Το μνημείο πεσόντων που υπάρχει στο προαύλιο του 5ου Δημοτικού Σχολείου Αγρινίου απέναντι από το Πάρκο έχει την ιστορία του. Για την ακρίβεια είναι ίσως το πιο παλιό μνημείο μετά το άγαλμα του Παναγιώτου στην περιοχή των τρένων που κοσμεί την πόλη. Αφού περιπλανήθηκε στην πόλη κατέληξε στο προαύλιο των Παπαστράτειων Εκπαιδευτηρίων εδώ και δεκαετίες. Ακόμα και εκεί άλλαξε θέσεις. Σήμερα βρίσκεται δεξιά ακριβώς από την είσοδο του 5ου Δημοτικού Σχολείου Αγρινίου πίσω από το Πάρκο.
Πέρα από την προσεγμένη φιλοτέχνηση του, το σπουδαιότερο στοιχείο του μνημείου είναι η αφιέρωση του, μιμούμενο τις αρχαίες επιγραφές: “Ο Δήμος Αγρινίου εις τα ενδόξως πεσόντα τέκνα αυτού κατά τους πολέμους 1912-1922”. Από κάτω έμενε ένα μεγάλο λευκό κενό που περίμενε προφανώς νέες ένδοξες σελίδες της ιστορίας να γραφούν με χρυσά γράμματα. Εν τέλει γράφτηκαν με σβησμένα κάπως τα εξής: “Και 1940-1941, 1946-1949”. Το 1940-1941 είναι κατανοητό αφού αναφέρεται στον πόλεμο κατά των Ιταλών και Γερμανών εισβολέων. Εκείνο που χρήζει μελέτης είναι το 1946-1949, καθώς αναφέρεται στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Η επιγραφή χαράχθηκε στο μνημείο μεταπολεμικά, όταν η νίκη στον εμφύλιο δεν καταγράφονταν ως “εμφύλιος” από την ίδια την επίσημη θεσμική μνήμη αλλά ως νίκη σε έναν ακόμη πόλεμο. Είναι το μοναδικό απομεινάρι, έστω και χαραγμένο σε ένα μάρμαρο, της μεταπολεμικής ή μετεμφυλιακής εποχής. Εϊναι όμως χαρακτηριστικό σημάδι του κλίματος που επικρατούσε, για αυτό και πρέπει να μείνει θυμίζοντας τον τρόπο σκέψης εκείνης της εποχής.
Ποιος ξέρει άλλωστε μετά από 200 χρόνια αν θα σβηστούν κάποιες από τις προηγούμενες επιγραφές η αν προστεθούν νέες που τώρα αγνοούμε ή δεν δώσαμε σημασία. Η ιστορία που μαθαίνουμε πολλές φορές δεν είναι τα γεγονότα που έγιναν αλλά εκείνα που θέλουμε να θυμόμαστε. Υπάρχει αντίρρηση;