Του Κώστα Ν. Δημόπουλου
Ήλθε στα χέρια μου ένα βιβλίο με ποιήματα, που με συγκίνησε. Είναι βιβλίο της καθηγήτριας Γεωργίας Αλεξοπούλου – Κωστάκη, από το Αγρίνιο.
Ένα χαρακτηριστικό, που πρέπει από το ξεκίνημα της μελέτης ν’ αναδειχθεί είναι ότι η συγγραφέας ακολουθεί τον παραδοσιακό τρόπο της ποιητικής έκφρασης. Ό,τι δηλαδή γράφει αυτό υπονοεί. Δεν αφήνει τον αναγνώστη να ψαχουλεύει στα παιχνίδια του μυαλού της, που λέει ο Νίκος Καζαντζάκης, για να βρει κρυμμένο νόημα, που να το περάσει μέσα του για να αισθανθεί τη μαγεία της ποιητικής δημιουργίας. Είναι ξεκάθαρο ότι στην παραδοσιακή ποίηση μιλάει ο ποιητής. Στη μοντέρνα ο αναγνώστης.
Το βιβλίο επιγράφεται «άγγιγμα ψυχής». Στις δύο αυτές λέξεις αφήνει την ψυχή της και καλεί και άλλους ν’ απολαύσουν, να μεθύσουν απολαμβάνοντας μια ξεχωριστή γοητεία και ανακούφιση, όχι μέσα από μια αινιγματική διαδικασία, αλλά από το βάρος ενός νοήματος, που αποκαλύπτει, διδάσκει, συγκινεί.
Δεν στοιβάζει επίθετα, επιλεκτικές λέξεις σε αραδιαστή διάταξη να πείσει και να συγκινήσει. Με απλό λόγο, απλή εικόνα, βαθύ στοχασμό αγγίζει την ψυχή και την υποχρεώνει να γνωρίσει λύτρωση από τις κακοτροπιές της καθημερινότητας.
Αυτά επισημαίνοντας στο βιβλίο της και αυτά παρατηρώντας αισθάνομαι την ανάγκη να της εκφράσω βαθυκάρδιο ευχαριστώ με την ιδιότυπη νοηματική του φόρτιση. Ευχαριστώ για ό,τι πήρα με πολλή ευχαρίστηση και για ό,τι η συγγραφέας μού έδωσε με πολλή και περίσσια καλωσύνη κι ευχαρίστηση. Η νοηματική υφή του ευχαριστώ μάς δένει και τους δύο. Αυτόν που δίνει και αυτόν που παίρνει. Μελετώντας το περισπούδαστο βιβλίο της Γεωργίας Αλεξοπούλου – Κωστάκη επισήμανα ένα ιδιότυπο χαρακτηριστικό της ποιητικής της συλλογής. Ενώ το κάθε ποίημα φαίνεται αυτόνομο, δηλαδή με δικό του πρόσωπο, όμως η συνοχή τους είναι βαθυνόητη και ενδοσκοπική. Στο βάθος, στα ενδότερα της δημιουργίας της. Η συνεκτική δύναμη είναι η πίστη στο Σωτήρα Χριστό! Τι ωραία! Ωραία επιλογή! και πόσο θάρρος για την ανάδειξη αυτής της αλήθειας:
Ας μη μας ξεφεύγει ότι ο Χριστός είναι ο αποκλειστικά μοναδικός Δημιουργός, όχι απλώς διότι έφερε στην ύπαρξη κάτι σημαντικό, μοναδικό, από την ανυπαρξία, αλλά το έργο του είναι ποίημα, είναι μια όμορφη δημιουργία. Δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο από τη σωτηρία του κόσμου! Στους ψαλμούς του Δαυίδ ο προφητευόμενος να έλθε Μεσσίας στιγματίζεται ως ωραίος Κάλλει παρά τους Υιούς των ανθρώπων. Εδώ παρουσιάζεται κάτι εκπληκτικό! Ενώ τα ποιήματα είναι συνολικά 46, μελετώντας τα, εισδύοντας στο βάθος τους, παρατηρούμε ότι καταργείται η αυτοτέλεια, η ξεχωριστή οντότητα κάθε ποιήματος, η ανθυπαρξία του και παρουσιάζονται ως ένα ενιαίο σύνολο. Τα συνέχει η Πανδύναμη! (ο Χριστός!) Όμως μελετώντας τα ένα ένα ξεχωριστά απολαμβάνομε τη μοναδικότητα κάθε ποιήματος.
