- του ΣΠΥΡΟΥ ΤΑΓΚΑ
Και εκεί που, τάχατες, πήγαιναν όλα καλά∙ αίφνης, ήρθε ένα λίαν δυσμενές αποτέλεσμα που κανείς δεντον περίμενε!Όλα ανατράπηκαν : στράβωσαν, θαρρείς, στη στιγμή∙ και, αλίμονο, εκεί που όλοι φαντασιώνονταν πόσο μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες και ινστρούχτορες (μαζί) είναι -που τα φέρνουν πάντα βόλτα με τα έωλα διλλήματα και τα φθηνά δοσίματα στο πόπολο -,εξεπλάγησαν ανυπερθέτως∙ και επιτελικά πιά τώρα δικαίως αναρωτιούνται: «Τι να έφταιξε (ρε γαμώτο), και μας μαύρισε με τέτοιο τρόπο ο λαός»;Βέβαια, εφόσον όλοι τούτοι ήταν τόσο συνεπείς, αψεγάδιαστοικαι τόσο εντάξει σε αυτά που δεσμεύτηκαν∙εφόσονκατάργησαντα μνημόνια που υπέγραψαν (οι ακατανόμαστοι) με ένα άρθρο και στησυνέχεια «χορέψαν» τις αγορές στο ταψί∙ εφόσον κατήργησαν άπαξ δια παντόςτον ΕΝΦΙΑ και όλους τους άδικους και δυσβάσταχτους φόρους∙ εφόσον μηδένισαν μέχρι εξαφανίσεως την ανεργίακαι ανέβασαν στα ύψη το μεροκάματο και, εφόσον, επιτέλους,φέρανε τηνπολυπόθητη ανάπτυξη, καθήλωσαν τους Τούρκους στο Αιγαίοκαι διώξανε τους Αμερικάνους από τα ιερά χώματα της ελληνικής γης, τότε το ερώτημασυνεχίζει να έχεινόημα…
Και τώρα τι γίνεται που λένε σε αυτές τις περιπτώσεις; Ο πρωθυπουργός Τσίπρας,πάντως, που τους μάζεψεστο άψε σβήσε σε μια δημοκρατική διαδικασία(sic)∙ κάλεσε άπαντες να βγουν έξω (σ.σ.: στο κόσμο εννοούσε),λες, και… μέχρι τώρα κάποιος τους κράταγε μέσα! Ή κάποιος τους είχε αμπαρώσει, ας πούμε,στο κατώι και τους είχε επιβάλλει έτσι, σαν πειθαρχικό μέτρο, στέρηση εξόδου!! Δεν ξεύρω κι εγώτι θα γίνει, τελικά, αλλά, όσο και να πεις ο πρωθυπουργός τα έχει τα δίκια του : καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο … «μόνο αυτός» και … «μόνος αυτός» πορεύτηκεμε τέτοιο σθένος από χωρίο εις χωρίο, εις όλη την επικράτεια. Σήκωσε με πίστη και ανιδιοτέλεια το Σταυρό του Μαρτυρίου ενώ οι μαθητές του, περίπου, απαθείς και αδιάφοροι απλώς τον κοιτούσαν. Ο προσωπικός αγώνας του πήγε, θαρρείς, ολότελα χαμένος. Και τέτοιον προσωπικό (προσωποπαγή μάλλον) αγώνα είχε, αλήθεια, χρόνια να δει η κατά τα άλλα συλλογική Αριστερά. Από τότεμε το Νίκο Ζαχαριάδη, ίσως, που η προσωπολατρία μεσουρανούσεκαι κάθε κακομοίρης αγωνιστής εκτός του ότι ήταν υποχρεωμένος να κυνηγιέται και να βασανίζεται (για μια ήδη «προδομένη επανάσταση»*), έπρεπε να γράφει και από ένα ποίημα η ύμνο για τη μεγάλη αυθεντία του. Ο ήρως Μπελογιάννης που ήταν φίλος του Λόγου, ας πούμε, και του άρεσε η καλή λογοτεχνία (έγραψε μάλιστα και μια ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας) όταν δεν τον κυνηγούσαν και δεν τον σάπιζαν στην απομόνωση, αυτό έκανε…
Αφού η ατελείωτη υμνολογία και προσωπολατρία στον ηγέτη (που πιάνει πουλιά στον αέρα), ως φάνηκε, δεν… βγήκε, σειρά όπως είναι φυσικό, έχει ένα όπλο που αποκτήθηκε με υψηλό, πράγματι, τίμημα νομήςοφιτσίων : η «προοδευτική συμμαχία»∙ κει που μέχρι σήμερα ήταν απλώς «συμμαχία» και το μόνο που έκανε ήταν να χαριεντίζεται σαν συμπλήρωμα της, κυρίως ειπείν, εξουσίας∙ τώρα θα γίνει κανονικό κόμμα. Κόμμα μέσα στο Κόμμα για να είμαστε ακριβείς και, ασφαλώς, για να μην αποπλανούμε περαιτέρω το πολιτικό κοινό. Δηλαδή, εκεί που μέχρι σήμερα είχαμε ένα κόμμα, από δω και στο εξής θα είναι : ένα κόμμα συν άλλο ένα κόμμα σύνολο δύο κόμματα! Ε, όπως και να το κάνεις, άλλο είναι να κατεβάζεις σε έναν εκλογικό αγώνα ένα κόμμα και άλλο να κατεβάζεις δυο κόμματα – υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Και τι διαφορά μάλιστα! Όταν το ένα κόμμα –το παλιό δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ-, συνδυαστεί και με ένα καινούργιο (που όμως δεν είναι τόσο καινούργιο αλλά είναι κι αυτό παλιό, καίτοι η σκούφια του κρατάει λίγο πολύ από το παλιό – παλιό ΠΑΣΟΚ, την παλιά – παλιά Νέα Δημοκρατία, τους ΑΝΕΛ, την Ένωση Κεντρώων και δεν συμμαζεύεται)∙ το μείγμα που φτιάχνεται είναι λίαν εκρηκτικό. Αν και πολλοί είναι εκείνοι που αμφιβάλουν αν, όντως, ένα τέτοιο θανάσιμο μείγμα μπορεί να προκαλέσει έκρηξη ή, αντίθετα, βραχυκύκλωμα, εν τούτοις, αν πει να γίνει τελικά έκρηξη θα είναι τόσο θανατηφόρα που θα γεμίσει ο τόπος επαγγελματίες λαμόγια, γυρολόγους και τυχοδιώκτες : μωρέ, θα γίνει της καυτής κολάσεως που λέει κι ο απλός ο κοσμάκης. Ωστόσο, και το θέμα αυτόέχει ήδη κάπωςτρέξει, μετατρέποντας οπωσδήποτε το απλό ερώτημα σε ένα πιο κρίσιμο ζητούμενο :τι, δηλαδή, θα γίνει παρακάτωαν, τελικά, δεν πετύχει κι αυτό το μείγμα;…
*Δάνειος ορισμός από τον ομώνυμο τίτλο του κλασσικού, πλέον, βιβλίου τουΛέοντος Τρότσκι: «Η προδομένη επανάσταση».
Πηγή: MATΡΙΧ 24