Η σημερινή μέρα είναι ιστορική καθώς η Μεγάλη Παρασκευή συμπίπτει με την 14η Απριλίου, μετά από πάρα πολλά χρόνια, συγκεκριμένα 73. Για το Αγρίνιο είναι η μέρα μνήμης για τους 120 εκτελεσμένους Έλληνες από τους Ναζί, με την βοήθεια των ντόπιων συνεργατών, τους το 1944.
Θα περίμενε κανείς η σημερινή μέρα να ενώσει και να οδηγήσει την πόλη στην κοινή της μνήμη μια τέτοια μέρα. Ίσως όχι όλων των πολιτών, καθώς υπάρχουν κι εκείνοι που ακόμη και σήμερα δεν έχουν πειστεί για τους αριθμούς ή ακόμα και για την ίδια τη θυσία. Πρόκειται για μειοψηφία που δεν θα πειστεί ό, τι και να γίνει. Έχει μπλέξει τον εισβολέα κατακτητή με την πολιτική, πράγμα που εξυπηρετεί τις επιδιώξεις πολλών και διάφορων.
Δυστυχώς, με εξαίρεση την Τέχνη- με τα δρώμενα και τις εκθέσεις που υπάρχουν στην πόλη-ούτε κι εκείνοι που θέλουν να τιμήσουν πολιτικά τη μέρα θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουν κοινή κατεύθυνση και ενωτική απόδοση τιμών. Άλλες ανακοινώσεις βγάζει η μια πλευρά άλλες η άλλη, πάλι-για πολλοστή φορά-η κατάθεση στεφάνου σήμερα το πρωί δεν έγινε ενωμένα.
Αυτό αποτυπώνεται στην εικόνα που βλέπουμε. Στο ίδιο το μνημείο και στην ασέβεια που υπάρχει πάνω του. Διότι κακώς νομίσαμε ότι το βάψιμο με τα σπρέι και ο ανταρτοπόλεμος στους τοίχους είναι έκφραση ελευθερίας. Στην πραγματικότητα είναι επίδειξη δύναμης και βεβήλωση, είναι τσαμπουκάς. Και την πληρώνει σήμερα η μνήμη και το ίδιο το πολιτικό νόημα από τους ανεξέλεγκτους μαγαριστές.
Κι επειδή κάποιοι θα ρωτήσουν γιατί δεν βάφτηκε το μνημείο χθες βράδυ από τον δήμο για να είναι σήμερα «όμορφο», πιστεύω ότι ακόμη κι αυτό να είχε συμβεί πάλι το βράδυ απόψε έτσι θα ήταν (κι ακόμη χειρότερο). Οπότε καλύτερα έτσι, να μην υποκρινόμαστε. Όπως δεν σεβόμαστε την πόλη και τα σπίτια μας, έτσι δεν σεβόμαστε και τα μνημεία μας.
Γ.Σ.