Αναμφίβολα, ο Αντιαμερικανισμός που κυριάρχησε στην χώρα μεταπολεμικά, καθόρισε , εν πολλοίς, το πλαίσιο,- την ποιότητα και το βάθος, των μειζόνων πολιτικών κλιμακώσεων και εξελίξεων της εγχώριας πολιτικής και όχι μόνο, αλλά, και οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Για τούτο, βεβαίως, φέρουν βαρύτατες ευθύνες οι ίδιες αι Η.Π.Α, καθώς, ως διάδοχος προστάτιδα δύναμις (sic), των Βρετανών στη περιοχή από το 1947 και μετά και προκειμένου να τελειώσουν μια ώρα γρηγορότερα τον εμφύλιο κατέκαψαν κυριολεκτικά (με τις νεοανακαλυφθείσες τότε εμπρηστικές βόμβες Napalm που διέσπειραν φωτιά), την αφρόκρεμα της ελληνικής νεολαίας στις απόκρημνες πλαγιές και διάκενα του Βίτσι και του Γράμμου.
Εξάλλου, αμέσως μετά ή και πιο ύστερα, οι ίδιες μετήλθαν των πιο επαίσχυντων και απροσχημάτιστων πράξεων, ώστε, να καθοδηγούν και να ελέγχουν την πολιτική ζωή με αποτέλεσμα, πέραν από τις δεκαετίες του ’50 και ’60 που η εκτροπή και η ανωμαλία ήταν καθημερινά φαινόμενα στο γίγνεσθαι, να φθάσουμε στο στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967 και, δια μέσου αυτού, -ύστερα από ατελεύτητες εσωτερικές παλινωδίες, παραδοξότητες και περιπέτειες-, στα τραγικά γεγονότα της απώλειας ανεξαρτησίας και εδαφικής απομείωσης της Κύπρου.
Όλα αυτά έχουν γραφεί καλώς ή κακώς στη συλλογική συνείδηση των ελλήνων με τα πιο μαύρα γράμματα. Για τούτο, άλλωστε, ο «αντιαμερικανισμός» ήταν, αείποτε, ο πιο προσφιλής – λειτουργικός όρος για τα περισσότερα ελληνικά κόμματα και δη για κείνα που ευελπιστούσαν να έχουν ηγεμονικό ρόλο στις εξελίξεις και, άρα, να είναι οι κυρίαρχοι συντελεστές και οι, κυρίως ειπείν, κλειδούχοι της τελικής «ανεξαρτησίας» της χώρας μας. Για τούτο, άλλωστε, ο «αντιαμερικανισμός» φτάνει, -κοντολογίς-, τόσο ισχυρός ως τις μέρες μας.
Στις «μέρες» μας, όμως, και η αναφορά γίνεται –είναι πρόδηλο-, στις μέρες της τελευταίας μείζονος κρίσης με τους θεσμούς και την θέση μας στην Ευρώπη συνολικότερα, καταδείχθηκε με περίτρανη σαφήνεια ότι και αυτός – τούτος ο «αντιαμερικανισμός» στη χώρα μας υπέστη ρήγμα που, οιονεί, συνεχίζει να υφίσταται και να βαθαίνει : οι ευχαριστίες υψηλόβαθμων και κρίσιμων για το ειδικό βάρος του λόγου τους παραγόντων όπως ο αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως Γιαν. Δραγασάκης (παλαιό σημαίνων στέλεχος της Αριστεράς – υπ. Γ. Γ του ΚΚΕ το 1991), ή και οι δραματικές εκκλήσεις του ανώτατου πολιτειακού παράγοντα της χώρας Πρ. Παυλόπουλου για «την βοήθεια που οφείλει να δώσει η μεγάλη χώρα των Η.Π.Α αυτή τη δύσκολη στιγμή» μετακίνησαν, τρόπον τινά, τον άξονα του μέχρι τώρα διαρκούς συμβολικού και ουσιαστικού αγώνα για την ανεξαρτησία της χώρας : ο ατλαντικός παράγων κατέστη φίλιος παράγων και η «αντίσταση» μετασχηματίστηκε από αντιαμερικανική σε αντιευρωπαϊκή ή επί τω καλύτερω σε αντιγερμανική όσο, δηλαδή, η Γερμανία εννοεί την Ευρώπη δικό της και μόνο δικό της ζωτικό χώρο για διεισδύσεις και επαναοριοθετήσεις.
