Της Ανθής Παπαθανασίου
Η Αιτωλοακαρνανία έχει το ιστορικό δικαίωμα και καθήκον, στην ποσότητα λόγου που θα κατατεθεί στην κηδεία του Κωνσταντίνου Σημίτη, να προσθέσει και μία φωνή, αναγνωρίζοντας την θαρραλέα και έντιμη στάση του σε ένα μείζον για την ίδια και την χώρα ζήτημα. Εκείνο της υπόθεσης εκτροπής του ποταμού Αχελώου.
Το ζήτημα της εκτροπής του Αχελώου, που αποτελεί την έμπρακτη διατύπωση της απουσίας πολιτικού ήθους, καθώς και την έμπρακτη διατύπωση της εκτροπής της λογικής σ’ αυτήν τη χώρα εδώ και τρεις δεκαετίες, είναι σε όλους λίγο πολύ γνωστό. Προϊόν μιας κατώτερης πολιτικής πραγματικότητας, προϊόν λαϊκισμού και ευδαιμονιστικών εξαγγελιών, το ζήτημα της εκτροπής και ο προβληματισμός γύρω από αυτήν, έφτασε στο νομό μας ως κίνδυνος, από τον Διονύσιο Πελέκη, δικηγόρο Αθηνών και Ναυπάκτιο στην καταγωγή, από τον οποίο έγινε, με ενέργειες του κτηνιάτρου – επιχειρηματία Χρίστου Παπαγεωργίου, η πρώτη ενημερωτική συγκέντρωση στο Αγρίνιο.
Ήδη από 1989-1990 είχε δηλωθεί η ευαισθησία της τοπικής κοινωνίας για την προστασία του περιβάλλοντος, μέσα από την συγκρότηση της «Επιτροπής Πολιτών για το Περιβάλλον», από πολίτες του Αστακού, του Αγρινίου, του Μεσολογγίου, όταν ο νομός και η δυτική Ελλάδα κινδύνευσαν από εγκατάσταση καυστήρων τοξικών αποβλήτων στο Πατυγιάλι Αστακού. Ένας μεγάλος κίνδυνος, μία μεγάλη ιστορία και μία σπουδαία κοινωνική κινητοποίηση, που τον απέτρεψε.
Είχα την τιμή να είμαι στα ενεργά μέλη της κίνησης και εξ αυτού μία μέρα με εκάλεσε ο διευθυντής της ΔΕΗ αείμνηστος Παναγιώτης Σαραντόπουλος και αναλυτικά μου εξέθεσε τον κίνδυνο από την εκτροπή του Αχελώου για την Αιτωλοακαρνανία. Το έφερα το ζήτημα στην ομάδα των πολιτών και έτσι άρχισε η κλιμάκωση του αγώνα ενάντια στην εκτροπή στον τόπο μας, σε μία περίοδο κατά την οποία στην Ελλάδα ανθούσαν οι κοινωνικές συλλογικότητες για την προστασία του περιβάλλοντος. Τότε ιδρύθηκε η Αιτωλική Εταιρεία Προστασίας Περιβάλλοντος με 31 ιδρυτικά και περίπου 200 απλά μέλη.
Στο πλαίσιο της κινητοποίησης αυτής της Εταιρείας, μία μελέτη με την ισχύ επιστημονικού κειμένου, με αδιάσειστα στοιχεία για την εκτροπή του Αχελώου που έγινε από τον Δημήτριο Λυμπουρίδη και μαζί, η συνείδηση, η βούληση και η μαχητικότητα όλων ημών, έκαναν την Αιτωλοακαρνανία με σοβαρούς όρους υπαρκτή στο κεντρικό κράτος της Αθήνας, στην πανεπιστημιακή κοινότητα και στους ισχυρούς φορείς της χώρας και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Αρωγοί μας στην προσπάθεια αυτή, με κορυφαίο τον αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη, Ευρωβουλευτή και σπουδαίο πολιτικό και πατριώτη, ο Αιτωλοακαρνάνας βουλευτής και ευπατρίδης Χρήστος Ροκόφυλλος, ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο Επίτροπος της ΕΟΚ για θέματα Μεσογείου Ρόρυ Μακκένα, τον οποίο συναντήσαμε στις Βρυξέλλες με την μεσολάβηση του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και του Χρήστου Ροκόφυλλου, ο Κώστας Σημίτης, o Παναγιώτης Λαμπρίας και η Νίκη Γουλανδρή.
Τον Κώστα Σημίτη, βουλευτή τότε, στα πλαίσια του μεγάλου κύκλου ενεργειών προς ενημέρωσιν των υπευθύνων που είχαμε δρομολογήσει, τον συναντήσαμε στο γραφείο του στην Αθήνα, στις 26 Ιουνίου του 1992. Ήμαστε από την Εταιρεία τα μέλη Δημήτριος Λυμπουρίδης, Βασίλειος Τσακανίκας, Ευστάθιος Τσούκαλος και η γράφουσα Ανθή Παπαθανασίου.
Η συνεργασία μας μαζί του κράτησε πάνω από δύο ώρες.
Εμείς, μαχόμενοι πολίτες. Εκείνος, σοβαρός, αξιοπρεπής, ευγενής, φιλόξενος, με πραγματικό ενδιαφέρον, με συνείδηση της ευθύνης του, μας άκουσε και στη συνέχεια με συντεταγμένη γλώσσα τοποθετήθηκε, αντιλαμβανόμενος την σοβαρότητα και το μέγεθος του προβλήματος από την εκτροπή του Αχελώου.
Ένας πολιτικός, που διέκρινε εν προκειμένω το δημόσιο από το κομματικό συμφέρον, σε μία εποχή έκπτωσης του κομματικού περιεχομένου.
Ο Κωνσταντίνος Σημίτης, υπήρξε τότε για μας τους μαχόμενους πολίτες, μία πολιτική προσωπικότητα που στερέωσε στα πλαίσια αυτής της συνεργασίας, την εμπιστοσύνη στην πολιτική λειτουργία, σε μία περίοδο, που ο διχαστικός πολιτικός λόγος και ο αυταρχισμός της υπόλογης σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και κέντρα, εξουσίας, διέλυε κάθε έννοια πολιτικής αξιοπρέπειας, τορπιλίζοντας τα εθνικά μας συμφέροντα και μαζί την προοπτική μελλοντικότητας του λαού μας.
Λίγα χρόνια μετά, όταν ως πρωθυπουργός θα επισκεφθεί το Αγρίνιο, τον συναντήσαμε. Μέσα σε ένα φιλικό κλίμα, μάς δέχθηκε και διακριτικά, έξω από την πολιτική του κόμματός του, μας έδωσε κατευθυντήριες για την προσφυγή μας στο Συμβούλιο της Επικρατείας, συμβουλεύοντάς μας να πράξουμε με την μορφή του κατεπείγοντος.
Η Αιτωλοακαρνανία για να θυμάται, ας γράψει στις σελίδες της, ως πράξη αναγνώρισης, αυτήν την πολιτική απέναντί της εντιμότητα του Κωνσταντίνου Σημίτη.
Άλλωστε, στην ιστορία της, ελάχιστα είναι τα περιστατικά μιας τέτοιας μεταχείρισης.