Του Λίνου Υφαντή,
Για πολλούς νέους ανθρώπους η “σεζόν” στα νησιά ήταν πρόσφατα μία διέξοδος. Πολλοί νέοι άνθρωποι τελείωναν το Λύκειο αντιμετωπίζοντας το φάσμα της ανεργίας. Μία λύση έβρισκαν σε ΙΕΚ ή σε άλλα Πανεπιστημιακά τμήματα ή σχολές που είχαν σχέση με τα τουριστικά επαγγέλματα. Πράγματι μόλις τελείωναν απασχολούνταν στη λεγόμενη τουριστική βιομηχανία της χώρας μας. Ρεσεψιόν, σερβιτόροι, μάγειρες, υπεύθυνοι σε ξενοδοχεία και άλλες θέσεις εργασίας έβρισκαν νέοι Αιτωλοακαρνάνες σε δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς. Φυσικά η δουλειά αυτή διαρκούσε έως και ένα εξάμηνο το χρόνο. Στη συνέχεια οι νέοι αυτοί γύριζαν στον τόπο μας και μαζί με αυτούς τα εισοδήματα που κέρδιζαν και έτσι μπορούσαν να επιβιώσουν η να χτίσουν τα πρώτα όνειρα τους.
Οι νέοι αυτοί μένουν στο Αγρίνιο και σε χωριά η κωμοπόλεις που μέχρι χθες οι γονείς τους ή οι παππούδες τους έκαναν την ίδια δουλειά με τον καπνό. Αντί λοιπόν να μεταναστεύουν για μερικούς μήνες, δούλευαν “σεζόν” στα ίδια τους τα πάτρια εδάφη σε σκληρές σίγουρα συνθήκες παράγοντας-τι άλλο-καπνό.
Έτσι λοιπόν εξελίχθηκε ασύμμετρα ο θερινός αυτός κύκλος της εργασίας που αφορούσε την Αιτωλοακαρνανική γη. Δυστυχώς όμως διαταράχθηκε από τις γνωστές εξελίξεις λόγω της πανδημίας Κορωνοϊου. Πολλοί νέοι του τόπου μας που θα έφευγαν σεζόν, δυστυχώς δεν θα φύγουν ή στην καλύτερη περίπτωση έφυγαν αυτό το μήνα.
Άραγε ποιον πλήττει περισσότερο η τουριστική κρίση που διανύουμε; Τα νησιά με τα ακίνητα που μπορεί να έχουν κάποιο back up; Ή τη σύγχρονη εργατική τάξη της Αιτωλοακαρνάνικης υπαίθρου που τη στήριζε με τους ώμους της;
Ας ελπίσουμε σε καλύτερες μέρες, αν όχι σε διαφορετικές ή νέο ίσως κύκλο…