(Με αφορμή συνέδρια)
Τα λογότυπα που βλέπετε είναι κομμάτων τα τίμησαν κατά κόρον ψηφοφόροι του πολιτικού κέντρου από το 1960 έως το μνημόνιο, όσο και αν είχαν διαφορετικά σκεπτικά και προτάγματα. Στο κέντρο της πολιτικής συνέρρεε κάθε λογής διαμαρτυρόμενος ( όχι μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ του 2015)
Το κέντρο όμως έχει θνησιμότητα όταν:
– Δεν είναι ρηξικέλευθο και ριζοσπαστικό
– Συνεργάζεται με δεξιά (=αυτόματος πολιτικός θάνατος)(Βενιζέλος, Κουβέλης)
– Φεύγουν από τη ζωή ηγέτες-σύμβολα του (Γεωργιος Παπανδρέου) ή αποτυγχάνουν στην πολιτική ζωή διάδοχα σύμβολα με υψηλές προσδοκίες από συγκυρίες και ατολμία (ΓΑΠ)
– Γερνάει ηλικιακά (Ε.ΔΗ.Κ. της μεταπολίτευσης που εξαΰλωσε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου).
-Λαμόγια-καιροσκόποι του χτυπούν την πόρτα (θέμα όλων των πολιτικών χώρων)
-Δεν επιδιώκει να προσδιορίζεται σε ενδεχόμενες κυβερνητικές πρακτικές ή “ρίχνει τη μπάλα στην εξέδρα.” Προσέγγιση του 21ου αιώνα (Ποτάμι)
Στο κέντρο αναγνωρίζουμε ότι η βάση του είναι μετριοπαθής κόσμος, ουσιώδεις συζητητές χωρίς άκρα. Μόνο που όταν το Κέντρο περνά κρίση, χρειάζεται από τις ηγεσίες του υπέρβαση και όχι η ¨Μέση Οδός’ του Κοραή…
Άγριος