Του Λίνου Υφαντή,
Η παραπάνω εικόνα από το κτίριο του Εργατικού Κέντρου Αγρινίου χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Συμπεριλαμβάνεται στο μεγάλο έργο της Αιτωλοακαρνανικής & Ευρυτανικής Εγκυκλοπαίδειας, το οποίο δεν ολοκληρώθηκε. Βρίσκονταν στην ίδια θέση με σήμερα, στη σημερινή οδό Ελευθερίου Βενιζέλου απέναντι από το Πάρκο.Σήμερα η ακριβή ονομασία του φορέα που στεγάζει το κτίριο είναι |”Εργατοϋπαλληλικό κέντρο Αγρινίου, τμήμα ΓΣΕΕ”. Θα μπορούσε να ήταν άλλη μια φωτογραφία από το παλιό Αγρίνιο, αν δεν είχε την εξής ιδιαιτερότητα. ‘
Έξω από το κέντρο κυματίζουν πολλές ελληνικές σημαίες στη σειρά κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα στις έδρες των συνδικαλιστικών φορέων. Η εξήγηση είναι ότι στις αρχές του ’70, περίοδο της δικτατορία δεν υπήρχαν παρατάξεις, όπως συνέβαινε άλλωστε όλη την μεταπολεμική περίοδο.
Αντίθετα ο συνδικαλισμός ελέγχονταν από το καθεστώς. Χαρακτηριστικό είναι ότι την επταετία πραγματοποιήθηκαν δύο συνέδρια της ΓΣΕΕ, το 1970 και το 1973, τα οποία υποκινούνταν από το Υπουργείο Εσωτερικών και Εργασίας. Η λειτουργία τους ορίζονταν αυστηρά από το στρατιωτικό νόμο που είχε επιβληθεί.Συγκεκριμένα με τα διατάγματα 185 και 186 του 1969 και τον νόμο 890 του 1971, ορίστηκε ένα αυστηρό και ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Για τον ασφυκτικότερο έλεγχο του συνδικαλιστικού κινήματος ιδρύθηκε ο Οργανισμός Διαχείρισης Ειδικών Πόρων Εργασιακών Σωματείων (ΟΔΕΠΕΣ). Ο φορέας αυτός ανέλαβε τη χρηματοδότηση και την οικονομική στήριξη του κρατικού συνδικαλισμού. Παράλληλα πολλοί συνδικαλιστές είχαν εξοριστέι ή διωχθεί.
Η παραπάνω λοιπόν εικόνα έχει συγκεκριμένη ερμηνεία και αντανακλά εκείνη την συγκρουσιακή αυτή περίοδο. Φυσικά ακόμα και σήμερα εργατοϋπαλληλικά κέντρα έχουν την ελληνική σημαία, όπως όλες οι δημόσιες υπηρεσίες. Βεβαίως δεν θα τη δαιμονοποιήσουμε. Άλλη η χρήση της βέβαια σε σε περιόδους δημοκρατίας όπως σήμερα, άλλη εκείνη την περίοδο. Σημασία έχει να μπορούμε να αναγνώσουμε σωστά τη χρήση ενός συμβόλου, ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε εποχής.