Το βράδυ του Σαββάτου (31/5, 22:00), στο Μόναχο, η Παρί Σεν Ζερμέν και η Ίντερ θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους για τα σκήπτρα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ένας τελικός Champions League που για πρώτη φορά από το 2004 δεν θα έχει ομάδα από την Αγγλία, την Ισπανία ή τη Γερμανία.
Ένα παιχνίδι που θέλει να πάρε τη δική του θέση στο Πάνθεον, στους τελικούς του Champions League, που έμειναν στην Ιστορία και ακόμα και τώρα, ενδεχομένως πολλά χρόνια μετά, τους μνημονεύουμε.
Άλλωστε, το Champions League δεν είναι απλώς μια διοργάνωση. Είναι το σκηνικό όπου οι θρύλοι γεννιούνται, όπου το δράμα και η δόξα χορεύουν μαζί. Είναι η στιγμή που μπορούν να γεννηθούν οι «μύθοι».
Εμείς ξεχωρίσαμε 10 τέτοια παιχνίδια, που είμαστε σίγουροι πως θα… πέσουν στο τραπέζι και μπουν στη συζήτηση της παρέας, λίγο πριν τη σέντρα του αποψινού τελικού.
Η αρχή πρέπει να γίνει από το 1994. Εκεί που η Μίλαν του Καπέλο παρέδωσε μαθήματα κυριαρχίας διαλύοντας τη Μπαρτσελόνα του Κρόιφ με 4-0 στην Αθήνα.
Τρία χρόνια μετά, το 1997, ήταν η σειρά της Ντόρτμουντ να κατακτήσει τον κόσμο, με τον Ρίντλε και τον Ρίκεν να γράφουν ιστορία απέναντι στη Γιουβέντους.
Το 1999 ήρθε η «ανατροπή του αιώνα»! Η Γιουνάιτεντ πέτυχε το απόλυτο ποδοσφαιρικό θαύμα στο φινάλε κόντρα στην Μπάγερν, με τους Σέριγχαμ και Σόλσκιερ να σκοράρουν στις καθυστερήσεις.
Ο τελικός του 2001 έφερε τη λύτρωση στην Μπάγερν Μονάχου, που λύγισε τη Βαλένθια στα πέναλτι σε ένα ματς γεμάτο ένταση και χαρακτήρα. Με πιο χαρακτηριστική σκηνή την αγκαλιά ανάμεσα στους δύο αντίπαλους τερματοφύλακες μετά το φινάλε του αγώνα.
Το 2002 ανήκε στον Ζινεντίν Ζιντάν και το γκολ-ποίημα στη Γλασκώβη. Ο «Ζιζού» έγραφε μία σκηνή από τα προσεχώς, καθώς στο μέλλον θα κατακτούσε και άλλα τρόπαια με τη Ρεάλ, αλλά αυτή τη φορά ως προπονητής.
Το 2004, η Πόρτο του Μουρίνιο σόκαρε την Ευρώπη και ο Special One άρχισε να χτίζει τον μύθο του. Στον τελευταίο μέχρι και σήμερα τελικό χωρίς Άγγλους, Ισπανούς ή Γερμανούς, οι «δράκοι» νίκησαν τη Μονακό του Άκη Ζήκου. Του πρώτου Έλληνα που έπαιξε σε τέτοιον αγώνα με φανέλα ξένης ομάδας.
Ο πιο… χορταστικός τελικός Champions League
Έναν χρόνο αργότερα, το 2005, η Λίβερπουλ έγραψε το πιο απίστευτο comeback στην ιστορία των τελικών. Απέναντι στη Μίλαν, κατάφερε να γυρίσει από το 3-0 του πρώτου ημιχρόνου και τελικά με πρόσωπο ου αγώνα τον Ντούντεκ, να παίρνει το τρόπαιο στα πέναλτι.
Το 2008 ήταν μια αγγλική υπόθεση: Γιουνάιτεντ και Τσέλσι λύγισαν από τη βροχή και τα πέναλτι στη Μόσχα, με τον Τέρι να γλιστράει και τον Φέργκιουσον να σηκώνει ακόμα ένα τρόπαιο.
Το 2009, η Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα και του Μέσι παρουσίασαν απέναντι στη Γιουνάιτεντ του Κριστιάνο Ρονάλντο, το ποδόσφαιρο που θα παιζόταν τα επόμενα χρόνια!
Και το 2018, στη βραδιά των δακρύων του Σαλάχ, των λαθών του Κάριους και του αδιανόητου γκολ του Μπέιλ, η Ρεάλ κατέκτησε το 13ο τρόπαιό της, ολοκληρώνοντας μια εποχή κυριαρχίας.
Δέκα τελικοί. Δέκα διαφορετικές ιστορίες. Ένα κοινό: η αίσθηση ότι κάθε φορά ο τελικός Champions League είναι κάτι που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό.