Τελειώνοντας αισθανόμαστε την ενιαιότητα, το σύνολο, τη συνοχή των επί μέρους. Ένα, ένα και όλα μαζί. Ένα ποιητικό κατόρθωμα της συγγραφέα. Ένα ξεχωριστό μεγαλούργημα. Παρατηρήσαμε με προσοχή τις θεματικές επιλογές της συγγραφέα. Στις πιο πολλές περιπτώσεις κινείται στα πλαίσια του οικογενειακού της περίγυρου. Κυρίαρχη και εξουσιαστική η παρουσία του οικογενειακού της περίγυρου. Κυρίαρχη και εξουσιαστική η παρουσία του Χριστού, της Παναγίας Μητέρας του, οι άγγελοι και αρχάγγελοι, οι φτερωτοί συνοδοί του Χριστού και γενικά η κάθοδος του ουρανού για συνάντηση με τη γη και εναντιόστροφα. Εδώ τοποθετούνται τα πολλά της αιτήματα για τον εαυτό της, για τα παιδιά της, για όλη την οικογένεια. Κάποτε δρασκελάει το πνεύμα της σε έκτακτα γεγονότα, όπως ο πόλεμος, η απελπισία, που μαστιγώνει τη ζωή. Κάποτε γυρίζει στον εαυτό της. Ζητάει τη συνδρομή του Ιησού, γι’ αντιμετώπιση όλων εκείνων που απειλούν τη ζωή της, αναταράσσουν τα εσώψυχά της. Τότε η ζωή ζητάει τη μετάνοια. Μια καινούργια στάση. Μια απόφαση μετά την πράξη. Ένα καινούργιο μυαλό. Πράγματι, συμπαθητική επίδοση!
Απροσδόκητα θυμάται το Βαραβά. Σε πρώτη ματιά φαίνεται ως παρεμβόλιμο με θρασύτητα και ορμή. Ρωτάμε: τι θέλει ο εγκληματίας αυτός, ο γυιός του Αβά (Βαρ-Αβά) σε ένα περιθώριο, που κυριαρχεί η μορφή του Χριστού; Το καλό δε συνυπάρχει με το κακό. Κακό είναι η άρνηση του καλού, όπως νύχτα είναι η άρνηση της ημέρας. Όμως ισχύει μια διακρίβωση του Τζοβάνι Παπίνι. Τίποτε δεν είναι πιο κοντά στο νικητή όσο ο νικημένος. Κοντά στην προτίμηση η αποπομπή, η αποδοκιμασία. Νικητής ο Χριστός! Θυσιάστηκε για τη Σωτηρία του Κόσμου. Νικημένος ο Βαραβάς που του χαρίστηκε η ζωή για να χαθεί στην ευτέλεια και την ασημαντότητα. Δε γνωρίζουμε μόνο τους φίλους του Χριστού. Γνωρίζουμε σκεπτόμενοι το Χριστό και τους εναντιόδρομους στις στοχεύσεις τους.
Αρκούμαι σ’ αυτά γιατί έχω να προσθέσω κάτι σοβαρότερο: Την ευχαριστώ γιατί με κατέστησε κοινωνό, μέτοχο μιας ενδόψυχης έξαρσης, Πολλές γιορτές μπήκαν στη δημιουργική διαδικασία των στοχασμών της. Με όλα αυτά μας δίνει ένα απηρτισμένο ποιητικό δημιούργημα!
Τι είναι ποίημα; Ρωτάμε. Και παίρνομε την απάντηση. Μια ενδόψυχη έξαρση που ξεχύθηκε με το σύρσιμο της πέννας επάνω στο χαρτί. Ο Χριστός μόνιμα στη ζωή της! Εύχομαι για την ίδια και την οικογένεια υγεία την κατ’ άμφω και ευτυχία.
Δεν παρατρέχω τον Πρόλογο του Βιβλίου της. Τον υπογράφει ο σύζυγός της. Ο εκπονήσας αυτόν! Αξιοπρόσεκτο το κείμενο. Μεστό, περιεκτικό. Άφησε να διαχυθεί όλη η ζεστασιά της πλούσιας ψυχής τους. Δεν με εκπλήσσει. Το χρωστούσε στη συγγραφέα καθότι «ο μόλεκτρος» στη ζωή του. Βαθειά αισθήματα διαχύνονται στο κείμενό του, που διευκολύνουν την άνετη διαδρομή στην πανδαισία της συζυγικής δημιουργίας. Τελειώνοντας δεν παραλείπω να υπογραμμίσω ότι το βιβλίο ξεκινάει με πρόλογο του συζύγου της και τελειώνει με επίλογο της δικής της έμπνευσης. Αφιέρωμα στο Θεό. Μια πορεία ανοδική, από κάτω προς τα επάνω. Από το σύζυγο, στη σύζυγο και μαζί στο Θεό!
