Αντιμέτωποι με τα πολλά -ενίοτε ανυπέρβλητα- ζητήματα του ΕΣΥ είναι καθημερινά εκατοντάδες συμπολίτες, είτε μιλάμε για ασθενείς, είτε μιλάμε για εργαζόμενους σε αυτό.
Εδώ και χρόνια το σύστημα υγείας της Ελλάδας έχει πάψει να είναι ελκυστικό για τους επιστήμονες υγείας, με τον αντίκτυπο να «σφραγίζει» την καθημερινότητα της κοινωνίας.
Από τα δημόσια νοσοκομεία λίγο πριν μπούμε στο 2025 απουσιάζουν βασικές ειδικότητες γιατρών, νοσηλευτών αλλά και άλλες ειδικότητες υγειονομικού προσωπικού. Η υποστελέχωση οδηγεί συχνά σε παραιτήσεις ιατρών και νοσηλευτών. Καταγράφονται καθημερινά περιστατικά βίας εναντίον τους, κλινικές απειλούνται με κλείσιμο και οι ασθενείς που περιμένουν ώρες για μια εξέταση ή δεν έχουν πρόσβαση στην υγεία. Είναι η οδυνηρή πραγματικότητα.
Έντονο «αποτύπωμα» και στο Αγρίνιο με άγονες προκηρύξεις θέσεων
Το «τις πταίει» και το τι πρέπει να γίνει πολλοί το έχουν διερωτηθεί, πολλές φορές. Ωστόσο από δράση πάσχουμε… Αρκεί να δούμε το τοπικό παράδειγμα.
Στο Νοσοκομείο Αγρινίου το τελευταίο διάστημα υπήρξαν αρκετές προκηρύξεις για θέσεις ιατρών που κηρύχθηκαν άγονες.
Τους τελευταίους μήνες το Νοσοκομείο Αγρινίου δεν κατάφερε να πληρώσει δύο θέσεις στην χειρουργική, δύο θέσεις στην ΜΕΘ (η οποία εξακολουθεί να λειτουργεί με ιατρούς που μετακινούνται από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο των Ιωαννίνων) και μία θέση ψυχιάτρου.
Ακόμα και σε ειδικότητες για τις οποίες θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι θα ήταν περιζήτητες, όπως π.χ. χειρουργικής, δεν υπήρξε «φως»…
Αντίθετα, ενδιαφέρον υπάρχει για θέσεις που καρδιολόγου και αναισθησιολόγου, ενώ αναμένεται το προσεχές διάστημα η μεγάλη προκήρυξη θέσεων που έχει εξαγγείλει ο Άδωνις Γεωργιάδης.
Αναρίθμητες αιτίες
Ωστόσο, η εκάστοτε προκήρυξη αυτή καθ’ αυτή από μόνη της δεν λέει κάτι, από την στιγμή που οι θέσεις δεν καλύπτονται.
Οι ελλείψεις σε βασικές ειδικότητες, φαινόμενο που παρατηρείται πανελλαδικά, καθιστούν απαγορευτική την εύρυθμη λειτουργία ενός νοσοκομειακού ιδρύματος. Το ζήτημα είναι πολυδιάστατο.
Πρώτον και κύριον, ασφαλώς τα μισθολογικά δεδομένα. Για πολλούς ιατρούς -ιδίως- είναι τροχοπέδη οι αμοιβές στο ΕΣΥ.
Ζητήματα όπως η υπερεφημέρευση, οι κακές υποδομές και το εργασιακό περιβάλλουν (π.χ. σε θέματα ασφάλειας), η απόσταση από μεγάλα αστικά κέντρα, επίσης μπαίνουν στην εξίσωση.
Παράλληλα, πολλοί επικαλούνται το έλλειμμα κινήτρων, πέραν των απολαβών. Στο εξωτερικό σε ιατρούς παρέχονται σπίτια, αυτοκίνητα, δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο και πλήθος ακόμα παροχών. Στην Ελλάδα βάζουν από την τσέπη τους ακόμα και για τις μετακινήσεις τους σε περίπτωση που αποσπαστούν σε όμορο νοσοκομείο…
Ασφαλώς και η διαφορετική αντίληψη που υπάρχει στις νεώτερες γενιές, αναφορικά με τον τρόπο άσκησης του (εκάστοτε) επαγγέλματος και τις ανάγκες της καθημερινής ζωής της, πρέπει να καταγραφεί.
Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με χρόνιες παθογένειες στο δομικό σκέλος του συστήματος υγείας οδηγούν σε αδιέξοδο. Όσο τα χρόνια περνούν το προσωπικό του ΕΣΥ γερνά, με τους περισσότερους νέους επιστήμονες υγείας να μην κοιτούν καν το ενδεχόμενο να ενταχθούν σε αυτό. Και μετά;
Κάπως έτσι, αφήνεται στην μοίρα του και μαζί του στη μοίρα τους αφήνονται και εκατομμύρια Ελλήνων…