Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Να πάτε να δείτε την μεταφορά του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Μποστ που ανεβάζει από σήμερα το βράδυ το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου στο μικρό θεατράκι που φτιάχτηκε ειδικά για την περίσταση στο πίσω προαύλιο του 5ου Δημοτικού στα Παπαστράτεια. Εκεί που το είδαμε κι εμείς χθες στην γενική πρόβα που μας επέτρεψαν να παρακολουθήσουμε οι συντελεστές χθες το βράδυ.
Δεν ξέρω αν θα σας αρέσει η παράσταση και τούτο το κείμενο δεν είναι κριτική θεάτρου, διότι απλούστατα δεν έχουμε την απαραίτητη θεατρική Παιδεία ώστε να κάνουμε υψηλή ή χαμηλή κριτική. Αρχίζοντας, πάντως, από τα δύσκολα, θα πρέπει να ξέρετε ότι το έργο είναι έμμετρο αλλά αυτό θα σας δυσκόλευε μόνο αν δεν ακουγόταν πράγματα που όλοι γνωρίζουμε από τα δεκαπέντε μας και μετά, πάνω -κάτω.
Επίσης η θεματολογία του Μποστ έχει μέσα κάμποση κριτική για την ψευδοαστική τάξη, τη θρησκεία, τον πλούτο, οπότε θα ακούσετε και κάμποση κριτική(ειδικά αυτό το έργο που είχε την τύχη να το δει πριν πεθάνει ο Μποστ)για την σημερινή κοινωνία και, ίσως, παραπάνω από όσα αναθέματα θα χρειαζόταν για τις χαμένες συντάξεις μας, τους γέρους μας και τα ΜΑΤ και όλα αυτά που μας σημάδεψαν- ειδικά μέχρι πριν από δύο ή τρία χρόνια. Ίσως το “ξεστράτισμα” της υπόθεσης να σας θορυβήσει κάποια στιγμή αλλά να θυμάστε ότι βλέπετε Μποστ κι όχι Σαίξπηρ.
Όμως έχετε λόγους για να πάτε στην παράσταση. Δεν θα γελάσετε σε όλη της την διάρκεια αλλά θα γελάσετε περισσότερο από οπουδήποτε αλλού θα μπορούσατε σήμερα, ένα καυτό βράδυ στο τέλος του Ιουνίου, στο ακατανόητο και δυσβάσταχτο Αγρίνιο. Ειδικά με την «Ιουλιέτα», Αφροδίτη Κλεάνθη(επιστρατεύτηκε από την Αθήνα για να αντικαταστήσει την δική μας άτυχη τραυματία, Λένα Ντζούρβα) σας υπόσχομαι ότι 20 λεπτά αυθόρμητου γέλιου τα έχετε εξασφαλισμένα. Να μην πω και για άλλα πολλά λεπτά χαμόγελου καθώς θα την παρατηρείτε στις στιγμές που δεν είναι στο επίκεντρο της εξέλιξης του έργου! Το «ροζ μπαλέτο» από την Γιούλη Μαρούση θα το θυμάστε σίγουρα μετά την παράσταση όπως και μερικές ξεκαρδιστικές στιγμές του Σίμου Πετρόπουλου σε τριπλό ρόλο. Ο «Ρωμαίος» Γιώργος Γεροντιδάκης έχει επίσης δυνατές στιγμές και κάνει «παιχνίδι» με το κοινό αλλά έχει έναν ρόλο εξαιρετικά δύσκολο που ίσως πρέπει να τον «αποφορτίσει» ελαφρώς. Είπαμε όμως, δεν κάνουμε κριτική θεάτρου, να σας προϊδεάσουμε θέλουμε και αυτό δεν γίνεται ούτε με αποθεώσεις ούτε με αναθέματα.
Κλείνοντας αυτή την προτροπή, θέλω να πω κάτι προς τους χιλιάδες παλιούς σε αυτή την πόλη που τέτοια εποχή πήγαιναν για μπάλα πίσω σε εκείνη την «μυστική αυλή» με το χώμα και τις πέτρες κάτω, πριν από κάποια χρόνια που φαίνονται τόσο μακρινά πια. Όπως κι όσοι κάποτε πήγατε σχολείο στο 5ο ή στο 1ο Γυμνάσιο δίπλα, πρέπει να πάτε και τώρα για να δείτε έναν χώρο που δεν θα τον πιστεύετε. Καθαρός σχεδόν σαν σύγχρονος, με την πέτρα στον τοίχο μοναδικό μνημείο σεβασμού στην πόλη και με ένα θεατράκι που έστησαν οι… κλασικοί Ραμμόπουλος-Βελτσίστας με την συνδρομή σε σκηνικά, διαμόρφωση χώρου και φωτογραφία από τον Λεωνίδα Φραγκούλη. Να με συμπαθούν οι υπόλοιποι συντελεστές αλλά εγώ είχα να πάω εκεί πάνω από 30 χρόνια οπότε με τρέλανε το σκηνικό πάνω στις αναμνήσεις! Όσοι είστε old school εκείνης της εποχής πρέπει να πάτε για να δείτε «πως πέρασεν η ώρα, πως πέρασαν τα χρόνια», που λέει κι ο ποιητής…
Γ.Σ.