Όταν ένα άτομο ξεπεράσει τα στάδια της παιδικής ηλικίας, της εφηβείας κι εξασφαλίσει – κατά την ενήλικη ζωή – μια επαγγελματική και κοινωνική προσαρμογή, τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβούν. Το πρώτο είναι να δείξει ενδιαφέρον και για άτομα πέραν του προσωπικού και οικογενειακού του κύκλου, προσφέροντας στο κοινωνικό σύνολο και προσπαθώντας για οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος όσο ευρύτερα από τον εαυτό του μπορεί. Λέμε τότε ότι, αυτός ο ώριμος πλέον άνθρωπος, διακατέχεται από ένα πανανθρώπινο ενδιαφέρον, το οποίο θα του επιφέρει πάντα και την ευχαρίστηση που πηγάζει απ’ την κοινωνική προσφορά. Το δεύτερο, είναι να ενδιαφέρεται πάντα μόνο για τον εαυτό του και την οικογένειά του αν έχει κι ο κύκλος να κλείνει εκεί, μη δείχνοντας το παραμικρό ενδιαφέρον για οποιαδήποτε άλλη προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο και τους συνανθρώπους του. Είναι ο τύπος που η κοινωνία τον έχει βαπτίσει ως «εαυτούλη» και η επιστήμη της ψυχικής υγείας τον κατατάσσει στην κατηγορία εκείνων με την λεγόμενη «αυτοαπορρόφηση του εγώ».
Ευτυχώς – μπορούμε να πούμε – που η πλειονότητα της κοινωνίας, σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, αποτελείται από ανθρώπους της πρώτης κατηγορίας. Όλες οι διεθνείς οργανώσεις, οι γιατροί χωρίς σύνορα, τα φιλανθρωπικά στέκια λαού κι εκκλησίας, που εδώ στη χώρα μας – λόγω της κρίσης και της φτώχειας – ξεφυτρώνουν καθημερινά σα μανιτάρια, είναι στελεχωμένα από τέτοιους ανθρώπους. Αλλά και πόσοι διάσημοι και πλούσιοι ανά την οικουμένη διαθέτουν το χρόνο τους και τα χρήματά τους ακριβώς γι’ αυτόν το σκοπό! Πόσοι δωρητές άφησαν ολόκληρες περιουσίες για κοινωνικούς σκοπούς! Κάτι τέτοιοι (πλούσιοι και διάσημοι) γίνονται και πρότυπα για τους υπόλοιπους – μέσω της ταύτισης που επιδιώκεται – αφού και η καλή είδηση «περνάει» ακόμα προς τα έξω. Όλοι αυτοί διακατέχονται απ’ το πανανθρώπινο ενδιαφέρον και δεν έχει σημασία αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί, άσημοι ή διάσημοι.
Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τώρα έναν κόσμο, ο οποίος στην πλειονότητα του, αποτελούνταν από «εαυτούληδες». Θα έπασχε το κοινωνικό σύνολο και μάλιστα σοβαρά. Αλλά και τα ίδια αυτά τα άτομα υποφέρουν. Χωρίς να το συνειδητοποιούν, ως δυστυχισμένα θεωρούνται, αφού – εκ των πραγμάτων – δε θα είναι κοινωνικά όντα, αλλά περιθωριακά και μοναχικά. Όποιοι δεν προσφέρουν και δε βοηθούν τους άλλους γύρω τους, δε δικαιούνται και οι ίδιοι να περιμένουν στήριξη, όταν θα την έχουν ανάγκη. Μοιάζουν πολύ αυτοί οι άνθρωποι με τους διακατεχόμενους από υπερβολικό παθολογικό ναρκισσισμό κι αγαπάνε μόνο τον εαυτό τους, και δε μπορούν να μπουν στη θέση του άλλου, να τον καταλάβουν και να τον βοηθήσουν. Και το χειρότερο όλων είναι, ότι αυτά τα άτομα δεν έχουν συναίσθηση ότι δεν είναι εντάξει, ότι δεν πράττουν σωστά ότι δε γίνεται να μη νοιάζονται για τους διπλανούς τους, ότι αυτό που κάνουν – ή μάλλον δεν κάνουν – δεν είναι φυσιολογικό.
Αν παρακολουθήσει κάποιος τη δραστηριότητα τέτοιων ατόμων, θλίψη θα εισπράξει και μόνο. Θα διαπιστώσει ότι δε ζουν ούτε χαίρονται τη ζωή. Μακριά από φίλους και συντροφιά, μακριά απ’ τη χαρά ανταλλαγής βοήθειας και στήριξης, το μόνο που απολαμβάνουν είναι μία διαρκής προσπάθεια συσσώρευσης υλικών αγαθών και πλούτου. Αυτό το κάνουν, γιατί διακατέχονται – υποσυνείδητα – από έναν αόριστο φόβο μην πάθουν κάτι και δεν τους συμπαρασταθεί κανείς, ακόμα δε κι από ένα φόβο θανάτου, τον οποίο προσπαθούν – πάλι υποσυνείδητα – να υπερνικήσουν μέσω του χρήματος! Έχουν την ψευδαίσθηση ότι κι αυτόν μπορούν να τον εξαγοράσουν!
Η κοινωνία ολόκληρη έχει ανάγκη από άτομα με πανανθρώπινο ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα σήμερα, σε περίοδο εκτεταμένης κρίσης, τα άτομα αυτά είναι ιδιαιτέρως χρήσιμα. Όχι μόνο για υλική ή ηθική στήριξη όσων την έχουν ανάγκη, αλλά και για αγώνα ενός καλύτερου μέλλοντος, απομονώνοντας επικίνδυνα άτομα της άλλης κατηγορίας, τα οποία ασχολούνται – δυστυχώς – και με την πολιτική, η οποία τους πάει γάντι. Γιατί εκεί δε διστάζουν να πατήσουν επί πτωμάτων για να θησαυρίσουν και δε θα νιώσουν ποτέ τύψεις αν ο λαός πεινάει, αυτοκτονάει, σκοτώνεται και γενικότερα κακοπερνάει.
Όποιος έβλεπε στην αρχή του καλοκαιριού την εκπομπή του ΑΝΤ1 με τίτλο «ήρωες ανάμεσά μας» και την ειδική εκδήλωση που έγινε για να τιμηθούν τα πρόσωπα αυτά – ο παπα- Στρατής με το μισό πνευμόνι, η δασκάλα με τα τσιγγανόπουλα, ο άνεργος που οργάνωσε συσσίτια για άλλους άνεργους και θεονήστικους και που «τα’ χωσε» στους παρευρισκόμενους πολιτικούς κ.τ.λ. – θα κατάλαβε τη μέγιστη σημασία του πανανθρώπινου ενδιαφέροντος απ’ το οποίο διακατέχονταν αυτά τα άτομα. Αν σήμερα μπορούμε, ως πολίτες αυτής της χώρας, να στεκόμαστε ακόμα στα πόδια μας, σε κάτι τέτοιους το χρωστάμε.
Μακάρι να γέμιζε η κοινωνία από άτομα αυτής της κατηγορίας στα δύσκολα χρόνια που περνάμε και θα περάσουμε κι ας παραμείνουν οι «εαυτούληδες» στον … εαυτό τους.
Δεν αλλάζει εύκολα ο χαρακτήρας των ανθρώπων…
1 Σχόλιο
Στις δύσκολες πλέον στιγμές που περνάμε όντως πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Αυτή η κρίση να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους