές της Αντίστασης],
- «Κασταλία Κρήνη», το 1950.
Επιλεγμένα ποιήματα από το έργο του κυκλοφόρησαν σε τρεις τόμους με δική του επιμέλεια, με τίτλους
- «Λιμάνια και Σταθμοί» και
- «Κασταλία Kρήνη»,
στους οποίους περιλαμβάνονται στίχοι που καλύπτουν την περίοδο από το 1900 έως το 1950.
Δοκίμια, μελέτες, ταξιδιωτικά
- «Ο ελληνισμός», [στα γαλλικά, το 1918],
- «Κάτω από το δέντρο της ζωής», το 1938,
- «Προβηγκία», το 1940,
- «Ποιητικά θέματα», το 1940,
- «Ιντερμέδια-διηγήματα», το 1940.
Θεατρικά
- «Ο γύρος των ωρών», το 1905,
- «Αγία Βαρβάρα», το 1909,
- «Η νύχτα της Πρωτομαγιάς», το 1909,
- «Ξεφαντώματα», το 1914,
- «Η κυρά Φροσύνη», το 1919,
- «Χριστός Ανέστη», το 1923,
- «Οι Πέρσες της Δύσεως», το 1928,
- «Ο μπέμπης θέλει παντρειά», το 1934.
Μεταφράσεις
- «Έργα και Ημέραι», [Ησιόδου, το 1912],
- «Οι Στροφές», [Ζαν Μορεάς, το 1915],
- «Τα ραμπαγιάτ», [Ομάρ Καγιάμ, το 1923],
- «Ο Ενδυμίων», [Τζων Κητς, το 1923].
Πηγές: el.wikipedia.org, el.metapedia.org