Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 74 ετών, ο Σωτήριος Πρεβεζιάνος, επί πολλά χρόνια διατελέσας Λαμπαδάριος – ιεροψάλτης του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Αγρινίου. Η εξόδιος ακολουθία έλαβε χώρα την Τρίτη, 30-5-2017 ,και ώρα 11:00 στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου. Διαβάστε ψήφισμα του Συλλόγου Ιεροψαλτών Ν.Αιτωλοακαρνανίας καθώς και τον επικήδειο λόγος που εκφώνησε ο Σωκράτης Ψιλλιάς.
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΙΕΡΟΨΑΛΤΩΝ
ΝΟΜΟΥ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
«ΑΝΘΙΜΟΣ Ο ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ»
ΨΗΦΙΣΜΑ
Στο Αγρίνιο, σήμερα 29 Μαΐου 2017, ημέρα Δευτέρα, στο γραφείο του Συλλόγου Ιεροψαλτών Νομού Αιτωλίας και Ακαρνανίας «Άνθιμος ο Αρχιδιάκονος», το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου συνήλθε σε έκτακτη συνεδρίαση, αμέσως όταν πληροφορήθηκε το θλιβερό άγγελμα της εκδημίας του αγαπητού συναδέλφου Σωτηρίου Πρεβεζιάνου.
Τα μέλη του δ.σ. εξήραν την προσωπικότητα του εκλιπόντος συναδέλφου. Συγκεκριμένα ανέφεραν ότι:
«Ο αείμνηστος ιεροψάλτης Σωτήριος Πρεβεζιάνος υπήρξε ένας παραδοσιακός ευλαβέστατος ιεροψάλτης. Γεννήθηκε το 1943 στη Σκουρτού Ξηρομέρου και υπήρξε κατά σάρκα αδελφός του αειμνήστου Πρωτοψάλτου και Δασκάλου της Ψαλτικής τέχνης, Γεράσιμου Πρεβεζιάνου. Σπούδασε μαθηματικός και εξήσκησε το λειτούργημα του εκπαιδευτικού στη Μέση Εκπαίδευση, αφήνοντας τις καλύτερες αναμνήσεις σε συναδέλφους και μαθητές.
Όσον αφορά την βυζαντινή μουσική, μαθήτευσε κοντά στο Γεώργιο Νάκο, όπου πήρε στοιχειώδη και προχωρημένα μαθήματα εκκλησιαστικής μουσικής. Πολύ ωφελήθηκε επίσης από τον αδελφό του Γεράσιμο, καθώς και από τον μπαρμπα-Θόδωρο Μαϊκαντή. Ήταν ο άνθρωπος που πήρε ζεστά την υπόθεση της ψαλτικής, γι’ αυτό και προσπάθησε (και πέτυχε) να ανταποκριθεί ευσυνείδητα. Διηκόνησε το αριστερό αναλόγιο του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου Αγρινίου από το 1988 έως και την ημέρα της κοίμησής του, διακρινόμενος για την ευλάβεια και την ευσέβειά του, για την άψογη συνεργασία του με όλους του Πρωτοψάλτες που συνέψαλλε κατά τα τριάντα αυτά χρόνια, και για το ζήλο του περί της ακριβούς τήρησεως των τυπικών διατάξεων της Εκκλησίας μας, αφού ακόμα και σε μια καθημερινή ακολουθία δεν παρέλειπε ούτε ένα τροπάριο. Στο αναλόγιο πάντα δεχόταν με αγάπη και χαρά όποιον συνάδελφο πήγαινε να τον βοηθήσει. Ήταν πάντοτε πρόθυμος να εξυπηρετήσει ιεροψαλτικές ανάγκες σε διάφορους ναούς και μάλιστα αφιλοκερδώς. Ακόμη, συχνή ήταν η συμμετοχή του στα μυστήρια της ιεράς εξομολογήσεως και της Θείας Ευχαριστίας. Εγνώριζε πολύ καλά τα κλασσικά μουσικά κείμενα κι έψαλλε πάντα γλυκά, ήρεμα και κατανυκτικά.
