Τα είπε κάπως ρομαντικά μαζί και τσεκουράτα ο Αγρινιώτης τραγουδοποιός, ο Μαραβέγιας αλλά η συζήτηση άνοιξε και πάλι. Προσωπικά δεν είμαι ακροατής του είδους που παίζει, ούτε και τον ξέρω προσωπικά, αλλά οφείλω να πω ότι δεν το περίμενα. Τα νέα ρεύματα της ελληνικής μουσικής έχουν ακροατήριο που θέλει να ζει μέσα στον περίγυρο των πανεπιστημίων και των διαρκών καθημερινών αντιστάσεων. Γι’ αυτό, αν και ξεκαθαρίζει ότι είναι με το δικαίωμα της μόρφωσης όλων, έχει ακούσει πολλά τις τελευταίες ώρες για δύο λόγους. Πρώτα γιατί-σωστά κατ’ εμέ-δεν διαχωρίζει τις βίες μεταξύ τους, θεωρώντας τες όλες φασίζουσες, και κατόπιν γιατί φαίνεται να ζητά ένα παγκάκι να φιλήσει το κορίτσι του την Κυριακή, αλλά σύμφωνα με την Εφημερίδα των Συντακτών τα παγκάκια είναι όλα πιασμένα από τους άστεγους.
Δεν είναι τόσο μια μάχη ιδεών αυτή όσο μια μάχη αισθημάτων. Ακόμα και το τι εννοούμε ελευθερία ή δημόσιο στην Ελλάδα βασικά καθορίζεται από τη αισθητική των πραγμάτων. Πως είναι ένας γραβατωμένος που πάει για μια συμβιβασμένη δουλειά; Πως είναι ένας αγωνιστής με μάσκα; Μήπως κάθε μασκοφόρος είναι προβοκάτορας; Πως είμαστε «εμείς», πως είναι οι «άλλοι»; Το βλέπεις σχηματικά και στις διάφορες ομάδες που ζητούν τα δικαιώματα που πιστεύουν ότι τους αναλογούν, καθώς παράγεται όλο και πιο πολλή σύγχυση σε τούτη τη χώρα. Διότι, ναι, η φτώχεια και ο άστεγος δεν είναι πράγματα συζητήσιμα, αλλά τι γίνεται όταν μη φτωχός άνθρωπος θέλει απελπισμένα να δείξει τον φτωχό ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει;
Απεργία πείνας κάνει κι ο Ρωμανός, που έχει ένα στόχο και ένα ιδεολογικό «φορτίο», απεργία πείνας κάνει και ο Μιχελογιαννάκης που έχει περάσει από ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ και τώρα ΣΥΡΙΖΑ και έχει πει τα περίφημο «ανδρός πεσούσης(!) πας ανήρ ανδρεύεται(!!!)». Ναι έτσι έχει πει και γι’ αυτό ο Παφίλης του ΚΚΕ του είπε χτες «εσύ Μιχελογιαννάκη δεν κάνεις απεργία πείνας, αλλά δίαιτα»! Μη γελάτε είναι σοβαρό το πράγμα…
Μια χώρα που στην δική μας Περιφέρεια της Δυτικής Ελλάδας έχει τις γυναίκες της στην ηλικία από τα 20 μέχρι τα 30 σε ποσοστό 80% να ΜΗΝ έχει κάνει παιδί και τις γυναίκες μέχρι τα 39 χρόνια σε ποσοστό σχεδόν 35% επίσης να ΜΗΝ έχουν κάνει παιδί δεν είναι μια συνηθισμένη χώρα. Δεν κρίνω αν είναι σωστό ή λάθος, ούτε γιατί μας συνέβη αυτό. Ανάλογη χώρα είναι μόνο η Βουλγαρία που πέρασε από έναν ολοκληρωτισμό και μετά από έναν δεύτερο μέσω της Μαφίας, εκτός κι αν μπούμε στο ίδιο ζύγι με τις πολύ πλούσιες χώρες, όπως η Γερμανία που γερνάει λόγω ευμάρειας. Αυτό που πιστεύω είναι ότι και στην περιοχή μας οι προτεραιότητες δεν είναι σαν αυτές που έχουν άλλες χώρες, αυτές που ειρωνικά στη Ελλάδα και στα μέρη μας λέμε των «νοικοκυραίων». Διότι οι «νοικοκυραίοι» δεν είναι η πλειοψηφία και οι νέοι(ακόμη πιο πολύ, δε, οι γυναίκες)δεν έχουν ευθύνες και στόχευση όπως ένας νέος πατέρας στα 35 του για παράδειγμα. Άλλοι αγώνες είναι εδώ προτεραιότητα κι όχι ένα μεροκάματο ότι να ‘ναι…
Να δώσω ένα παράδειγμα; Μπορεί εγώ να είμαι ο μεγαλύτερος «χιονιάς» της αγοράς. Να έχω αφήσει απλήρωτους τους εργαζομένους μου και να χρωστάω σε οικογενειάρχες και 30 και 40 χιλιάδες ευρώ. Να μην έχω παρόλα ταύτα αφήσει τις… δραστηριότητές μου και να το παίζω μπίζνεσμαν κι εδώ κι αλλού. Κι όμως όταν με πάνε τίποτε φουκαράδες στα δικαστήρια μήπως μπορέσουν και πάρουν κάτι, για να πληρώσουν καμιά υποχρέωση, να βρεθεί κόσμος να με υπερασπιστεί κιόλας! Να κάνει αγώνα για μένα, μην τυχόν και μου φάει τη περιουσία μου(αυτή που έκανα ρίχνοντας «χιόνια»)κανένας ανάλγητος τραπεζίτης.! Διότι σε μια χώρα τόσο μπερδεμένη συμβαίνουν κι αυτά, όπως πολλοί έχοντες καλές προθέσεις ξέρουν πολύ καλά…
Σημ: Χτύπησα στο google «Μιχελογιαννάκης» και μου έβγαλε αυτό το αγωνιστικό στιγμιότυπο από τη λεβεντογέννα Κρήτη…
Γ.Σ.
1 Σχόλιο
Κάτσε βρε φίλε, δεν έχω δικαίωμα να κάνω δίαιτα;
(μεταξύ μας αντέγραψα άλλον)