Παρακολουθώντας τους αυτόκλητους τιμωρούς του Ρουβίκωνα να έχουν μπει και να τραμπουκίζουν έναν γιατρό- που δεν μάθαμε ποτέ αν παίρνει ή όχι φακελάκι-, τους τύπος που βρίζουν και απειλούν με ανοιχτές τις κάμερες και με καλυμμένα τα πρόσωπα, καταλαβαίνει κανείς ότι πλέον τα λόγια είναι περιττά.
Η Ελλάδα έφτασε στο σημείο κάποιοι να λένε «είμαστε από τον Ρουβίκωνα» και να νομίζουν οι ίδιοι ότι αυτό τους νομιμοποιεί. Αυτοθαυμάζονται τα παιδιά, ακούν καλά λόγια στον δρόμο για την παραστρατιωτική τους οργάνωση. Τα τάγματα εφόδου από μαύρα κατάμαυρα είναι πλέον μαυροκόκκινα και προσεχώς φαιοκόκκινα. Και φυσικά μην νομίζει κανείς ότι είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Στη Γερμανία του Μεσοπολέμου οι Κόκκινοι Πεζοναύτες από τη μία και οι λιγότεροι στο ξεκίνημά τους SA(που αρχικά επρόσκειντο στο Εργατικό Κόμμα και αργότερα το γύρισαν στο Εθνικοσοσιαλιστικό, είχαν καλές προθέσεις δηλαδή, εργατόπαιδα ήταν, μετά έγιναν φασίστες όταν τα ονόματα άλλαξαν…) κραύγαζαν και έδερναν για το καλό του Λαού. Πλούσιους που Του έπιναν το αίμα στην αρχή αλλά μετά(και οι δύο πλευρές) επιτίθονταν στους εχθρούς τους. Τους εμπόρους, τους Εβραίους κλπ… Μέχρι που πλακώθηκαν στις μπυραρίες, έγινε το ξεκαθάρισμα και επικράτησαν οι SA. Τότε και οι «απέναντι» προσχώρησαν, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, στις τάξεις των νικητών.
Αυτό που συνέβη σήμερα στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας δεν αντέχει κριτική, είναι το «μη παρέκει». Όταν δεν ξέρεις αν το χέρι που θα κόψει ο τραμπούκος από τον επιστήμονα έχει όντως πάρει φακελάκι, αλλά το «δικαστήριο» το έχει κάνει ο τραμπούκος, τότε πάει το παιχνίδι, έχει χαθεί.
Θέλω μόνο να γράψω μια κουβέντα για τον πολύπαθο χώρο των νοσοκομείων. Μπορώ να σκεφτώ προβοκατόρικα ποιον ευνοεί αυτό που έγινε σήμερα. Πού στρέφονται οι υποψίες, ποιος κατηγορείται έμμεσα.
Επειδή όμως τα δικά μας νοσοκομεία και ειδικά του Αγρινίου είναι από τις μεγαλύτερες δουλειές που υπάρχουν στην Αιτωλοακαρνανία κι επειδή είδα τους γιατρούς και τους εργαζόμενους να ζητούν να επανέλθει η εμπιστοσύνη του κόσμου στην Δημόσια Υγεία της περιοχής, έχω να προτείνω λιγότερη δημοσιότητα και περισσότερη ομόνοια και αλληλεγγύη μεταξύ όλων όσων είναι στον χώρο.
Περισσότερη δουλειά δεν μπορώ να προτείνω γιατί θα είναι σαν να λέω ότι δεν δουλεύουν πολύ οι άνθρωποι. Αλλά στεγανοποίηση- όχι σιγή, ούτε ομερτά- και κράτημα απέξω του κάθε «ρουβίκωνα» που θέλει να το παίξει λαϊκός παράγοντας, νομίζω επιβάλλεται πια.
Μάλλον δεν έχουμε δει τίποτε ακόμη…
Γ.Σ.