Τώρα που γίνεται ο κακός χαμός με την Κουκουμίτσα και τη Σάλτινη στη Βόνιτσα θυμήθηκαν όλοι δυο μέρη που εμείς οι Αγρινιώτες πάντα περνάγαμε από κει για Λευκάδα και λέγαμε “τσ, τσ, τσ, κοίτα κάτι ωραία μέρη που μένουν αναξιοποίητα!”. Μέρη που ακόμα και οι παρεμβάσεις που έκανε ο εκάστοτε δήμαρχος, (ή καμιά συναυλία του Παπακωνσταντίνου που γινόταν στο νησάκι) ήταν στα όρια της νομιμότητα διότι τα μέρη αυτά ανήκουν στην Σιδηρά Κυρία ΚΕΔ και όποιος δεν έχει ψάξει θέμα με την ΚΕΔ δεν ξέρει τι εστί ελληνικό δημόσιο. Μπορεί όμως μια χαρά να ρωτήσει τον κ. Λέανδρο Ρακιντζή, τον Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, που εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια απέδειξε πόσο γελοίο είναι να λες “δημόσια περιουσία” στρέμματα καταπατημένα και σφετεριζόμενα από ελεεινούς παράνομους. Ας είναι, δεν είναι αυτό το θέμα μας, άλλωστε η παράνοια φαίνεται και από το γεγονός ότι βγήκε να αποσαφηνίσει τα πράματα μια κυβερνητική βουλευτής η κ. Φούντα και μάλλον κράξιμο έφαγε διότι είπε ότι η κουβέντα γίνεται για μακροχρόνια εκμίσθωση, κάτι που θα έπρεπε να ήξερε ότι δεν λέγεται με τίποτε σε τούτη τη χώρα.
Δεν φταίει ο κόσμος που δεν λέγεται. Αν πάτε στο εντευκτήριο του τρένου στο Αγρίνιο, ένα μέρος που θα έπρεπε να είναι από τα στέκια της πόλης για τέχνη αλλά και αναψυχή θα δείτε μια υπάλληλο που λειτουργεί το εντευκτήριο με ζήλο που δεν δικαιολογεί ο μισθός που της έμεινε από τις τελευταίες περικοπές. Το σύστημα είναι τόσο αρτιοσκληρωτικό που για να έχει καλαμάκια, καφέ ή οτιδήποτε άλλο πρέπει να περιμένει τη διαδικασία που προβλέπει το δημόσιο, δηλαδή δημοπρασία! Ε, πάει κι αυτή από φιλότιμο και έχει καβάντζα ένα κουτί καφέ και καλαμάκια με δικά της έξοδα για να μη γελάσει ο κάθε πικραμένος σε ενδεχόμενη απάντησή της γιατί δεν υπάρχουν τα βασικά! Να μην πούμε για τα ωράρια που λειτουργεί το εντευκτήριο που είναι ένα δημόσιο ίδρυμα… Η λογική απάντηση θα ήταν σαν την Κουκουμίτσα και τη Σάλτινη: “Αν δεν αποκλειόταν κανένας πολίτης και αν παρεχόταν κάποιες υπηρεσίες με τιμές λογικές δεν θα ήταν καλό να συνεργαστεί το δημόσιο με ιδιώτες και να παίρνει τα λεφτά του να φτιάχνει άλλα πράγματα, χρήσιμα για τους πολίτες;” Θα ήταν αν το προς αξιοποίηση περιουσιακό στοιχείο απέδιδε αυτό που θα είχε συμφωνηθεί. Αν τηρούνταν οι υποχρεώσεις από πλευράς ιδιωτών και αν υπήρχε μηχανισμός ελέγχου αδέκαστος που θα διαφύλασσε το δημόσιο συμφέρον. Από την εμπειρία μας όμως όσοι εκμισθώνουν δημόσια κτήρια κυρίως για χρήση αναψυχής ξεχνάνε κάτι βασικό. Να πληρώσουν το νοίκι! Όχι να “αναπτύξουν” ή να αναβαθμίσουν ένα τόπο…
Οπότε δε φταίει ο πολίτης που έμαθε ότι δημόσια περιουσία είναι ή “‘άστο όπως είναι” ή “έλα καταπάτησέ το”. Ή λειτούργησέ το σαν “δημόσιο” στα όρια του αστείου…
Γ.Σ.