Επιπλέον, μελετούσε θεολογικά συγγράματα Αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας. Η προσωπική του βιβλιοθήκη κοσμούνταν με ποικίλα θρησκευτικά βιβλία. Στο Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Πάρκο, όπου ανελλιπώς εκκλησιαζόταν ο αείμνηστος τις καθημερινές, την ώρα του κοινωνικού έλεγε δυο λόγια – ένα μικρό κήρυγμα – λαμβάνοντας αφορμή από το Συναξάρι της ημέρας, γεγονός που δείχνει και την πολύ καλή θεολογική του κατάρτιση.
Αναμφισβήτητα, ο αείμνηστος Σωτήριος Πρεβεζιάνος υπήρξε ένας ταπεινός και αθόρυβος εργάτης του αναλογίου και της Εκκλησίας μας, ζώντας μέσα σε αυτήν ως την τελευταία ημέρα της επιγείου ζωής του».
Το διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου μας εκφράζοντας τη θλίψη του για την κοίμηση του Σωτηρίου Πρεβεζιάνου, εξέδωσε ομόφωνα το ακόλουθο ψήφισμα:
1. Αντιπροσωπεία του Συλλόγου μας να παραστεί στην εξόδιο ακολουθία, να εκφράσει τα θερμά της συλλυπητήρια στους οικείους του και να αναγνωσθεί το παρόν ψήφισμα.
2. Να κατατεθεί συμβολικό ποσό εις μνήμην του στο γενικό φιλόπτωχο ταμείο της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας.
3. Το όνομα του εκλιπόντος να καταχωρηθεί στα Δίπτυχα των κεκοιμημένων συναδέλφων του Συλλόγου, για να μνημονεύεται στην ετήσια Θεία Λειτουργία του Συλλόγου.
4. Να δημοσιευθεί το παρόν ψήφισμα στον τοπικό τύπο και στον διαδικτυακό τόπο του Συλλόγου μας.
5. Αντίγραφο του παρόντος ψηφίσματος να επιδοθεί στους οικείους του εκλιπόντος.
Τέλος, ταπεινά ευχόμαστε όπως ο Κύριος της ζωής αξιώσει τον αείμνηστο κυρ-Σωτήρη να Τον υμνολογεί στον Παράδεισο που τόσο ποθούσε μαζί με όλους τους Αγίους. Θα τον θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη.
Για το λόγο αυτό συντάχθηκε το παρόν ψήφισμα και υπογράφεται.
εκ του ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ του συλλόγου ιεροψαλτών
ὁ πρόεδρος Λεωνίδας Γαρουφαλῆς
ὁ γενικός γραμματέας Δημήτριος Παπακαμμένος
Ο επικήδειος που εκφώνησε ο θεολόγος-φιλόλογος-ιεροψάλτης Σωκράτης Ψιλλιάς
ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΕ ΠΑΤΕΡ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΤΑ
ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΙ ΚΑΙ ΑΙΔΕΣΙΜΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ
ΔΙΔΑΣΚΑΛΕ ΜΑΣ ΗΓΑΠΗΜΕΝΕ
«Ὄντως Μακαρία ἡ ὁδός ᾓ πορεύῃ σήμερον»
Όχι Δάσκαλε δεν χτύπησε το κουδούνι στο 5ο Γυμνάσιο Αγρινίου για να ξεκινήσουμε το μάθημα, τελευταίες ώρες όπως συνήθιζες. Ούτε εσύ ξεκίνησες να έρθεις στην αίθουσα λιτός αλλά επιβλητικός, με την δερμάτινη τσάντα σου για να μας διδάξεις κλάσματα και δεκαδικούς αριθμούς. Και όμως, εμείς οι λίγοι από τους άπειρους μαθητές που δίδαξες στα 35 χρόνια της υπηρεσίας σου στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είμαστε εδώ σήμερα. Είμαστε εδώ για να μας διδάξεις την τελευταία παράδοση πριν σε αποχαιρετήσουμε για πάντα και μετοικήσεις στη γειτονιά των αγγέλων.
