Το Αγρίνιο δεν είναι μια «πεθαμένη» πόλη. Ούτε είναι μια πόλη που το μόνο που έχει να επιδείξει είναι γκρίνια και πάλι γκρίνια. Για παράδειγμα στα θέματα τέχνης και νεολαίας μπορεί να έχει χίλια δυο προβλήματα αλλά έχει και πολλά ενθαρρυντικά στοιχεία.
Η έκθεση που ξεκινά την επόμενη Παρασκευή στην αίθουσα «Νεώριον» θα μπορούσε να εκληφθεί από κάποιον αδαή ως μια ακόμη εικαστική έκθεση στο συγκεκριμένο χώρο. Κι όμως πρόκειται ουσιαστικά για το κλείσιμο των εκδηλώσεων σε όλη τη χώρα για τα 100 χρόνια από το θάνατο του Παπαδιαμάντη και μάλιστα με την μοναδική σε διάρκεια εκδήλωση σε όλη την Ελλάδα που δεν ήταν φιλολογικού περιεχομένου, αλλά μια εικαστική παράλληλα έκθεση η οποία διήρκησε τόσες ημέρες (από 25 Νοεμβρίου έως 15 Δεκεμβρίου)
Και μάλιστα όχι με όποιους και όποιους εκθέτες αλλά με τους Μποκόρο, Μαντζαβίνο, Σεβαστάκη, Κόρδη, Ταλιάνη, Κομιανού, Σόρογκα, Σπηλιόπουλο, Γαρουφαλή, Παπανικολάου και φυσικά τον Κόντογλου έναν καλλιτέχνη που αναζήτησε την «ελληνικότητα» στη τέχνη μέσα από τις ρίζες μας όχι για επίδειξη και ψευδοπατριωτισμό αλλά ως πρόταση και στάση ζωής. Και που πριν το θάνατό του άφησε και γραπτά και άλλα τεκμήρια του θαυμασμού του για τον Παπαδιαμάντη, που στις μέρες μας δικαιώνεται πανηγυρικά. Αφού εμείς οι σύγχρονοι καταλήξαμε ακριβώς εκεί που περιέγραψε ο μεγάλος συγγραφέας.