Υπάρχει μια διχογνωμία για το αν τελείωσε μια δεκαετία ή αν φέτος ολοκληρώνεται και από του χρόνου ξεκινά ο νέος κύκλος. Όπως και να έχει, από χθες μπήκαμε σε μια χρονιά που αφήνει πίσω της τα δέκα έτη 2010-2019 κατά τα οποία έγιναν τα πάντα. Σε τοπικό και πανελλήνιο επίπεδο. Για να μπορέσεις να αξιολογήσεις αυτά τα χρόνια που έφυγαν χρειάζεται να βάλεις εκατοντάδες στοιχεία στην εξίσωση και πάλι ίσως να μην καταφέρεις να περιγράψεις αυτά που ζήσαμε, στην πιο πυκνή περίοδο της νεότερης Ιστορίας μας.
Μπορείς όμως να πιάσεις και να προβάλεις μια κεντρική εικόνα ή μάλλον μερικές κεντρικές εικόνες με κοινές συνισταμένες και πηγές. Και να διαπιστώσεις τι δεν θα ήθελες με τίποτε να ξαναδείς στα χρόνια που θα έρθουν στην πόλη σου. Τι ήταν εκείνο που σε ανησύχησε και σε σημάδεψε, που σε έκανε να πεις το περίφημο Αγρινιώτικο «πάμε χαμένοι, μπλέξαμε».
Για τον γράφοντα όλη η παράνοια των προηγούμενων χρόνων, όλη η σύγκρουση για το ποιος έφταιξε και πτωχεύσαμε, όλα τα ψέματα, οι λαϊκισμοί, τα μισόλογα και η υποκρισία συνοψίζεται στις εισβολές και τις μπούκες διάφορων δήθεν συλλογικοτήτων σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνική ζωής.
Στο Αγρίνιο τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν περίοδοι όπου τα δημοτικά συμβούλια ήταν ανελεύθερα. Που γινόταν υπό την αίρεση του ποιος θα μπουκάρει μέσα και θα διακόψει την συνεδρίαση. Στο Αγρίνιο είχαν μπει κάτι αγωνιστές και είχαν κατεβάσει τις σημαίες που ήταν δεξιά και αριστερά από το προεδρείο. Η ελληνική επανήλθε, η ευρωπαϊκή παρέμεινε κατεβασμένη.
Στο Αγρίνιο ο τότε δήμαρχος της πόλης είχε δεχθεί επίθεση από κάτι ξεσηκωμένα βυζανιάρικα μέσα στο δημαρχείο, ένα τον είχε φτύσει μάλιστα. Και δεν αντέδρασε, να του χώσει μια φάπα να συνέλθει και να τρέξει για παρηγοριά στον μέντορά του, εκείνον που του δίνει αλκοόλ ενώ απαγορεύεται και που το αφήνει να καπνίζει στο μαγαζί του ενώ απαγορεύεται…
Στο Αγρίνιο έχουν γίνει αντισυγκεντρώσεις σε πολιτικές ομιλίες, έχουν γίνει αποκλεισμοί μέσα σε εργασιακούς χώρους, έχει σπάσει το κέντρο της πόλης επανειλημμένως εξαιτίας μιας επετειακής αντίληψης για την ελευθερία και την ασυδοσία. Έχει τραυματιστεί μια 19χρονη κοπέλα από κάτι τέτοια. Έχει υπάρξει ένας χαμηλής έντασης εμφύλιος με λόγια και με έργα, μια προσπάθεια να καταλήξουμε πάλι στους σημερινούς πατριώτες και τους σημερινούς προδότες.
Ε, όλα αυτά τα παραπάνω είναι που δεν πρέπει να επαναληφθούν, που δεν πρέπει να ξαναζήσουμε. Όχι για να καθίσουμε ήσυχοι και να συμβιβαστούμε σαν «νοικοκυραίοι κυρ-Παντελήδες» που λένε και οι επαγγελματίες επαναστάτες(συνήθως με λυμένο το οικονομικό). Αλλά γιατί δεν εξουσιοδοτήσαμε κανέναν να μιλάει εκ μέρους μας. Κανέναν να ασκήσει βία στην πόλη μας. Κανέναν να μας δείξει τον δρόμο τον καλό ως άλλος Μεσσίας…
Γ. Συμψηρής