Αυτή η παράδοση δεν χρειάζεται κανόνα και διαβήτη, ούτε πίνακα και κιμωλία. Είναι ένα μάθημα το οποίο θα μας το διδάξει η γαλήνια μορφή σου και το μοναδικό παράδειγμά σου. Όλες του οι σημειώσεις δεν θα αποτυπωθούν σε μία σελίδα τετραδίου με κόκκινο στυλό, όπως χαρακτηριστικά μας έλεγες στην σχολική αίθουσα. Θα αποτυπωθούν όμως, στην ψυχή μας. Εκεί που κατοικούν για πάντα οι συμβουλές σου και οι νουθεσίες σου. Όχι μόνο των τριών ετών που μας δίδαξες πρώτα παιδεία και μετά εκπαίδευση. Όχι μόνο των στιγμών εκείνων που οι περιστάσεις απαιτούσαν να αφήσεις για λίγο στην άκρη τον ρόλο του καθηγητή, τις ρίζες και τα διανύσματα και να λάβεις τον ρόλο του παιδαγωγού και καθοδηγητή. Όχι μόνο των στιγμών εκείνων που βαθμολογούσες όχι με βἀση το είναι αλλά το δύνασθαι και γενέσθαι του κάθε μαθητή και της κάθε μαθήτριας σου.
Θα κρατήσουμε για πάντα την πρώτη εκείνη ημέρα κάθε σχολικού έτους που ερχόσουν στην τάξη και μας έδινες τις συμβουλές σου για να ξεκινήσει και να προχωρήσει σωστά η σχολική χρονιά. Τις στιγμές εκείνες που θλιβόσουν όταν κάποιο περιστατικό τάραζε την εύρυθμη λειτουργία της σχολικής αίθουσας και αναγκαζόσουν να μας μαλώσεις με αγάπη. Πόσο άσχημα αισθανόσουν όταν μάθαινες δυσάρεστα νέα για την πορεία κάποιου μαθητή σου; Πάντοτε το μοιραζόσουν μαζί μας και για να ελαφρύνεις αλλά και για να είναι παράδειγμα προς αποφυγήν για εμάς. Θα κρατήσουμε για πάντα μέσα μας και τις στιγμές εκείνες που μας εμψύχωνες στις δυσκολίες που τυχόν αντιμετωπίζαμε και τις τόσες άλλες που διέβλεπες κάποιον κίνδυνο και προσπαθούσες να μας προφυλάξεις. Θα κλείσουμε τέλος, για πάντα μέσα μας τις στιγμές εκείνες που μας συναντούσες στο δρόμο, εσύ συνταξιούχος και εμείς φοιτητές, πτυχιούχοι η και οικογενειάρχες και χαιρόσουν για τον επιτυχημένο δρόμο που ο καθένας μας χάραξε.
Πως μπορώ προσωπικά να ξεχάσω πόσες φορές με νουθετούσες και μου επεσήμανες να προσέχω τις κόκκινες γραμμές ανάμεσα στη θεολογική επιστήμη και στην χριστιανική πίστη. «Μην τις περάσεις ποτέ μου έλεγες αυτές τις γραμμές γιατί θα γεμίσεις το μυαλό σου από γνώση αλλά θα αδειάσεις την ψυχή σου από Θεό». Πόσο σε απασχολούσε έντονα το ζήτημα των διαθρησκειακών διαλόγων; «Δεν ομολογούν Χριστό Σωκράτη έλεγες αλλά ξεπουλάνε όσο όσο την πίστη μας εν ονόματι της ένωσης των Εκκλησιών».
