Ποιος να το πίστευε πως μέσα στο καλοκαίρι θα βλέπαμε γραμμένο σε ελληνικό site τον τίτλο «Ή με τον Γαβρόγλου ή με τους φασίστες»; Και μάλιστα πως, μην μένοντας στον απαράδεκτο διχαστικό τίτλο, μέσα στο κείμενο θα διαβάζαμε (το 2017!) πως «Ενδιάμεσος χώρος δεν υπάρχει για να σταθείς, ούτε πολιτικά ούτε ιδεολογικά. Εκεί που το πήγαν, δεν έχει ούτε ναι, ούτε μεν, ούτε αλλά…»
Γιατί τέτοια πόλωση για ιδεολογική θέματα παραμονές δεκαπενταύγουστου, τώρα τέθηκε το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» και πρέπει να λυθεί ενδοκυβερνητικά;
Ο χαμός που γίνεται με τον πατέρα του Νίκου Παππά απλά καλύπτει το γεγονός πως οι αστικές συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης κρατικοποιούνται και θα τις πληρώνουμε κι εμείς στο Αγρίνιο που δεν έχουμε κρατικές συγκοινωνίες, όπως πληρώνουμε τις αντίστοιχες της Αθήνας. Ούτε λόγος φυσικά για το καθεστώς που υπήρχε το οποίο ήταν απολύτως απαράδεκτο, κρατικοδίαιτο ψευδοϊδιωτικό, με διορισμούς στρατών ημέτερων και με σκανδαλώδεις συμβάσεις. Αλλά ο «εκκαθαριστής» εδώ δεν μπήκε για να εξυγιάνει μόνο. Μπήκε για το αφήγημα της κρατικοποίησης που είναι πολύ δύσκολο στο περιβάλλον που αναμένεται τα επόμενα χρόνια.
Άλλωστε, όπου ακούμε «εκκαθαριστή» θα πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι, για παράδειγμα στον ΔΟΛ ο εκκαθαριστής μπήκε και πέταξε χθες τους εργαζόμενους στον δρόμο χωρίς να ανοίξει μύτη. Βλέπετε είχε τσαντιστεί που επί τόσους μήνες οι… αλήτες δεν έκαναν απεργία και λειτουργούσαν ό,τι μπορούσαν απλήρωτοι. Αν είχαν κάνει κάτι αγωνιστικό-όπως τους συμβούλευαν τα «συνδικάτα»-θα είχε αποχωρήσει ο εκκαθαριστής και θα είχαν πάρει το συγκρότημα οι τράπεζες, οπότε αυτό θα πήγαινε χρεωκοπημένο κα απαξιωμένο όπου ήθελαν τα συμβούλιά τους, μάλλον σε κάποιον φιλοκυβερνητικό επενδυτή.
Δεν είναι μόνο η «αποϊδιωτικοποίηση» του ΟΑΣΘ που πρέπει να χωνευτεί από το πόπολο για να αντέξει το περιβάλλον που θα δημιουργηθεί. Είναι και η πανηγυρική ανακοίνωση συνδικαλιστών, όπως της ΠΟΕΔΗΝ, πως το 98% των εργαζομένων στα νοσοκομεία αρνήθηκαν την αξιολόγηση, κάπου στο 80% συνολικά στο δημόσιο! Αυτά όλα, μαζί και κάποιες μεμονωμένες φιλολαϊκές κινήσεις υπουργών(π.χ. η ευχέρεια μετακίνησης στον τόπο καταγωγής τους για όσους διορίστηκαν πρόσφατα ως επιτυχόντες ΑΣΕΠ του 1998 αλλά μόνο στο Υγείας), δημιουργούν την τελευταία γραμμή άμυνας.
Γραμμή άμυνας σε τι; Και ποιο είναι αυτό το περιβάλλον που θα διαμορφωθεί; Πάμε με τη σειρά: Μέχρι το τέλος του 2017 όποιος κυβερνά οφείλει να ανοίξει όλα τα κλειστά επαγγέλματα αρχίζοντας άμεσα από το επάγγελμα του μηχανικού, να ιδιωτικοποιήσει μέρος της αγοράς ενέργειας, υδάτων και μεταφορών, να αποκαταστήσει όλες τις ανεξάρτητες αρχές. Μετά, το 2018 νόμος θα ορίζει ότι απεργία δεν γίνεται αν δεν έχει συμφωνήσει το 50% των μελών των πρωτοβάθμιων Σωματείων(!), για τους κρατικούς υπαλλήλους θα ζητηθούν όλα τα χαρτιά αξιολόγησης μέχρι τον Δεκέμβριο του 2017, ενώ πρέπει και να αλλάξει η διαιτησία προς το πιο φιλικό για τις επιχειρήσεις, να αποδειχθεί πως σταμάτησε η αδήλωτη εργασία και να αλλάξουν όσα ξέρουμε για τα επιδόματα! Διαφορετικά παγώνουν οι δόσεις του δανείου και σταματά η διαδικασία της αξιολόγησης …
Αυτά. Δεν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι άλλο. Γίνεται αντιληπτό γιατί παίζει παντού τόσο βαριά ιδεολογία. Διότι δεν αντέχει κανείς αυτά που έρχονται. Αν αποφασίσει κάποιος να τα εφαρμόσει θα πρέπει να μείνει με ορκισμένους οπαδούς. Αλλιώς θα κάνει πάσα στον επόμενο και μετά… τα γνωστά. Λαϊκούς αγώνες ενάντια στα μνημόνια.
Γ.Σ.