Δεν κάθομαι να μπω στην διαδικασία να περιμένω το… Αναστάσιμο θαύμα! Αμέσως μετά το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ όπου χάσαμε το τρίποντο στο φινάλε είχα γράψει και κυρίως είχα συμβιβαστεί με την ιδέα του υποβιβασμού. Οπότε δεν κλαίω τώρα.
Το απόγευμα της Κυριακής έβλεπα στην τηλεόραση το Επανομή-Λάρισα. Το γήπεδο μου θύμισε αυτό του Ελαιοφύτου ή της Δόξας Καινουρίου. Από μέσα μου λέω «α ρε πούστη μου που θα παίζουμε πάλι του χρόνου».
Λίγες ώρες μετά είδα τι έγινε και στο «υπερσύγχρονο» Καραϊσκάκη και αναρωτήθηκα «τελικά τα αληθινά σκατά σε ποια κατηγορία είναι;». Για να μην παρεξηγηθώ. Ο Παναιτωλικός έπεσε (όσο και να θέλω να διατηρήσω τις μαθηματικές ελπίδες με αυτά που βλέπω δεν μου βγαίνει) κατά 90% από τα δικά του λάθη.
Αλλά και μετά τα… μαγικά που γίνονται τις τελευταίες αγωνιστικές και να μην «αυτοκτονούσε» όλο και θα βρίσκονταν ένα χέρι που θα τον πυροβολούσε για να τον σκοτώσει!
Από όσα βλέπουμε εσχάτως έχει καταλάβει κανείς πως «μας ήθελαν» στην Σούπερ Λίγκα; Μη στέκεστε στα «ωραία λόγια» του κάθε προπονητή μετά από τα παιχνίδια, ούτε σε ένα όμορφο άρθρο σε μια εφημερίδα ή ένα σάιτ.
Αναφέρομαι σε αυτούς ή για την ακρίβεια σε ΑΥΤΟΝ που έχει τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου στα χέρια του. Πιστεύει κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος μας ήθελε στην λίγκα; Όχι βέβαια. Ο Παναιτωλικός μπορεί στο μεγαλύτερο διάστημα του πρωταθλήματος να παρουσιάστηκε κατώτερος των περιστάσεων.
Μπορεί να υπήρξαν ματς που να γίναμε ο περίγελος της κατηγορίας. Μέχρι και μεταξύ τους πλακώθηκαν οι παίκτες μας. Όμως κανένας πούστης δεν μπορεί να πει κάτι για την καθαρότητα του. Ήμασταν για κλωτσιές χάναμε.
Ότι κερδίσαμε το κερδίσαμε με ιδρώτα και τέλος. Τουλάχιστον θα ξέρουμε ότι θα… χαιρετίσουμε την κατηγορία από την δική μας μαλακία και τις πουστιές των άλλων και όχι το αντίθετο.
Πάμε και στα του ματς τώρα. Γιατί τα… ξεφτιλισμένα αποτελέσματα των τελευταίων δύο αγωνιστικών (διπλό του ΠΑΣ στην Τούμπα, διπλό της Κέρκυρας στο Καραϊσκάκη και… περίεργη αναβολή στην Λιβαδειά) δεν είναι το «χαλάκι» για τα δικά μας… εγκλήματα.
Στο προηγούμενο blog είχα ως τίτλο «Θέλω να τα δω, όχι να τα διαβάζω». Όχι τόσο γιατί κάτι προσδοκούσα, αλλά επειδή περίμενα… μια από τα ίδια. Πάλι όλη την βδομάδα δηλώσεις, πάλι όρκοι νίκης, πάλι μεγάλα λόγια και πάλι… αγωνιστική ανυπαρξία.
Αν η εικόνα που έδειξε ο Παναιτωλικός στο Ηράκλειο ήταν ομάδας που πήγε… ταλιμπάν να παίξει όλη την χρονιά σε ένα ματς είναι να σηκώνεις τα χέρια ψηλά! Ξανά χωρίς νεύρο, πάθος, τσαμπουκά.
Τρως το γκολ και δεν αντιδράς. Με μισή φάση σε όλο το ματς δεν μπορείς να περιμένεις περισσότερα. Ξέρεις από το ημίχρονο ότι ο Εργοτέλης… γκελάρει. Ούτε εκεί δεν έχεις τα αρχ… να παίξεις τα ρέστα σου. Τι να λέμε. Τουλάχιστον ας μην κάνουν δηλώσεις. Ας μην δημιουργούν και προσδοκίες στον κόσμο.
Ας παίξουν με αξιοπρέπεια τα 2 ματς που απομένουν, να πάρουν και τα λεφτά για να μην τους χρωστάμε και τα… λέμε.
Ο Παναιτωλικός δεν πεθαίνει με ένα υποβιβασμό! Δεν… πέθανε όταν τον έστηναν στην Γ΄εθνική. Δεν πέθανε όταν ήταν στα χωράφια του Περιφερειακού και έχασε άνοδο από τον ΠΑΣ Αβέρωφ. Δεν πέθανε όταν οι οπαδοί έβαζαν ρεφενέ για να πηγαίνει η ομάδα στα παιχνίδια. Εδώ θα είναι και του χρόνου.
Αν προσέξουν μάλιστα κάποιοι και κάνουν σωστές κινήσεις το καλοκαίρι, αν έγινε… μάθημα το φετινό πάθημα ο χρόνος θα περάσει γρήγορα (όσο κι αν τώρα μας φαίνεται… αιωνιότητα) και θα γυρίσουμε πιο δυνατοί. Αλλά κυρίως πιο υποψιασμένοι και με… αντιστάσεις για τις «ομορφιές» τους.
ΥΓ. Μέχρι την Τετάρτη του Πάσχα (καθώς στον θαυμαστό κόσμος της Σούπερ Λίγκας μεταφέρονται και οι αγωνιστικές) θα τα ξαναπούμε. Αυτό το παιχνίδι με τον Άρη εκτός ενός… θαύματος θα είναι το τελευταίο εντός έδρας του Παναιτωλικού στην Σούπερ Λίγκα.
Στο ματς αυτό δεν… χαιρετάμε τον Χαριστέα, τον Καμαρά, τον Ντολεζάι η όποιον άλλο δεν θα ξαναδούμε στην ομάδα την επόμενη σεζόν! Στον αγώνα αυτό τραγουδάμε για την «κυανοκίτρινη» φανέλα. Στον αγώνα αυτό δείχνουμε σε όλους τι σημαίνει ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ ΛΑΟΣ.
Στον αγώνα αυτό… χτίζουμε από γερές βάσεις τον νέο Τίτορμο. Στον αγώνα αυτό δεν κλαίμε αλλά γιορτάζουμε για τον Παναιτωλικό! Όσοι πιστοί προσέλθετε…