Αυτή – τούτη η κρίσιμη εναλλαγή, αφενός, στο στάτους της γεωπολιτικής διαχείρισης των πολιτικών όρων και, αφετέρου, στο πολιτικό θυμικό των ελλήνων που καθορίζει επικυρίαρχα αντιλήψεις και συμπεριφορές στο εσωτερικό, αποτελούν και το «κλειδί» των από δω και πέρα εξελίξεων που, βεβαίως, θα είναι ραγδαίες και συνεχόμενες. Και τούτο, διότι, αν η κυρίαρχη ευρωπαϊκή δύναμη εφεσιβάλλει στο μεταπολεμικό στάτους κβο που είναι κατοχυρωμένο με διεθνείς συμφωνίες (βλ. διασκέψεις Τεχεράνης, Καϊρου και κυρίως Γιάλτας και Πότσδαμ το 1945), ο ατλαντικός παράγων δύναται να απαντήσει άμεσα και, φευ, εντελώς νόμιμα.
Στο παιχνίδι αυτό λοιπόν – που, ωστόσο, δεν ξεκίνησε σήμερα ή χθες αλλά διαρκεί και θα διαρκεί μέχρι της τελικής διαμόρφωσης των νέων συσχετισμών δυνάμεων και ισχύος-, η χώρα ήδη διάλεξε στρατόπεδο. Και είναι πάλι με κείνες τις δυνάμεις (οι διπλωμάτες του μεσοπολέμου τις χαρακτήριζαν ως «ναυτικές δυνάμεις»), που μεταπολεμικά ενσάρκωσαν, αφενός, την ελευθερία και, αφετέρου, την ίδια την ιδέα και την στρατηγική της ανοικοδόμησης της γηραιάς ηπείρου. Συνεπώς, με την υπαναχώρηση ή στρέβλωση της ιδέας της ευρωπαϊκής ένωσης ανακινούνται οι παραδοσιακές και ιστορικές συμμαχίες του παρελθόντος που έφεραν τις τύχες του κόσμου έως εδώ. Μήπως αυτό δεν είναι και τόσο τυχαίο;..
*στο Μatrix24
2 Σχόλια
ΛΙΓΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΛΙΓΟ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ… Τ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ, ΜΑΣΟΝΟΙ, ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΓΡΑΜΜΗ.
ΟΧΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΦΙΛΟΓΕΡΜΑΝΟΣ/ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΑΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟΜΑΡΙΑ/ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ……ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΩΤΣ ΦΙΛΟΑΤΛΑΝΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΝΑΤΟΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ…..
ΝΑ ΜΗ ΧΑΛΑΜΕ ΚΑΙ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΝΤΑΒΑΝΤΖΙΔΩΝ……………….
ΕΤΣΙ κ. ΤΑΓΚΑ;
μασόνος ο παυλόπουλος μασόνος ο δραγασάκης μασόνος ο τάγκας.
όλοι μασόνοι. οι ελληνες ψάχνουν να βρούν ενόχους γιαν να συγκαλύψουν τον σκοταδισμό και την αγνοια τους απέναντι στα πράγματα.
ακόμη και μεταξύ ανθρώπων που αποδεδειγμένα έχουν προσφέρει.
παλιότερα μασόνοι ήταν ο καραμαλής που μας έβαλε στην ευρώπη και ο παπανδρέου έδωσε ψωμί στον ελληνικό λαό.
όσοι ξέρουν είναι μασόνοι. όλοι οι άλλοι απλά κατοικούν σ΄αυτή τη χώρα, πιστεύουν φανατικά στο Θεό και τους αγίους αλλά κλέβουν από το πρωί μέχρι το βράδυ τουσ άλλους χριστιανούς