Τα 97 χρόνια ζωής κλείνει σήμερα ο μεγαλύτερος αθλητικός σύλλογος της Αιτωλοακαρνανίας, το καμάρι του Αγρινίου, ο ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ μας.
97 χρόνια πορείας σε έναν κακοτράχαλο ποδοσφαιρικό δρόμο. Τα περισσότερα εξ αυτών στις χαμηλότερες κατηγορίες, μεταξύ Β’ και Γ’ Εθνικής.
Η νέα γενιά φιλάθλων, στην οποία συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ, έχει την τύχη να βλέπει τον Παναιτωλικό στα καλύτερά του.
Ανεξάρτητο, δυνατό, οργανωμένο, χωρίς οικονομικά προβλήματα, με συνεχή παρουσία στο πρωτάθλημα της Super League. Και το σημαντικότερο: μακριά από βρώμικα κατεστημένα, ύποπτες συναλλαγές, άρματα.
Ο Τίτορμος χαίρει εκτίμησης από όλους τους φιλάθλους της χώρας. Κι αν όχι από όλους, σίγουρα από εκείνους που δεν φορούν παρωπίδες κάθε απόχρωσης.
Άπαντες γνωρίζουν την στάση του στο θέμα των δανεικών ποδοσφαιριστών. Άπαντες βλέπουν ότι ο Παναιτωλικός είναι μια ομάδα που ενοχλεί, που δεν βολεύει το σύστημα, που ματώνει για να κερδίσει στο γήπεδο. Που λέει κι «ευχαριστώ» όταν τον παίζει «50-50» η διαιτησία.
Αυτή ίσως είναι και η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του πιο επιτυχημένου ιδιοκτήτη που πέρασε ποτέ από την ομάδα. Ο Φώτης Κωστούλας, με την πορεία του και τη διαδρομή του, με τα καλά του και τα λάθη του, κατάφερε να καλλιεργήσει το συναίσθημα που έχει γίνει και σύνθημα: «Τον Παναιτωλικό μου αγαπώ, γιατί είναι κάτι διαφορετικό».
Πάνω σε αυτές τις αρχές πρέπει να συνεχίσει και η καινούργια διοίκηση, που ανέλαβε προ λίγων εβδομάδων τα ηνία. Βρισκόμαστε σε μεταβατική περίοδο, λοιπόν.
Κάθε μετάβαση ενέχει κινδύνους, αλλά και προοπτική. Προοπτική για να επιτευχθεί ένας μεγάλος πόθος του κόσμου της ομάδας. Μια ευρωπαϊκή έξοδος, ένας τελικός κυπέλλου, κάτι μεγάλο γενικά.
Ευχή όλων, στην πορεία του προς τα 100 χρόνια ζωής, ο Τίτορμος να φτάσει ακόμα ψηλότερα.
Και φυσικά να συνεχίσει το πολυεπίπεδο έργο του, αναδεικνύοντας τα μείζονα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία, στεκόμενος δίπλα σε αυτή, δίπλα στα παιδιά της. Όπως έκανε πάντα, άλλωστε.
Χρόνια πολλά Παναιτωλικέ, χρόνια πολλά Φιλεκπαιδευτικέ.
Νικόλας Δρέλλιας