“Δεν είναι με μένα το ζήτημα, δεν είναι ότι βρίζουν εμένα, είναι η απαξίωση όπου οδηγούν τους νέους ανθρώπους για την Δημοκρατία. Η εχθρότητα για την ίδια την πολιτική”.
Αυτή η δήλωση ανήκει στον παραιτηθέντα υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά και δεν είναι από το 2008 ή το 2009 είναι από χθες, στο Ηράκλειο Κρήτης, μπροστά σε φίλους του από την κίνηση “Πράττω”. Δεν ξεκαθάρισε ποιους εννοεί ο κ. Κοτζιάς ότι κάνουν αυτά τα απαράδεκτα πράγματα, σε κάθε περίπτωση πάντως συμπλήρωσε την φράση του λέγοντας ότι κάποιες από τις πρακτικές που συναντά αυτές τις μέρες συμβαίνουν μόνο σε σταλινικά καθεστώτα και όχι σε δημοκρατικά.
Ειλικρινά χάρηκα πάρα πολύ με τις δηλώσεις του πρώην υπουργού κι ας έγιναν ένα σκασμό χιλιόμετρα μακριά από την δική μας Ελλάδα, εδώ δυτικά. Χάρηκα γιατί ο κ. Κοτζιάς ξεκαθαρίζει- μέσα του και στους γύρω του, εκείνους που τον στηρίζουν-, πως η Δημοκρατία όπως την ξέρουμε θέλει προάσπιση. Δεν είναι σταλινισμός(ή μαοϊσμός, ξέρω γω…) για να έχει αντισώματα που σε στέλνουν σε κρύο περιβάλλον αν είσαι αντιφρονών. Θέλει να μαθαίνουν οι νέοι για εκείνη και να μην χοροπηδάνε πάνω στο γραφείο του υπουργού Παιδείας, μιλώντας σε κλειστό χώρο με ντουντούκα(!) για την… απομαζικοποίηση(!) στα πανεπιστήμια και για το αν είναι “τσιράκι των αστών”(ήμαρτον!) ο υπουργός.
Χάρηκα που ο κ. Κοτζιάς ξέρει πια ότι δεν πρέπει τα παιδιά να μουτζώνουν σε παρελάσεις, δεν πρέπει να αποδοκιμάζουν όλους, συλλήβδην και φασιστικά, τους πολιτικούς. Δεν πρέπει να μπουκάρουν μέσα στα δημαρχεία, να φτύνουν δημάρχους, να γράφουν στους τοίχους βρισιές με γενικεύσεις και να κάνουν μπούλινγκ σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους.
Πολύ χάρηκα. Όμως προβληματίστηκα συγχρόνως. Πως άντεξε 3,5 χρόνια ο κ. Κοτζιάς δίπλα σε κάτι πρωτανθρώπους που έχουν αποθεώσει τη βία; Με κείνους που ήξεραν πως στις τοπικές κοινωνίες έκαναν ακτιβισμούς με κάτι απίθανους που μίλαγαν για εκλεγμένους αποκαλώντας τους κατοχικούς δωσίλογους; Που κατέβαζαν σημαίες στη ΔΕΗ και το δημοτικό συμβούλιο, που έκαναν μέτωπο με αγνούς μηδενιστές θιασώτες της ωμής βίας;
Πως μπόρεσε να μιλά με ανθρώπους που βρίσκουν ότι η “17Νοέμβρη” είχε… “ένα ανθρωπιστικό στόχο”; Πως με νέους ανθρώπους που πάντα είχαν έναν θαυμασμό για τον Μάο τον Τσετούνγκ των 60 εκατομμυρίων νεκρών; Πως με άλλους μαυροφορεμένους που είχαν “την πατρίδα πάνω απ΄’όλα”, σε πλατείες και διαδηλώσεις;
Κάλλιο αργά παρά ποτέ ή, ίσως, κάλλιο αργά παρά αργότερα. Έχει σημασία, έστω στα στερνά, να λες στις νεότερες γενιές τι να μην κάνουν. Ειδικά αν έχεις περάσει από θώκο εξουσίας. Κάπου διάβασα ότι οι νέοι στην Ρουμανία, λέει, δεν ξέρουν ποιος ήταν και τι έκανε ο Τσαουσέσκου…
Φαντάσου τα δικά μας τα παιδιά, δηλαδή, που δεν γνώρισαν τέτοιες καταστάσεις πόσο εύκολα μπορούσαν όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης να πέσουν πάνω σε κανέναν που έκανε παρέα ο Νίκος Κοτζιάς. Κάποιον από κείνους που δεν είχαν κανένα σεβασμό για την Δημοκρατία. Την αστική, γιατί γι’ αυτήν μιλάει ο πρώην υπουργός.
Γ.Συμψηρής