Τη δεύτερή του νίκη στο φετινό πρωτάθλημα πανηγύρισε στο ματς με τον Πας Γιάννινα ο Παναιτωλικός. Μια νίκη που τόσο πολύ έψαχνε, μια νίκη που την είχε ανάγκη όσο τίποτε άλλο, μια νίκη ουσίας αλλά και ψυχολογίας. Μιας ψυχολογίας που ξεκάθαρα φάνηκε στο παιχνίδι ότι έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα.
Ξεκάθαρα φάνηκε από την αρχή το άγχος και τα βαριά πόδια που είχαν οι ποδοσφαιριστές του Παναιτωλικού στο τερέν σε αντίθεση με τον αντίπαλό τους που μπήκε άνετος, ορεξάτος και φορτσάτος στο παιχνίδι για να κάνει τη ζημιά. Άλλο οι δέκα πόντοι του Πας που σου δίνουν τον αέρα κι άλλο οι έξι του Παναιτωλικού που σε κάνουν να ζητάς εναγωνίως το τρίποντο, σε ματς στην έδρα σου. Σε κάθε περίπτωση το γκολ του Γκάλο και το κεφάλι που πήρε ο Παναιτωλικός στο σκορ άλλαξαν τα δεδομένα και έγειραν την πλάστιγγα μονοκόμματα υπέρ των αγρινιωτών. Άλλαξε η ψυχολογία δηλαδή. Πολύ αμφιβάλω αν ο Παναιτωλικός θα μπορούσε να γυρίσει το παιχνίδι σε περίπτωση που βρισκόταν πίσω στο σκορ αλλά όπως έχουμε πει με τα αν στο ποδόσφαιρο δεν κάνουμε πραγματικότητες.
Για το Χάβο θέλω να πω δυο κουβέντες και τη μέχρι τώρα διαχείριση τόσο των παιχνιδιών όσο και του έμψυχου δυναμικού της ομάδας. Περισσότερα για το δεύτερο. Η διαχείριση των παιχνιδιών άλλωστε και η τακτική που ακολουθεί αποτυπώνονται ανάγλυφα και στα μέχρι τώρα αποτελέσματα και στατιστικά του φετινού Παναιτωλικού. Τρεις ισοπαλίες σε επτά ματς, τέσσερα μόλις γκολ παθητικό και… παρθένα στο κλουβί είναι ο Παναιτωλικός του Μάκη Χάβου. Αν μη τι άλλο αυτό το τελευταίο αποτελεί κι ένα καλό ρεκόρ αν συνυπολογίσουμε ότι το Αγρίνιο επισκέφτηκαν ήδη ο Ολυμπιακός με τον ΠΑΟΚ και δίχτυα δε μάτωσαν. Σα μια γενική εικόνα φαίνεται ξεκάθαρα ο αμυντικός προσανατολισμός που έχει η ομάδα ή αν θέλετε καλύτερα η μεγάλη βάση που δίνεται στην αμυντική λειτουργία. Πρώτα το μηδέν πίσω και μετά το γκολ μπροστά. Αυτό δείχνει να είναι το ευαγγέλιο του προπονητή του Παναιτωλικού. Σούπερ λιγκ σου λέει είμαστε, τα ξεχνάμε τα περσινά. Και εν τέλει οι εννιά βαθμοί συγκομιδή στα επτά πρώτα παιχνίδια έχοντας βγάλει ο Παναιτωλικός ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα αποτελούν σε κάθε περίπτωση μια ικανοποιητική συγκομιδή.
Η διαχείριση των παικτών που έχει κάνει μέχρι στιγμής ο προπονητής του Παναιτωλικού αποδεικνύουν έμπρακτα και το αίσθημα δικαιοσύνης προς όλους τους παίκτες που διακατέχει τον Έλληνα τεχνικό. Στους περισσότερους έχει δώσει ευκαιρίες. Όχι σε όλους γιατί αυτό σε επτά μόλις παιχνίδια θα ήταν εντελώς αδύνατο συνυπολογιζομένου και του γεγονότος ότι κάποιοι που ξεχωρίζουν είναι και αναντικατάστατοι. Ο Μπρακάλι για παράδειγμα. Έχει πάρει τη φανέλα σπίτι του. Δικαίως. Οι Καμαρά και Τζούνιορ. Αναντικατάστατοι. Σωστά κι εδώ μιας και ο σενεγαλέζος με το βραζιλιάνο συνεχίζουν σε υψηλά στάνταρ και φέτος.
Η ανάλυση και τι εν πάσει περιπτώσει έχει δείξει ο κάθε παίκτης μέχρι στιγμής υπάρχει στο ρεπορτάζ της εφημερίδας. Εγώ εδώ αυτό που θέλω να πω είναι άλλο, που έχει να κάνει με κάποιους παίκτες που θεωρούνται «παιδιά» του Χάβου. Τα πιο κραχτά παραδείγματα οι Μπελόν και Καλογέρης. Με τυμπανοκρουσίες ανανέωσε ο ένας, με πολύ καλές περγαμηνές και συστάσεις ήρθε ο άλλος. Ο Χάβος τους έδωσε ευκαιρίες. Ειδικά στο Μπελόν αρκετές. Και στον Καλογέρη κάποιες. Δεν τις εκμεταλλεύτηκαν και τους έφαγε ο πάγκος και η εξέδρα. Και ο Ιωάννου με τον Καλί θεωρούνται παιδιά του Χάβου. Θα δούμε πως θα πράξει και με αυτούς. Ο οδηγός όμως των άλλων δύο παιδιών, κάπου μας παραπέμπει.
Θα μπορούσε ο κάθε προπονητής να στηρίξει τα δικά του παιδιά και να ξεκινάει την ενδεκάδα από αυτούς. Ο οποιοσδήποτε ίσως, όχι όμως ο Χάβος, ο οποίος δε μάσησε. Ο μακεδόνας τεχνικός έμπρακτα συνεχίζει να αποδεικνύει αυτό που κατά καιρούς έχει διατυμπανίσει: Τα ονόματα στο ποδόσφαιρο δεν παίζουν μπάλα. Όποιος είναι καλός και το δείχνει στις προπονήσεις ότι αξίζει, θα παίζει. Γι’ αυτό άλλωστε έχουμε δει φέτος και το άλλο: Να εμπιστεύεται κάποιες φορές νεαρούς παίκτες (Παπουτσογιαννόπουλος) παραγκωνίζοντας τα μεγάλα ονόματα.
Δε νομίζω δηλαδή να έχει κάποιος παίκτης παράπονο από τη διαχείριση και τη δικαιοσύνη που απονέμει ο Χάβος στον καθένα. Ο οποίος Χάβος λογικά σκεπτόμενος πράττει ότι καλύτερο για το συμφέρον της ομάδας και –φυσικά- το δικό του.
Λάθη μπορεί να κάνει. Σε εκτιμήσεις πιθανώς κάποιου αγώνα ή τακτικά. Ουδείς το αρνείται, σίγουρα ούτε και ο ίδιος. Το ζύγι όμως το χειρίζεται άψογα. Και αυτό εμείς του το πιστώνουμε και ο κόσμος του το αναγνωρίζει.
Perry
Εφημερίδα ΓΕΓΟΝΟΣ