Δεν ξέρω τι γίνεται στις μεγαλύτερες πόλεις σχετικά με το θέμα της αντίδρασης στις απολυταρχικές λογικές και τη μισάνθρωπη βία. Αυτό που ξέρω και βλέπω είναι ότι οι κινητοποιήσεις που έγιναν στο Αγρίνιο για το θέμα ήταν κατώτερες του αναμενόμενου. Θα πει κάποιος και ποια κινητοποίηση για οποιοδήποτε θέμα θυμάσαι να πέτυχε αριθμητικά και αγωνιστικά; Δεν είναι σκοπός του σημειώματος η αποτίμηση τι έγινε και τι δεν έγινε στο παρελθόν. Είναι προφανές ότι κάτι κάνουμε λάθος. Το πόσο αργά έβγαλαν τα κόμματα ανακοινώσεις, όσα έβγαλαν γιατί είναι και άλλοι που περί άλλα τυρβάζουν ακόμα και τώρα. Το γιατί χτες έκανε συγκέντρωση το Ε.Κ.Α και ήταν λίγος αναλογικά κόσμος ή γιατί τα νέα παιδιά κάνουν πορείες και φωνάζουν συνθήματα ιδανικά για να μην μπορεί να συνταχτεί μαζί τους κανένας μετριοπαθής και κανένας “μεγάλος”. Αυτά είναι χρόνιες παθήσεις.
Πρέπει να δούμε τι θα γίνει από δω και πέρα ανεξάρτητα αν είμαστε από αυτούς που θέλουν νομικές λύσεις ή αν πιστεύουμε ότι τέτοιες λύσεις θα κάνουν ήρωες λάθος ανθρώπους. Κι αυτό μπορεί να περιμένει. Ακόμα και το ποιος επωφελείται πολιτικά προσωρινά δεν είναι το σημαντικό παρότι οι πολιτικοί ξεφτιλίζονται εδώ και δυό μέρες να κοντράρονται σε κανάλια και social media ποιος είναι πιο δημοκράτης και ποιος δικαιούται να ομιλεί. Αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει, δεν θα αλλάξουν τώρα.
Υπάρχουν όμως δυο πράγματα συγκεκριμένα που πρέπει να γίνουν άμεσα:
α)Να σταματήσει η αναζήτηση του δημοκρατικού τόξου στη Βουλή. Ομοίως και οι δηλώσεις για τα λεγόμενα άκρα εντός Βουλής. Μέσα στα κόμματα, το ξέρουν όλοι, υπάρχουν εραστές των άκρων και των ακροτήτων. Αλλά η Χρυσή Αυγή δεν είναι ένα απλό κόμμα και δεν είναι το ένα άκρο και απέναντί της κάτι. Είναι κάτι άλλο, που εκκολάφτηκε εκτός Πολιτεύματος. Και το πρόβλημα είναι ότι αυτό το άλλο όχι μόνο έγινε κόμμα αλλά άρχισε να μεγαλώνει δημοσκοπικά όσο ο κόσμος έχει πρόβλημα επιβίωσης και δεν έχει καμιά όρεξη να ξεχωρίσει τη φαυλότητα των πολιτικών από την επικινδυνότητα των αντιδημοκρατικών απόψεων. Στα παραπάνω έχουν ευθύνη και οι λάτρεις γιαουρτιών, ικριωμάτων και λιντσαρισμάτων…
β)Να βρεθεί ένα μίνιμουμ κοινωνικής εμπιστοσύνης που έχει χαθεί παντελώς. Δηλαδή να πάψει να κοιτάει ο ένας τον άλλο με λύσσα στο βλέμμα για ότι πιστεύει. Για κρίματα και λαμογιές, υπάρχουν δομές και αρχές να καταφύγεις. Ατελή, που καθυστερούν και πολλές φορές αδικούν τον φτωχότερο, αλλά χωρίς τρόπο να αντικατασταθούν παρά μόνο με πολιτικές αλλαγές. Να επιτρέψει ο ένας στον άλλο να υπάρχει. Αν γίνεται να υπάρξει κάποτε ένα παν-δημοκρατικό ξεκίνημα για να μάθουμε το πολίτευμά μας. Ας μην κάνουμε το αυτονόητο που θα ήταν ένα παν-δημοκρατικό συλλαλητήριο αλλά ας αποφασίσουμε να μαθαίνουν τα παιδιά αρχές της Δημοκρατίας. Όποιος δε θέλει ας μη συμμετέχει αλλά να μην εμποδίζει και κανέναν. Αν δεν το προλάβουμε τώρα, σε λίγο δεν θα μπορεί να ξαναϋπάρξει κοινωνική ανοχή και ειρήνη. Θα μιλάς για ιδέες και θα σου απαντούν “ότι και να πεις είσαι εχθρός και…ψόφα”. Που είναι και της μόδας ως προτροπή.
Γ.Σ.