Μέρες που είναι δεν πειράζει να πέσει και κανένα πατριωτικό παραπάνω αρκεί να μην υπερβάλουμε. Κάτι που είναι σαφές ότι προσπαθεί να κάνει ο λεγόμενος χώρος της Χρυσής Αυγής στο γενικότερο πλαίσιο του επαναπροσδιορισμού ταυτότητας που επιχειρούν όσα στελέχη έχουν απομείνει. Με ανακοινώσεις σαν αυτές για την «Συριοποίηση» της Ελλάδας. Μια καμπάνια που, αφού δεν έμεινε τίποτε άλλο και πλέον η «αντισυστημικότητα» δεν πείθει κανέναν, διεξάγεται και μέσω επερωτήσεων σε Βουλή, περιφέρειες και δήμους, αλλά και μέσω των κοινωνικών δικτύων.
Όσοι απορούσαμε πως είναι δυνατόν να μην έχουν μια ανακοίνωση συλλυπητηρίων για τον θάνατο του Λεωνίδα Σταθόπουλου, ενός ανθρώπου που άφησε ορφανό παιδί και ήταν σε αυτό τον χώρο όταν έπαιρνε 0,33% ή και λιγότερο( με τον οποίο δεν συμφωνούσαμε πολιτικά καθόλου, αλλά γνωρίζαμε ότι ζούσε ουσιαστικά διωκόμενος), τώρα καταλάβαμε. Μάλλον δεν είχαν χρόνο όσοι ήταν στο ίδιο κόμμα μέχρι ο εκλιπών να αποστασιοποιηθεί με εμφατικό τρόπο.
Προετοίμαζαν τις ανακοινώσεις που όλοι είδαμε πριν λίγα 24ωρα οι οποίες ανησυχούν μήπως «γίνει η πατρίδα μας Συρία». Δεν θα το επιτρέψουν λέει αυτό, δεν θα αφήσουν τους τζιχαντιστές να καίνε τις εκκλησίες μας. Αν δεν το ξέρετε υπήρξαν δυο κρούσματα καψίματος σε δυο εκκλησάκια στην Αιτωλοακαρνανία τα οποία ερευνώνται ακόμα. Το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι τα έκαψαν κάποιοι κακοί γενειοφόροι μουσουλμάνοι είναι βολικό, δίνει ένα νόημα στην ύπαρξη ενός χώρου που αποδείχτηκε ότι δεν είχε τίποτε κάτω από τον μανδύα πέντε ή έξι καθοδηγητών. Κερδίζεται λίγος χρόνος με έναν τόσο «προφανή» εχθρό και μια τέτοια κινδυνολογία που άπτεται της θρησκείας.
Αλλά δεν μένει τίποτε. Κάτι τέτοια είναι τόσο λίγο «πατριωτικά». Ακριβώς όσο «προοδευτικά» είναι τα ανάλογα μετερίζια που διαλέγουν κάποιοι αυτές τις μέρες μπας και ξαναγράψουν την Ιστορία. Μπας και… μάθουμε ότι το ΟΧΙ δεν το είπαμε ως χώρα, ως έθνος, αλλά το είπαμε αρχικά από καπρίτσιο και μετά για κοινωνικοπολιτικούς λόγους…
Γ.Σ.