Δεν θα σε ξαναδούμε δάσκαλε να ανεβαίνεις στο αριστερό ψαλτήριο του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Αγρινίου, εδώ που σήμερα εσύ μας διδάσκεις και εμείς σε αποχαιρετούμε για να ψάλλεις την προσευχητική σου ευγνωμοσύνη στον Κύριο της δόξης που τόσο αγάπησες και γέμισες τη ζωή σου. Να παραχωρείς ευχαρίστως τη θέση σου και να καμαρώνεις όταν συμψάλλεις με μαθητές σου. Δεν θα σε ξαναδούμε να ξυπνάς καθημερινά χαράματα για τρέξεις στην Θεία Λειτουργία στο εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Πάρκο, να ψάλλεις και να κηρύξεις με ένθεο ζήλο το χριστιανικό μήνυμα του Ευαγγελίου. Δεν θα σε ξαναδούμε να περπατάς στο δρόμο, να χαιρετάς τους πάντες φίλους και παλαιούς μαθητές σου, να περνάς από φιλικά σου καταστήματα να πεις μια καλημέρα πριν αποχωρήσεις για την οικία σου.
Όταν συνταξιοδοτήθηκες και σε συνάντησα μου είπες: «Φεύγω με πικρία. Τα σχολεία έπαψαν να είναι σχολεία πλέον. Αυτά τα γράμματα τα οποία μου ζητούν εγώ δεν μπορώ να τα διδάξω. Δεν αντέχω να δώ την κατρακύλα που έρχεται στην ελληνική εκπαίδευση γι αυτό και προτίμησα να φύγω τώρα αξιοπρεπής».
Αυτό ακριβώς ήσουν σε όλη σου τη ζωή αξιοπρεπής. Αξιοπρεπής έζησες, αξιοπρεπής δίδαξες και αξιοπρεπής σήμερα αναχωρείς για την άνω Ιερουσαλήμ. Αναχωρείς δικαιωμένος πολλαπλώς. Δικαιωμένος για όλους τους εκλεκτούς μαθητές που άφησες πίσω σου να συνεχίζουν εμπνεόμενοι από το παράδειγμα σου ο καθένας στον δικό του τομέα. Αναχωρείς δικαιωμένος για όλους τους φόβους που εξέφρασες για την πορεία της κοινωνίας μας, της παιδείας μας αλλά και διστυχώς της Εκκλησίας μας. Αναχωρείς τέλος δικαιωμένος γιατί πηγαίνεις να συναντήσεις αγαπημένα σου αλλά και αγαπημένα μας πρόσωπα που μας λείπουν.
ΔΙΔΑΣΚΑΛΕ ΜΑΣ ΗΓΑΠΗΜΕΝΕ
Αυτό ήταν το τελευταίο μάθημα το οποίο μας χρωστούσες και το οποίο με επιτυχία σήμερα μας δίδαξες. Σε όλους εμάς τους μαθητές σου, κληρικούς και λαϊκούς. Σε όλους εμάς τους δικούς σου ανθρώπους που σήμερα βρισκόμαστε εδώ. Για να σε ευχαριστήσουμε για όσα μας προσέφερες σαν υπόδειγμα πρώτα ανθρώπου πολλές φορές πατέρα και έπειτα παιδαγωγού. Για να σε βεβαιώσουμε ότι οι κόποι σου δεν πάνε χαμένοι. Και τέλος, για να σου ευχηθούμε την μακαρία και ευλογημένη ανάπαυση κοντά τον πλάστη και Θεό και τους Αγίους που τόσο ύμνησες σε όλη σου τη ζωή.
ΕΣΤΩ Η ΓΑΙΑ ΣΟΥ ΕΛΑΦΡΑ ΚΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ ΑΙΩΝΙΑ ΣΕΒΑΣΤΕ ΔΙΔΑΣΚΑΛΕ