Όλα έχουν ένα όριο εκτός από τον λαϊκισμό. Είτε είναι ποπουλισμός που πλειοδοτεί σε κοινωνική ευαισθησία, είτε είναι ένα αίσθημα της λαϊκής συντήρησης σαν τον Περονισμό (που τόσο ωραία έκραξε πρόσφατα ο Αλέκος Παπαδόπουλος), είναι ανίκητος. Είναι η Ραχήλ που με το μάτι μπλαβί έχει μια κατηγορία για όλους. Είναι οι Γιακουμάτοι και οι Ντινόπουλοι. Είναι ο Παναγούλης που έχει μια κρεμάλα και μια σφαίρα για κάθε προσκυνημένο. Είναι ο κάθε αστήρικτος χαρακτηρισμός και η κάθε κατηγορία για τους «μειωμένης εθνικής συνείδησης» είτε από αριστερά είτε από δεξιά.
Υπό αυτή την έννοια να αγιάσει το χέρι της Νίκης Φούντα (βουλευτής του νομού μας), γιατί έγραψε αυτή την χτεσινή επιστολή στον Μεϊμαράκη. Όπου επί της ουσίας του λέει ότι βαρέθηκε να βλέπει κάτι μαχητικούς μουτζαχεντίν σαν τη Ραχήλ και την Πιπιλή να κοντράρονται με έπαθλο την δημοσιότητα από τα media. «Αναγκάστηκα – με μεγάλη μου λύπη – να αποχωρήσω από την συνεδρίαση της Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου, καθώς οι διαξιφισμοί ανάμεσα σε βουλευτές κυβέρνησης και αντιπολίτευσης έχουν ξεπεράσει κάθε όριο ευπρέπειας και κόσμιου διαλόγου.
Συχνά, αισθανόμαστε ότι πλέον υπάρχουν βουλευτές δύο ταχυτήτων: αυτοί που δημιουργούν εντάσεις προς χάριν δημοσιότητας και αυτοί που υπομένουν σιωπηλά», έγραψε η κ. Φούντα.
Το μόνο που δεν μπορεί να την κατηγορήσει κανείς την κ. Φούντα είναι για λαϊκισμό. Για «τα μνημόνια»(έτσι γενικά και αόριστα), ούτως ή άλλως ανάθεμα κι αν θυμάται κανείς τι ψήφισε και τι όχι, οπότε μικρή σημασία έχει στη χώρα που το ζητούμενο είναι τα λεφτά. Πάντα τα λεφτά.
Αλλά τουλάχιστον να καταλάβουμε όλοι ότι επειδή η απολυταρχικές συμπεριφορές περνάνε στους καφενέδες και κάνουν ήρωες κάποιους απροσκύνητους, δεν σημαίνει ότι αυτό πρέπει να κυριαρχήσει και στη Βουλή. Τα «να καεί το μπ… η Βουλή» είχε πέραση μια εποχή και μπορεί να ξανάχει. Αλλά μέχρι τότε το πολίτευμα δεν έχει αλλάξει και δεν κυβερνούν εκείνοι με τις καταπληκτικές ιδέες.
Υ.Γ. Έγραψα για τις καταπληκτικές ιδέες κάποιων απροσκύνητων, και χωρίς να το συνδέω με το παραπάνω θέμα, θυμήθηκα κάποιες από αυτές που περιέγραψε ο δημοσιογράφος Φ. Γεωργελές πρόσφατα: «Οι «άλλοι», οι «ξένοι», οι «Ευρωπαίοι γκάνγκστερ» θα μας διαγράψουν το χρέος, θα μας χαρίσουν δηλαδή τα λεφτά τους. Μετά θα συνεχίζουν να μας δανείζουν, ώστε να μην υποβληθούμε στην «αντιλαϊκή λιτότητα», να μην αλλάξει δηλαδή το επίπεδο ζωής που είχαμε το 2009. Να μας δώσουν δηλαδή κι άλλα λεφτά. Τέλος, αν είναι δυνατόν με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, να μας δώσουν και μια «μη δανειακή χρηματοδότηση», για να κάνουμε επενδύσεις. Να μας δώσουν δηλαδή κι άλλα λεφτά. Αν συνοψίσεις όλα όσα λένε γύρω μας αυτά τα 4 χρόνια, αν μπορέσεις να αφαιρέσεις τις κραυγές για αποικίες, προδότες, υποτελείς, τοκογλύφους, το μόνο που μένει είναι μια λέξη: Λεφτά. Να μας δίνετε συνέχεια λεφτά, κι άλλα λεφτά, πιο πολλά λεφτά. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που κάποιοι έχουν βαφτίσει τη ζητιανιά επαναστατικό δικαίωμα»
Γ.Σ.
2 Σχόλια
κ. Γ.Σ. οι Ευρωπαίοι γκάγκστερ θα τα δώσουν τα λεφτά εκεί που τα έδιναν μέχρι τώρα, εκτός κι΄άν έγινε κυρίαρχη άποψη, η άποψη Πάγκαλου. Αλλά επειδή εγώ δεν έφαγα μαζί με τον εν λόγω κύριο – και δεν μέμφομαι τον εαυτό μου – δεν μπορεί οι κάθε λογής κοπρομηχανές, να δημιουργούν αισθήματα ενοχής στο λαουτζίκο, ξέρω ότι οι ίδιοι τα τρώνε και χοντρά μάλιστα μέσω τρόϊκας και το βιολί συνεχίζεται…
Τι κι΄ αν δεν μπορούμε πλέον να προλάβουμε πληρωμές, από γαμισιάτικα δικά τους;
Όχι όμως και να δημιουργούμε ενοχές ο ένας στον άλλον….
Ο λαουτζίκος είναι ένας μύθος. Εκατομμύρια μικρά συμφεροντάκια μάχονται να μην αλλάξει τίποτε. Οι κοπρομηχανές που λέτε διατρέχουν όλες τις τάξεις και όλα τα εισοδήματα. Οι Πάγκαλοι φταίνε πιο πολύ από τη μαρίδα αλλά ενοχές πρέπει να έχουμε αν παντελονιάσαμε, αν βάλαμε βύσμα, αν δηλώσαμε ψέματα, αν πήραμε γιαλαντζί επιδοτήσεις, αν μπήκαμε στο δημόσιο από τα παράθυρα, αν φτιάξαμε συντεχνία μόνο για πάρτη μας κλπ, κλπ. Οι πληρωμές που λέτε ήταν βασικά ξένο δανεικό χρήμα. Ώρα να βγάλουμε δικό μας.